صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

ورزش

سلامت

پژوهش

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

علم +

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری
۰۰:۰۱ - ۰۸ بهمن ۱۴۰۲
یک گام تا سقوط؛

شاه «بی‌بی» کجا مات شد؟

بیش از ۱۱۰ روز از جنگ غزه می‌گذرد و از جامعه بین‌الملل زمزمه‌هایی به گوش می‌رسد که حاکی از اجماع نظر برای پایان درگیری به قیمت خاموش شدن ستاره اقبال نتانیاهو در سپهر سیاسی اسرائیل است.
کد خبر : 893011

گروه سیاست و جهان خبرگزاری علم و فناوری آنا- مریم خرمائی: «مسئله فلسطین» قرار بود از روی میز مذاکره تل‌آویو-ریاض برداشته شود یا دست‌کم «بنیامین نتانیاهو»، نخست وزیر اسرائیل، وقتی در دوربین خبرگزاری «بلومبرگ» چشم دوخت و گفت که «هنگام مذاکره با عربستان، موضوع فلسطین خیلی کمتر از آنچه فکر می‌کنید، مورد بحث قرار می‌گیرد»، به این قضیه باور داشت.

حتی پنج روز بعد از طرح این ادعا، وقتی در ۱۳ اگوست ۲۰۲۳، عربستان سعودی نزد تشکیلات خودگردان سفیر غیرمقیم تعیین کرد، «الی کوهن»، وزیرخارجه وقت اسرائیل، جدی بودن این حرکت دیپلماتیک را با گفتن این جمله زیر سوال برد که «سعودی‌ها فقط می‌خواهند این پیام را به فلسطینی‌ها منتقل کنند که آنها را فراموش نکرده‌اند».

در آن مقطع، اسرائیلی‌ها خوش‌بین بودند که مانند سایر توافق‌های «پیمان ابراهیم» (Abraham Accords)، این بار هم مسئله فلسطین سد راه توافق با ریاض نخواهد بود.

به گفته نتانیاهو، هرگونه توافق صلح باید از لحاظ امنیتی به اسرائیل دست برتر را بدهد

سعودی‌ها نیز با تنزل دادن مطالبه خود به پیش‌شرط «تشکیل دولت فلسطینی در سایه مصالحه با تل‌آویو» به اجرای این سناریو روی خوش نشان دادند.

قطعاً همین به‌اصطلاح «مصالحه» بود که به مذاق مقاومت خوش نیامد؛ نه تا وقتی که نتانیاهو آن را در چارچوب «تضمین برتری امنیتی اسرائیل» ترسیم می‌کند.

نتانیاهو یا آنگونه که مخالفان سیاسی «بی‌بی» صدایش می‌کنند، پس از آنکه بعد از ۱۲ سال نخست‌وزیری مداوم، در ژوئن ۲۰۲۱ از قدرت کنار گذاشته شد، خطاب به موافقانی که «شاه بی‌بی» صدایش می‌کردند، وعده داد که «باز می‌گردم».

۱۸ ماه بعد، او به‌راستی به قدرت بازگشت و این بار راستگراترین کابینه تاریخ رژیم صهیونیستی را همراه خود به صحنه آورد و اولین زهر چشم را از دیوان عالی گرفت تا قضات آن دیگر نتوانند آن بخش از تصمیمات کابینه را که «غیرمعقول» تشخیص می‌دهند، لغو کنند. او در قدم بعدی، اعلام کرد که «مردم یهود حق انحصاری و انکارناپذیری بر تمام مناطق سرزمین اسرائیل را دارند» که این شامل کرانه باختری هم می‌شد و نهایتاً به هتک حرمت مکرر مسجدالاقصی چراغ سبز نشان داد.

شاید بعد از ۶ دور نخست‌وزیری، این توهم «شکست‌ناپذیری» بود که چشم و گوش «بی‌بی» را به روی هشدار‌های آن روز‌های حماس بست که در پاسخ به هتک حرمت مکرر مسجدالاقصی موج جدیدی از عملیات‌های شهادت‌طلبانه را آغاز کرده بود و تهدید می‌کرد که «آینده سخت‌تری در انتظار رژیم اشغالگر است».

نتانیاهو هم متقابلاً «صالح العاروری»، نایب‌رئیس دفتر سیاسی جنبش حماس و رهبر این گروه در کرانه باختری را به ترور تهدید کرد.

