هر آنچه باید در مورد «آتش» بدانید!

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، تصور اینکه انسان‌ها چگونه در دوران پیش از کشف آتش زندگی می‌کردند بسیار سخت است. قبل از کشف آتش، انسان فقط  گرمای تابستان و سرمای زمستان را می‌شناخت. بنابراین، بدون آن، پخت و پزی نیز در کار نبود و بشر ناچار به خوردن غذای خام و گذراندن شب‌ها در سرما بود. کشف آتش و راه‌هایی برای تولید آسان آن، تاریخی طولانی را طی کرده است.

دوره ماقبل تاریخ

شواهد به دست آمده از تاریخ و دیرینه شناسی حاکی از آن است حدود یک میلیون سال پیش، انسان اولیه موسوم به «راست قامت» یا «هومو ارکتوس» در قاره آفریقا آتش را کشف و از آناستفاده کرد. پس از مدت‌ها در حدود 200 هزار سال پیش، «هومو سپین» یا «انسان خردمند» (انسان مدرن) راه‌های تولید آتش را آموخت.

شواهدی ثبت شده است که نشان می‌دهد حدود یک تا یک‌ونیم میلیون سال قبل در آفریقا، آتشگاه‌هایی وجود داشته است. گفته می‌شود انسان‌های پیش از تاریخ، با مالیدن چوب‌های چوبی یا کوبیدن دو سنگ به یکدیگر آتش ایجاد می‌کردند.

دوره نوسنگی 12000 سال پیش

اعتقاد بر این است «نئاندرتال»ها که حدود 50 هزار سال پیش در فرانسه کنونی زندگی می‌کردند با مالیدن سنگ چخماق (نوعی سنگ) به پیریت سخت (نوعی ماده معدنی) آتش می‌افروختند. دوره نوسنگی که به عنوان دوره «عصر حجر جدید» نیز شناخته می‌شود، حدود 12 هزار سال پیش آغاز شد. یافته‌‌های باستان ‌شناسی آن دوره، سرنخ‌‌هایی از روش‌های مختلف تولید و استفاده آتش ارائه می‌دهد.

عصر برنز : 5000 سال پیش

در حدود 3300 تا 1200 قبل از میلاد، شواهدی از چین و مصر به دست آمده است که نشان می‌دهد مردم از نوعی ابزار آن زمان، برای ایجاد آتش و استفاده از آن، بهره می‌بردند.

عصر آهن : 2500 سال پیش

در حدود 1200 تا سال قبل از میلاد، روش جدیدی برای ایجاد آتش کشف شد. در این روش چکش‌های فلزی به سطوح خاصی زده می‌شد تا جرقه ای برای تولید آتش ایجاد شود.

گذشته نزدیک : قرن 17 میلادی

در سال 1669، «هنیش براند» « Hennig Brand » کیمیاگر آلمانی در حال انجام آزمایش، به طور تصادفی عنصر فسفر را کشف کرد. گفته می‌شد فسفر فلزات را به طلا تبدیل می‌کند. در سال 1678 «یوهان کونکل» « Johann Kunckel» شیوه علمی برای تولید فسفر ابداع کرد.

در سال 1680، «سر رابرت بویل» « Sir Robert Boyle» از کاغذ آغشته به فسفر و خرده تراشه با پوشش گوگرد برای ایجاد آتش استفاده کرد.

در طول 1826-1827، تلاش‌های «جان واکر» « John Walker» و «ساموئل جونز» « Samuel Jones» منجر به توسعه سازوکارهایی برای ایجاد آتش شد. واکر از سولفید آنتیموان، کلرات پتاسیم و برخی مواد شیمیایی دیگر برای تولید آتش استفاده کرد.  در حالی که جونز، لوسیفر را ساخت: نوعی کبریت که می‌تواند به صورت انفجاری مشتعل شود، و آتش، دود و بوی تند منتشر کند.

در سال 1830، «چارلز سوریا» « Charles Sauria» از فسفر سفید که بویی نداشت استفاده کرد اما این ماده بیماری زا بود و باعث بیماری به نام «فک فسفری» شد. در بسیاری از موارد، این چوب کبریتها اثرات کشنده ای بر انسان داشتند.

البته این واقعه به نوعی آغاز دوره چوب کبریت نوین بود.

«جاشوا پوزی» « Joshua Pusey» در سال 1892 یک کتاب کبریتی 50 برگی ابداع کرد که موقع استفاده همه آن به یکباره مشتعل شد. بعدها، شرکت «دایاموند مچ» « Diamond Match »  حقوق این اختراع را به دست آورد و سطح آتش زنه را به قسمت بیرونی بسته بندی منتقل کرد. این نوع جدید کبریت بسیار ایمن و خوش دست و قابل مقایسه با دیگر کبریت‌های آن زمان بود. امروزه نیز از این نوع کبریت‌ها استفاده می‌شود.

پیشرفت‌های اخیر

اگرچه هنوز تعداد بسیار زیادی کبریت در سراسر جهان استفاده می‌شود، اما توسعه فندک‌ها و استفاده از فلز منیزیم یا جرقه الکتریکی آنها را بسیار کاربردی کرده است.  در فندک‌های گازی مدرن فقط باید دکمه را فشار دهید تا آتش در نازل فندک روشن شود.