رسولی بعد از خداحافظی از تیم ملی: من که اردوی آمریکا یا مربی ۱۵ هزار دلاری نخواستم/ توقع زیادی است جای خوابم گرم باشد و پولم را بدهند؟

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، حسین رسولی در حالی این روز‌ها تمرینات خود را برای کسب سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ پاریس پشت سر می‌گذاشت که در اقدامی جنجالی، خداحافظی خود را از تیم ملی دوومیدانی اعلام کرد.

رسولی که اخیرا به عنوان قهرمانی بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو دست یافت، ساعاتی پیش با انتشار یک استوری در صفحه شخصی اش از این موضوع خبر داد.

از قرار، دلیل تصمیم ناگهانی قهرمان پرتاب دیسک آسیا به اختلاف نظرش با مهدی مبینی، سرپرست فعلی فدراسیون دوومیدانی بر می‌گردد.آن طور که می‌گوید برخورد مبینی به قدری ضربتی بوده که در واکنش به یک اعتراض دستور حذفش را از اردوی تیم ملی داده است.

حسین رسولی در خصوص این که چه شد که تصمیم به کناره گیری از تیم ملی دوومیدانی گرفته، به آنا گفت: من یک شرایط حداقلی را برای حضور در بازی‌های المپیک می‌خواستم، اما متاسفانه فدراسیون در فاصله ۷ ماه مانده تا المپیک هیچ تمهیداتی را برایم فراهم نکرده است. من که از فدراسیون هتل نخواستم. گفتم امکانات را در همین ورزشگاه آفتاب انقلاب برایم فراهم کنید. این که بگویم جای خوابم گرم باشد، توقع زیادی است؟ سیستم گرمایشی ورزشگاه یک هفته بود که اصلا کار نمی‌کرد. حتی آب گرم هم نداشتیم. به فدراسیون گفتم مکمل و کفش ورزشی می‌خواهم، گفتند خودت خریداری کن بعدا ما پولش را به تو می‌دهیم. حتی به من گفتند برو از جایی که خودمان معرفی می‌کنیم، کفش بخر، پولش را می‌دهیم. اما زمانی که به فدراسیون مراجعه کردم تا هزینه هایم را بگیرم، زیر قولشان زدند.

او ادامه داد: فاکتور مکمل هایم را به فدراسیون دادم، اما آن را قبول نکردند. دوباره رفتم از داروخانه‌ای که مکمل‌ها را خریده بودم، با مهر و امضای دکتر داروخانه، یک فاکتور دیگر گرفتم، اما باز هم قبول نکردند و گفتند باید بروی کپی کارت ملی دکتر داروخانه را برایمان بیاوری. آخر این چه حرف‌هایی است که به من می‌زنند؟ کارت ملی دکتر داروخانه به چه دردشان می‌خورد؟ پول کفش‌ها را هم ندادند و از کفش فروشی که آشنای خود فدراسیون بود به من گفتند باید پول کفش‌ها که یازده میلیون و نیم است خودت بدهی.

قهرمان بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو توضیح داد:حتی قرار داد مربی ام را هم نبستند. هر چه گفتم قبل از المپیک است. کار مربی ام را درست کنید باز هم قبول نکردند. در نهایت من هم که دیدم سرپرست فدراسیون به تمام حرف هایم بی توجهی می‌کند، پیامی را که از کفش فروشی برایم ارسال شده بود که پول را باید خودم بدهم، استوری کردم. اعتراضم به این بود که چرا یک قهرمان ملی به اندازه یک جفت کفش برای مسئولان ارزش ندارد. سرپرست فدراسیون هم بلافاصله در واکنش به استوری من برخورد ضربتی کرد و دستور حذفم را داد. طوری که امروز به من اجازه ندادند در تمرینات حاضر شوم و گفتند فدراسیون گفته اجازه نداری در ورزشگاه آفتاب انقلاب تمرین کنی.

رسولی خاطر نشان کرد:من هم که دیدم دیگر زورم به این‌ها نمی‌رسد، به این نتیجه رسیدم که از تیم ملی پرتاب دیسک خداحافظی کنم. وقتی فدراسیون دوومیدانی ثبات ندارد و هر دوسه ماه آن را به دست یک سرپرست می‌سپارند، نتیجه همین می‌شود. سرپرست قبلی فدراسیون افشین داوری بود. او قبل از بازی‌های آسیایی گفته بود که به من حقوق ۱۵ میلیونی می‌دهد. من در بازی‌های آسیایی مدال طلا گرفتم و هیچ حقوقی هم نگرفتم. حتی به مبینی هم این موضوع را گفتم، اما ترتیب اثری نداد. سرپرست فدراسیون می‌خواهد مسابقات دوومیدانی داخل سالن آسیا را در تهران برگزار کند. چطور او می‌تواند هزینه میزبانی یک مسابقه آسیایی را تامین کند، اما نمی‌تواند ورزشکارش را ساپورت کند؟ همه می‌دانند که این مسابقات با حضور کشور‌های سطح پایین آسیا در تهران برگزار می‌شود و دوومیدانی کاران کشورمان مدال‌های زیادی در آن می‌گیرند. مبینی فقط به این دلیل که برای خودش رزومه درست کند، دنبال این مسابقه است.

او در پاسخ به این سوال که آیا تصمیمش برای کناره گیری از تیم ملی آن هم در آستانه بازی‌های المپیک واقعا جدی است، گفت:من چاره‌ای ندارم. چه کار می‌توانم بکنم؟ چند جلسه به فدراسیون رفتم و با خواهش و التماس با سرپرست و سایر مسئولان حرف زدم. وقتی برایم کاری نمی‌کنند، چرا بیخودی وقتم را تلف کنم. متاسفانه ورزشکاران را خیلی راحت حذف می‌کنند. من که اردوی آمریکا یا مربی ۱۵ هزار دلاری نخواستم. حداقل‌ترین چیز‌ها را خواستم. من همین الان نفر ۲۲ رنکینگ جهانی پرتاب دیسک هستم و سهمیه المپیک را گرفتم. به ۳۸ نفر اول رده بندی سهمیه را می‌دهند. اما دلم می‌خواست با حضور در مسابقات گزینشی و حدنصاب‌هایی که تعیین کردند ورودی را بگیرم. نمی‌خواهم در المپیک صرفا یک تماشاچی باشم. هدفم این است که تمرین کنم تا جز فینالیست‌ها باشم. انگار نه انگار که همین سه ماه یکی از مدال‌های طلای کاروان ورزش کشور را در بازی‌های آسیایی گرفتم. مگر ما همش چند مدال طلا در هانگژو گرفتیم. من هم یکی از طلایی‌ها بودم.