درست ۵ ماه بعد، العاروری ترور شد، اما «مسئله فلسطین» هم به میز مذاکره تل آویو-ریاض بازگشت.

کمتر از سه ماه قبل از شهادت فرمانده در سایۀ حماس، یعنی در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، گردان‌های عزالدین قسام با اجرای عملیات «طوفان الاقصی» از دیوار هوشمند حائل میان غزه و سرزمین‌های اشغالی عبور کردند و این آغازی شد بر پایان افسانه شکست‌ناپذیری «بی‌بی».

در یکصد و ۱۲ روزی که از این تاریخ می‌گذرد، اسرائیل با جدیت پروژه «خشکاندن ریشه‌های حماس» را در پیش گرفت. اما حماس آنگونه که «وال استریت ژورنال» مدعی است، فقط ۲۰ تا ۳۰ درصد کوچک شده است حال آنکه منابع مقاومت رقم واقعی را بسیار کمتر از این می‌دانند.

برای مردمی که امنیت را در مرگ می‌بینند، حماس یعنی «مقاومت» و این مقاومت به ازای هر یک نفری که در غزه می‌میرد تکثیر می‌شود. برای همین خشکاندن ریشه حماس غیرممکن است

هرچه جنگ طولانی‌تر می‌شود و فریاد «پیش به سوی پیروزی» نتانیاهو بلندتر، اجماع نظر جامعه جهانی مبنی بر لزوم حصول آتش‌بس برای پایان دادن به جنگ هم قوی‌تر می‌شود تا آنجا که روز  پنجشنبه ۲۵ ژانویه (۵ بهمن)، «دیوید کامرون»، وزیر خارجه انگلیس در مصاحبه با «الجزیره» از مردود بودن راه‌حل نظامی سخن گفت و مدعی شد: «باید به فلسطینی‌ها کشوری داده شود که در آن احساس امنیت کنند».

اما بین فلسطینی‌ها و این «باید» که از زبان یکی از متحدان اصلی تل‌آویو بیرون آمد، فاصله‌ای بود که با خون و جنازه پُر شد. 

اتفاقاً کامرون استفاده بجایی از واژه «امنیت» کرد. معنای کلمات بسته به جغرافیای زندگی تغییر می‌کند. اهل خاورمیانه که باشی دایره لغات تنگ‌تر می‌شود و بسته به اینکه کدام سوی مرز بایستی معنای آنها با هم فرق دارد. برای مثال اگر در رژیم صهیونیستی کشته شدن ۱۴۰۰ نفر ناامنی تلقی شود، در باریکه غزه ۲۶ هزار نفر باید بمیرند تا حق امنیت‌شان از سوی محافل بین‌المللی به رسمیت شناخته شود. 

بیایید برای یک بار هم که شده از تعریف‌های رسانه‌ای فاصله بگیریم و این به اصطلاح شبه‌نظامیان حماس یا به قولی بازوی نیابتی ایران در منطقه را از چشم مردم غزه تماشا کنیم. خود را جای آن مردی بگذاریم که چشم در دوربین «بی‌بی‌سی» می‌دوزد و فریاد می‌زند که «چرا هیچ‌یک از کشور‌های عرب به داد ما نمی‌رسند» و بلافاصله پشت‌بندش می‌افزاید: «فقط مقاومت به فکر ماست». 

برای مردمی که امنیت را در مرگ می‌بینند، حماس یعنی «مقاومت» و این مقاومت به ازای هر یک نفری که در غزه می‌میرد، تکثیر می‌شود. برای همین است که «گادی آیزنکوت»، از اعضای کلیدی کابینه جنگ اسرا‌ئیل، نتانیاهو را به دروغگویی متهم می‌کند و می‌گوید: کسانی که از «نابودی مطلق» حماس حرف می‌زنند، راست نمی‌گویند. 

العاروری پیش از شهادت در یک مصاحبه تلویزیونی گفته بود: «ما صاحب حقیم و مقاومت گزینه ماست». از او خوشتان بیاید یا نه، تروریست خطابش کنید یا شهید راه مقاومت، فرقی در این واقعیت ایجاد نمی‌کند که با گذشت سه ماه و اندی از جنگ غزه، دوست و دشمن بی‌آنکه بدانند با تکرار حرف او از «حق ملت فلسطین» سخن می‌گویند؛ مثل وقتی که «جوسپ بورل»، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در واکنش به پافشاری نتانیاهو برای ادامه جنگ و مخالفت او با «راه حل دو دولتی» می‌گوید: «اسرائیل نمی‌تواند حق تعیین سرنوشت ملت فلسطین را وتو کند»؛ یا وقتی که می‌گوید، جامعه بین‌المللل باید در صورت لزوم، راه حل دو کشوری را «حتی برخلاف میل اسرائیل، از خارج تحمیل کند».

