آیا تولید انرژی بادی به تولید زباله‌های آن می‌ارزد؟

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا از اینترستینگ اینجینیرینگ، مقاله نشریه نیچر حاکی از آن است تا سال ۲۰۵۰ توربین‌های بادی نصب‌شده در خشکی وقتی به پایان عمر خود می‌رسند، می‌توانند حدود ۱۲.۹ میلیون تن زباله تولید کنند که باید با آن مقابله کرد.

تا پایان سال ۲۰۲۲، چین تقریباً ۳۳۵ گیگاوات ظرفیت برای انرژی‌های تجدیدپذیر ایجاد کرده بود و متعهد شده است که این میزان را تا سال ۲۰۳۰ سه برابر کند. اگرچه این روند برای کسانی که خواستار کاهش اتکای انسان به سوخت‌های فسیلی هستند، دلگرم‌کننده به نظر می‌رسد، اما می‌تواند یک جنبه نامطلوب نیز داشته باشد.

بر اساس مقاله نیچر، این سوال مطرح می‌شود که وقتی این توربین‌های بادی به پایان عمر ۲۰ ساله خود می‌رسند، با حجم عظیم زباله‌های تولیدشده در چند دهه آینده به دلیل ساخت این توربین‌ها و از بین بردن آنها، چه باید کرد.

محققان پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۵۰ زباله‌های تولیدشده توسط صنعت تولید برق بادی نصب‌شده در خشکی چین، به ۱۲.۹ میلیون تن برسد.  این رقم معادل وزن سد عظیم Three Gorges «تری جورج»  چین و سی و هفت ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز است.

محققان می‌گویند احتمالا این آمار می‌تواند کمتر از رقم واقعی باشد و پیشنهاد می‌دهند میزان زباله‌های تولیدی توسط سیستم‌های انرژی تجدیدپذیر قدیمی می‌تواند تقریبا دو برابر رقم فعلی باشد. تخمین بالای آن‌ها برای زباله ۲۳.۱ میلیون تن است که معادل چهار برابر وزن هرم بزرگ «جیزه» به اضافه ساختمان «امپایر استیت» است.

در حالی که امکان بازیافت حدود ۸۵ تا ۹۵ درصد از توربین‌های بادی وجود دارد، شرکت «وایند یورپ» «WindEurope» گزارش می‌دهد، پره‌های توربین‌ها به دلیل نوع رزینی که معمولاً استفاده می‌کنند، چالش مهمی هستند. به همین منظور، دولت چین به تازگی برنامه‌های خود را برای ایجاد یک سیستم بازیافت جدید برای پنل‌های خورشیدی قدیمی و توربین‌های بادی اعلام کرده است.

هدف این است که تا سال ۲۰۳۰ یک فرآیند بازیافت کاملاً کاربردی عرضه شود.

به گفته کارشناسان، بیشتر زباله‌های توربین‌های بادی به آن درسته از توربین‌ها تعلق دارد که پیش از سال ۲۰۲۵ تولید شده اند. با این حال، تا سال ۲۰۴۰، حدود دو سوم کل زباله ها، از توربین‌های بادی خواهد بود که به پایان عمر خود رسیده اند. منطق این است که از نظر فنی باید امحای توربین‌های بادی از طریق روش‌های دفن زباله و سوزاندن امکان پذیر باشد.

با این حال، این گزینه‌ها به زمین‌های بزرگ نیاز دارند و بازیابی مواد ارزشمند موجود در توربین ها، به ویژه الیاف، در آن‌ها امکان پذیر نیست. علاوه بر این، سوزاندن، مقادیر قابل توجهی گاز‌های گلخانه‌ای تولید می‌کند که برخلاف هدف استفاده از توربین‌های بادی است.

برای مبارزه با این موضوع، محققان اجرای «استراتژی‌های دایره ای» را برای به حداقل رساندن پسماند پیشنهاد کرده اند. آن‌ها معتقدند که استفاده از «طرح‌های مدولار تیغه» می‌تواند بازیافت را آسان‌تر کند. متخصصان همچنین می‌گویند طول عمر توربین‌ها را می‌توان با استفاده از حسگر‌های پیشرفته و فناوری نظارت برای اطمینان از تعمیرات به موقع و کارآمد افزایش داد.

به گفته محققان، پره‌های توربین را می‌توان برای پل‌های عابر پیاده و دکل‌های انتقال، تغییر کاربری داد. با این حال، هشدار می‌دهند عرضه تیغه‌ها ممکن است از تقاضا برای چنین استفاده‌ای فراتر رود. در این مطالعه آمده است راه حل‌های بازیافت در مقیاس بزرگ برای تسریع انتقال به اقتصاد دایره‌ای برای پره‌های توربین‌های بادی و مواد کامپوزیت به فوریت مورد نیاز است.

در حال حاضر، هیچ راه حل تجاری مناسبی برای بازیافت اجزایی مانند ضایعات الیاف شیشه وجود ندارد؛ فرایندی که بازیافت مواد کامپوزیتی را به چالشی فرابخشی تبدیل می‌کند که فراتر از صنعت بادی است.