هوش مصنوعی چقدر قابل اعتماد است؟

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از وایرد، سال ۲۰۱۶، مفهوم اینترنت اشیاء (IoT) معرفی شد. منظور از اینترنت اشیاء اینترنتی بود که به گوشی‌های هوشمند متصل باشد و با حسگرها، محرک‌ها و توانایی پردازش داده‌های آن‌ها تجهیز شده باشد تا بتواند برخی فعالیت‌ها را انجام دهد. در همان زمان نیز اینترنت اشیاء به یک ربات در ابعاد جهانی تشبیه می‌شد، زیرا می‌توانست بدون اطلاع ما حس کند، فکر کند و دست به عمل بزند.

سال ۲۰۲۳، ظهور مدل‌های زبانی بزرگ (LLM) مانند چت‌جی‌پی‌تی، درک زبانی و قابلیت‌های تولیدی قابل توجهی را از خود نشان دادند. پیش‌بینی شده بود که این مدل‌های زبانی بزرگ منجر به جایگزینی انسان‌ها در کار‌های مختلف شوند و انتظار می‌رفت سال ۲۰۲۴ به حسگر‌ها و محرک‌ها نیز متصل شوند و محیط را از طریق اینترنت اشیاء کنترل کنند.

تعامل هوش مصنوعی با دنیای فیزیکی به معنای کنترل ربات‌ها و ادغام آن‌ها در سیستم‌های خودکار است. به عنوان مثال، ترموستات‌های مبتنی بر هوش مصنوعی گرمایش و تهویۀ مطبوع را بر اساس تراکم افراد در اتاق و ترجیحات آن‌ها تنظیم می‌کند و همزمان با شرکت‌های برق‌رسانی برای اطلاع از نرخ بهینۀ مصرف ارتباط برقرار می‌کند.

با توسعۀ هوش مصنوعی، شبکۀ وسیعی برای تولید و مصرف برق، مدیریت سیستم‌های کنترل صنعتی و هماهنگی میان وسایل نقلیه و ناوگان‌های حمل‌ونقل و ... شکل می‌گیرد؛ اما نباید تردید داشت که آیندۀ هوش مصنوعی در جهت عدم‌تمرکز است. ارتباط میان این سیستم‌های غیرمتمرکز باعث شده نگرانی‌هایی دربارۀ شیوۀ کنترل و اعتمادپذیری سیستم‌های هوش مصنوعی مطرح شود.

اعتماد به هوش مصنوعی مستلزم تغییر از فردگرایی و گذار به پیوند متقابل است. در چنین آینده‌ای ارزیابی مجدد مفروضات حاکمیتی و اقتصادی ضروری است. هرچند این تحولات یک شبه اتفاق نمی‌افتد، اما سال ۲۰۲۴ می‌تواند بستر گام‌های اولیه به سمت این آیندۀ به هم پیوسته باشد.

این چشم‌انداز مفاهیم سنتی ما از حکومت و اقتصاد را به چالش می‌کشد و باعث می‌شود در مفروضات‌مان دربارۀ فردیت تجدید نظر کنیم. این دگرگونی به سوی ارتباط متقابل بسیار مهم است و نیازمند بررسی دقیق مسائل اخلاقی و حاکمیتی است.