آیا می‌توانیم نارضایتی علنی کاخ سفید از کابینه محافظه‌کار نتانیاهو را با توصیه اتحادیه اروپا مبنی بر لزوم تحمیل راه حل دو دولتی به اسرائیل، جمع ببندیم و به این نتیجه برسیم که «بی‌بی باید برود»؟

مشابه اظهارات بورل را با لحنی محتاطانه‌تر می‌توان از زبان «جان کربی»، سخنگوی شورای امنیت کاخ سفید شنید وقتی که در مواجهه با سماجت نخست وزیر اسرائیل مبنی بر طفره رفتن از ادای حق فلسطینی‌ها، می‌گوید: «دولت نتانیاهو محافظه‌کارترین دولت تاریخ اسرائیل در رابطه با راه حل دو کشوری برای مسئله فلسطینیان است» و بعد هم در جایی دیگر یادآوری می‌کند که «واشینگتن و تل‌آویو نگاه متفاوتی به موضوع فلسطین دارند».

آیا می‌توانیم نارضایتی علنی کاخ سفید از محافظه‌کار بودن کابینه نتانیاهو را با توصیه اتحادیه اروپا مبنی بر لزوم اینکه راه حل دو دولتی باید از سوی جامعه بین‌الملل بر اسرائیل تحمیل شود، جمع ببندیم و به این نتیجه برسیم که «بی‌بی باید برود»؟

نظرسنجی‌ها می‌گویند که به باور ۵۳ درصد از ساکنان فلسطین اشغالی، انگیزه نتانیاهو از ادامه جنگ، منافع شخصی است و چنانچه همین امروز انتخابات کنست برگزار شود، تعداد کرسی‌های «لیکود»، حزب متبوع او به ۱۶ عدد تنزل پیدا می‌کند.

سقوط نتانیاهو نخستین گام در حل و فصل سیاسی مسئله فلسطین است

«ان‌بی‌سی نیوز» از کاهش شدید اعتماد به نتانیاهو در بین احزاب آمریکایی خبر می‌دهد و گزارش رسانه‌ها پر است از خبر‌های مربوط به اعتراضات خیابانی که در یک مورد به محاصره خانه نتانیاهو هم منجر شد. «یائیر لاپید»، رهبر اپوزیسیون به دنبال سلب اعتماد از کابینه است و به‌صراحت واژه «برکناری» نتانیاهو را به کار می‌برد و «جروزالم پست» کشته شدن اسرا، ضربه مهلک به اقتصاد و فاجعه راهبردی در تنش با دولت بایدن را از تبعات جبران‌ناپذیر جنگ طولانی‌مدت برمی‌شِمُرد.

به نظر می‌آید که بالاخره فروغ ستاره اقبال بی‌بی در سپهر سیاسی اسرائیل رو به خاموشی می‌رود و به قول «حسین امیرعبداللهیان»، وزیر خارجه ایران، نتانیاهو طوری به پایان راه رسیده که دیگر «هیچ کپسول اکسیژنی نمی‌تواند او را احیا کند».

اکنون که «مسئله فلسطین» به صدر جدول اولویت‌های جامعه جهانی بازگشته، سقوط نتانیاهو نخستین گام در حل و فصل سیاسی آن است.

اجماع نظر علیه بی‌بی تصادفی نیست و نتیجه هم‌افزایی جبهه مقاومت در سراسر منطقه و بازی با نبض اقتصاد جهانی است

در دنیای سیاست گاه لحظه‌های نادری پیش می‌آید که اضداد با هم جمع می‌شوند و «اجماع نظر علیه بی‌بی» برای حل و فصل سیاسی مسئله فلسطین یکی از این موارد است تا آنجا که «دیوید کامرون»، وزیر خارجه انگلیس می‌گوید، «جنگ معمولاً با راه حل سیاسی خاتمه می‌یابد» و همتای ایرانی او هم با اینکه در جبهه مخالف ایستاده با گفتن اینکه «نتانیاهو باید بفهمد که جنگ راه حل نیست» نظر مشابهی را ارائه می‌دهد.

