بغض اشرافی مدیران بیمارستان گاندی+ فیلم

 گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا- یاسر مختاری؛ ویدئوی منتشرشده از سوی مدیران بیمارستان گاندی و درخواست کمک از دولت برای جبران خسارات واکنش‌های بسیاری را از سوی مردم برانگیخته است. این ویدئو تنها چند روز پس از حریق این بیمارستان رخ داد.

در بسیاری از کشورها و از جمله ایران تمامی ساختمان‌ها بیمه حوادث و از جمله بیمه آتش‌سوزی می‌شوند، در این راستا گفته می‌شود که بیمارستان گاندی تهران چندین سال است که تحت پوشش بیمه ایران قرار دارد. این بدین معنی است که مدیران و صاحبان این بیمارستان خصوصی خسارت خود را از بیمه دریافت می‌کنند. اینکه ساختمانی ناایمن که چندین بار اخطاریه دریافت کرده است، چگونه بیمه قبول کرده تا آن را تحت پوشش خود ببرد خود پرسش دیگری که از حوصله این مطلب خارج است؛ اما مسئله این است که مدیران یک بیمارستان خصوصی که قرار است خسارت خود را از بیمه دریافت کنند، بر اساس چه‌ منطقی از دولت می‌خواهند که از محل بیت‌المال خسارات آنان را جبران کنند. 

درحالی‌که هنوز خاکسترهای این حریق گرم است، سازمان تأمین اجتماعی اعلام می‌کند به کارکنان بیمه شده تا زمان اشتغال مجدد بیمه بیکاری پرداخت می‌کند. اگر فردی مشمول بیمه بیکاری نشود بدین معنی است که بیمارستان برخلاف قوانین کار آنها را بیمه نکرده و در این راستا باید پاسخ‌گوی محاکم کار باشد.

نکته دیگری که در ویدئوی مدیر این بیمارستان وجود دارد نگرانی برای شغل حدود 120 پزشک است و دیگر کارکنان از نظر آقای مدیر بیمارستان فقط عدد هستند، این در حالی است که در این بیمارستان افراد بی‌شمار دیگری از جمله پرستاران، پیراپزشکان، بهیاران، تکنسین‌های اتاق عمل، اورژانس، تکنسین‌های تأسیسات، نیروهای خدماتی، نیروهای انتظامات و ... نیز شاغل بوده‌اند؛ اما گویی بیکاری این افراد چندان دل رئیس بیمارستان گاندی را به درد نیاورده است، این در حالی است که بیشتر پزشکان خصوصی همچون سایر پزشکان شاغل در بیمارستان‌های خصوصی دیگر یا دارای مطب بوده یا اینکه در کلینیک‌ها و بیمارستان‌های دیگر نیز شاغل هستند؛ بنابراین آنها تنها بخشی از درآمد خود را موقتا از دست داده‌اند و مسلما بین آنها و سایر افراد شاغل تفاوت بسیار است.

نکته دیگری که وجود دارد این است که بیمارستان گاندی یک بیمارستان خصوصی بود و طبیعتاً از تعرفه بخش خصوصی برای پذیرش و هتلینگ بیماران بهره می‌برد، این بدین معنی است که تنها قشر خاصی می‌توانستند که از خدمات تخصصی، فوق تخصصی، بستری و هتلینگ آن استفاده کنند و دیگران که اکثریت عظیم جامعه را شامل می‌شوند نه توانایی بهره‌برداری از خدمات عمومی آن را دارند و نه خدمات تخصصی و فوق تخصصی، بنابراین چرا باید دولت از بودجه‌ای که بیت‌المال و متعلق به عموم مردم است، بخشی را به این بیمارستان خصوصی که ذی‌نفع آن اقلیتی بسیار کم از مردم هستند پرداخت کند. این در حالی است که با همان بودجه که  مدیران این بیمارستان خواستار شده‌اند شاید بتوان بیمارستانی در مناطق محروم را تجهیز کرد تا هم مردم دردمند آن مناطق بهره‌مند شوند و هم اینکه فشار را از بیمارستان‌های شلوغ پایتخت و دیگر مراکز استان‌ها برداشت.