پرستاری، بهترین و ارزشمندترین رشته عاشقانه است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، فضل‌الله علی‌نژاد، سوپروایز بازنشسته بیمارستان حضرت امیرالمؤمنین (ع) شهرضا در جمع دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان اظهار کرد: پرستار یعنی عشق، یعنی ایثار و از خود گذشتن به مانند شمع سوختن و به جمعی روشنی بخشیدن. بدون تردید بعد از پزشکی، پرستاری، بهترین و ارزشمندترین رشته عاشقانه‌ای است که عمری را باید در کنار بیمار و با آلام او سپری کند.
وی ادامه داد: استرس، بی‌خوابی، رنج و سختی کار، باعث می‌شود که پرستاران بسیار زودتر از دیگران فرسوده و شکسته شوند و این پرستاران هستند که از جان خود مایه می‌گذارند تا جان انسان‌های دیگر را نجات دهند.
بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی اصفهان گفت: روز پرستار مصادف است با ولادت بزرگ پرستار صحرای کربلا، حضرت زینب(س) که در دوران کودکی به جای تجربیات خردسالی، غم و مصیبت را تجربه می‌کند. یعنی رحلت حضرت رسول (ص) از دست دادن مادر غمخوار خود، شهادت پدر بزرگوار خود و شهادت برادر بزرگ‌تر یعنی امام حسن(ع) که همگی در فاصله‌ای کوتاه رخ دادند. از همه این‌ها سنگین‌تر از دست دادن امام حسین(ع) در واقعه کربلا بود که پس از آن الگوی امربه‌معروف و نهی از منکر شد و آنچه را که در کربلا اتفاق افتاد به گوش همگان رساند.
علی‌نژاد خطاب به حاضران در نشست عنوان کرد: ما و شما یا باید حسینی باشیم یا زینبی و یا یزیدی، عمر کوتاه در نهایت به پایان خواهد رسید و همه باید راهی جهان باقی شویم پس همه باید راه حق و حقیقت، راه حضرت زینب و یا به قولی‌ام المصائب را بگذرانید و بر خود ببالید که به قول علامه طباطبایی یک روز پرستاری از بیمار به ۷۰ سال عبادت می‌ارزد.
وی بیان کرد: پرستاران در جنگ در بیمارستان‌ها و خط مقدم جبهه، رشادت‌ها از خود نشان دادند و در اپیدمی بیماری کرونا هم شاهد ایثار و ازخودگذشتگی آنها بودیم. بسیاری در هر دو جبهه از جان شیرین گذشتند تا ما آسوده و با آرامش به زندگی خود ادامه دهیم.
بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با یادآوری نیاز رشته پرستاری به اطلاعات به‌روز و کارآمد در حوزه کاری مطرح کرد: پرستار علاوه بر پرستاری، باید روان‌شناسی حاذق باشد؛ زیرا هر بیماری دارای خلق‌وخوی خاصی است و ازنظر بیماری و شرایط روحی و جسمی نیز، شرایط ویژه به خود را دارد. پرستار با تجربه باید تشخیص دهد که با بیمار چگونه برخورد کند و چه کنش و واکنشی را در ارتباطات خود با بیماران و دیگر همکاران در دستور کار قرار دهد.
انتهای پیام/