البته این اتفاق نظر تصادفی نیست و نتیجه هم‌افزایی جبهه مقاومت از عراق و سوریه گرفته تا لبنان و یمن است که از یک سو اعتبار نظامی آمریکا و اسرائیل را به چالش کشیده‌اند و از سوی دیگر با هدف گرفتن شریان اقتصاد جهانی در دریای سرخ، اراده غرب برای تداوم حمایت از جنگ را خدشه‌دار می‌کنند. 

اقدام انصارالله در دریای سرخ که به مداخله نظامی مستقیم انگلیس و آمریکا منجر شد و معادلات تجاری هند و چین را بر هم زد، تهدیدی هدفمند بود برای اینکه تبعات جنگ غزه را فراتر از منطقه ببرد و به آن ابعادی جهانی ببخشد.

البته به طور قطع، تعریف ایران و محور مقاومت از تشکیل کشور فلسطین، در چارچوب طرح دو دولتی نمی‌گنجد؛ چراکه از نگاه تهران اساساً کشور و دولتی به اسم اسرائیل وجود ندارد و همه آنچه که هست، سرزمین فلسطینی است که از سوی صهیونیست‌ها غصب شده است.

اما آنچه جمهوری اسلامی در ۴۵ سال گذشته در دایره تنگ محدودیت‌ها و پشت میز‌های مذاکره آموخته بازی گام به گام متناسب با موقعیت است.

به تأخیر افتادن روند عادی‌سازی روابط تل‌آویو-ریاض از دستاورد‌های طوفان الاقصی و جنگ غزه بود؛ اما پاسخ به این سوال که آیا بعد از توقف درگیری‌ها، این روند از سر گرفته خواهد شد، «مشروط» است. 

«فیصل بن فرحان»، وزیر امور خارجه عربستان سعودی، ۲۲ ژانویه شروط این کشور برای عادی‌سازی مناسبات با رژیم صهیونیستی را اعلام و در  گفت‌وگو با شبکه خبری «سی‌ان‌ان» تصریح کرد: «تا زمانی که یک نقشه راه باورپذیر در ارتباط با یک کشور مستقل فلسطین ارائه نشود، عربستان در بازسازی غزه مشارکت نخواهد کرد».

همچنین،‌ عربستان می‌گوید که شرطش برای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی، پذیرش تشکیل دولت فلسطینی از سوی تل‌آویو است.

با این اوصاف، «عادی‌سازی» همچنان یکی از گزینه‌های ریاض است؛ اما با توجه به پیش‌شرط‌‌‌هایی که واقعیت‌های عملیات الاقصی و جنگ غزه بر میز مذاکره تحمیل کرده است،‌ بعید است که این روند با سرعت اتفاق بیفتد.

سوال بعدی این است که آیا مردم فلسطین،‌ محور مقاومت و ایران با عادی‌سازی کنار می‌آیند؟ قطعاً «نه». 

در نقطه‌ای که اکنون ایستاده‌ایم، به لطف مقاومت یکصد و ۱۲ روزه مردم غزه، حق فلسطین برای برخورداری از یک کشور مستقل، بعد از آنکه سال‌ها به بوته فراموشی سپرده شد، دوباره به رسمیت شناخته می‌شود. همزمان، «هولوکاست» که افسانه مظلومیت رژیم صهیونیستی است، در سایه پرونده دیوان بین‌المللی دادگستری درباره اتهام نسل‌کشی اسرائیل علیه مردم غزه رنگ می‌بازد و درنهایت، محور مقاومت آزمون انسجام خود را پس داده است.

خوشمان بیاید یا نه، تا اینجای کار، ایران به‌عنوان اصلی‌ترین حامی محور مقاومت، خوب بازی کرده است و با شناختی که از آن داریم، بعد‌ها در فرصت مناسب برای هر یک از سنگ‌اندازی‌هایی که «آرمان فلسطین» را به نفع خود مصادره کند، چاره‌ای خواهد اندیشید.

اما در گام اول، نتانیاهو باید برود. «شاه بی‌بی» در صفحه شطرنج منطقه مات است و برای همین زیر بار توقف کامل جنگ غزه نمی‌رود؛ اما این تقدیری است که برای او نوشته شده و تحقق آن مشمول زمانی نه چندان طولانی است.

حتی شاید وقت آن رسیده که برای خواندن شعر خداحافظی با او لحظه‌شماری کنیم:
یک، دو، سه ...
س. ق. و. ط ...
.

انتهای پیام/

ارسال نظر