نقش مهم دانشگاه‌ها در از بین بردن نابرابری‌ها/ دو برابر شدن دانشجویان بی‌بضاعت و اقلیت تا سال 2020 در انگلیس
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، به نقل از «تایمز هایر اجوکیشن» دانشگاه‌ها باید از بین بردن نابرابری‌ها را جزء یکی از اصلی‌ترین اولویت‌های خود قرار دهند.
دومین گزارش از سری گزارش‌های انتشارات اتحادیه دانشگاهی انگلیس در سال 2016 که به تازگی منتشر شده تاکید کرده است اگر دولت می‌خواهد آموزش عالی بتواند فرصت‌های افراد را ارتقا دهد باید از بین بردن نابرابری‌ها را به عنوان اولویت اصلی خود قرار دهد.
همیشه این دید نسبت به دانشگاه‌های انگلیس وجود داشته که تلاش کمی برای از بین بردن نابرابری‌ها داشته‌اند و حتی به دنبال حمایت از وضع موجود بودند، اما مطالعه اخیر برای موفقیت در از بین بردن نابرابری، استراتژی‌هایی را بر اساس شواهد آموزش‌عالی تعریف کرده است.
هدف نشان دادن این مسئله است که اگر دانشگاه‌ها تعهد استراتژیک معنی‌دار و استراتژی‌های پایداری برای دسترسی به آموزش‌عالی برابر و فارغ‌التحصیلی موفق برای همگان داشته باشند، می‌توانند نقش مثبتی در حمایت از تحرکات اجتماعی داشته باشند.
البته نقش دولت در حمایت از دانشگاه‌ها برای تحقق این امر بسیار مهم تلقی شده است، زیرا دولت می‌تواند از طریق سیاست‌گذاری از طریق نهادهای عمومی که در آموزش عالی کشور نقش دارند موثر باشد.
همکاری‌های دو طرفه یکی از مهمترین مواردی بود که در این گزارش برای از بین بردن نابرابری در دانشگاه‌ها بر روی آن تاکید شد. همچنین همکاری با مدارس به عنوان موثرترین راهکاری نام برده شد که می‌توانند برابری را بین دانش‌آموزان ایجاد کنند و این برابری به دانشگاه‌ها سرایت پیدا کند.
در واقع نقش اصلی و موثر در ایجاد برابری در این گزارش به عهده سازمان OFFA )Office for Fair Access) گذاشته شده است و تاکید شده باید برنامه همکاری مشترک ملی را با ایجاد یک سازمان جدیدی برای دانشجویان تقویت کرد. این سازمان ایجاد برابری بین افراد را باید از مدارس شروع کند.
بخشی از این کار به عهده دانشگاه‌های بزرگ و اصلی است، به غیر از آن برای رسیدن به اهداف این پروژه می‌توان به سازمان‌های کوچکتر نیز رجوع کرد تا تغییرات در سطوح گسترده‌تر و عملی‌تری در جامعه نشر پیدا کرده و تبدیل به یک فرایند شود.
دانشگاه‌ها باید از مدل دارای نقصی که دانشجو را فردی در نظر می‌گیرند که وقتی وارد دانشگاه می‌شود تعدادی از ویژگی‌ها را ندارد، فاصله بگیرند و از مدلی پیروی کنند که بر مهارت‌ها و توانایی‌های دانشجویان تاکید شود. مداخله‌هایی نظیر آموزش هدفمند و طراحی بسته آموزشی شناور و قابل تغییر و افزایش تنوع کارمند‌ها می تواند به تغییر این فرهنگ دانشگاهی کمک کند.
کار دانشگاه‌ها فقط مربوط به بدنه دانشجو‌ها نمی‌شود، رییس اتحادیه دانشگاهی و سخنگوی دانشگاه وست انگلند از دانشگاه‌ها خواست به سمت طبقات مختلف جامعه حرکت کنند و مطمئن شوند که فواید آموزش عالی از سوی جامعه و انجمن‌‌ها مختلف درک شده و درک فایده آموزش عالی محدود به جمعیت دانشجویی نمی‌شود.
بنا به این گزارش، دانشگاه‌ها فقط زمانی می‌توانند عدالت اجتماعی را به صورت کامل حمایت کنند که هر کسی که دارای توانایی است بتواند از آموزش دانشگاهی سود ببرد، یعنی دانشگاه باید طوری برنامه‌اش را تدوین کند که هر آدمی که توانایی خاصی دارد بتواند جایی در سیستم دانشگاهی پیدا کرده و فرصتی برای آموزش عالی در آن حوزه داشته باشد.
درست است که بودجه و قدرت به شکل فزاینده‌ای از وست مینستر و وایت‌هال می‌آید اما دانشگاه‌ها می توانند خود را برای همکاری با مدارس، بازار و مشاغل، رهبران محلی و... آماده کنند تا شهرها و نواحی را به مکان عادلانه‌تری تبدیل کنند.
یکی از آرزوهای دولت درباره آموزش عالی این است که آموزش عالی بتواند فرصت‌های افراد را افزایش دهد و این آرزو زمانی محقق می شود که روسا و رهبران دانشگاهی از بین بردن نابرابری‌ها را به‌عنوان یکی از اهداف اصلی در تنظیم برنامه دانشگاه‌ها قرار بدهد.
ماه گذشته بنیاد بازار اجتماعی گزارشی درباره افزایش نقش بنیاد اتحادیه دانشگاهی و دانشگاه‌های آزاد ارائه کرد. در این گزارش اعلام شده بود که هدف دولت 2 برابر کردن سهم دانشجویان کم‌بضاعت از دانشگاه‌ها است. هدفی که نیازمند اقدام دانشگاه‌ها است.
دانشگاه کینگستون شکافی که بین اقلیت‌های نژادی، مذهبی، اجتماعی بود را از طریق تحلیل داده‌ها برای شناسایی و دربرگیری دانشجویی تا یک سوم کاهش داده است.
همچنین دانشگاه هارت‌فوردشایر از طریق برنامه‌هایی هدف‌گذاری شده توانست نرخ دانشجویان کم‌بضاعت، اقلیت نژادی و... که به خاطر مشکلات مجبور به ترک دانشگاه می‌شوند را از 14درصد به 8درصد کاهش دهد.
دانشگاه گرینویچ نیز از طریق برنامه‌ای به نام «اهرم‌های حمایتی» نرخ دانشجویان ترک تحصیل کرده خود را از 14درصد به 13درصد کاهش داد.
همه این مثال‌ها گواه این هستند که چطور می‌توان در عمل به اهداف یاد شده در این گزارش رسید. اگر دانشگاه‌های مرجع وارد این برنامه شوند می‌توانند بر دانشگاه‌های دیگر تاثیرگذار باشند. البته این فعالیت‌ها نباید به دانشگاه محدود شود.
دولت برنامه‌ریزی کرده که تا سال 2020 پذیرش تعداد دانشجویان تحت فشار از نظر نژادی، مالی و... که به سود دانشگاه نیستند را نسبت به سال 2009 دو برابر کند. این مسئله باعث افزایش 20درصدی دانشجویان سیاه‌پوست و اقلیت‌های نژادی و... در دانشگاه‌ها می‌شود.
گزارش: طاهره کوپالی
انتهای پیام/