کج روی آیین نامه ارتقای اساتید با بی توجهی به پازل ماموریت گرایی!

شهره نصری، عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات و سیاست علمی کشور در گفت‌وگو با خبرنگار گروه آموزش و دانشگاه خبرگزاری علم و فناوری آنا درباره اصلاح آیین نامه ارتقای اساتید اظهار کرد: تا زمانی که پازل ماموریت گرایی به عنوان یکی از وجوه سیاست گذاری علمی مد نظر قرار نگیرد، آیین نامه ارتقای اساتید کماکان نمی‌تواند جهت دهی مناسبی داشته باشد.

عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور درباره چگونگی دستیابی به علم نافع اظهار کرد: یکی از نمود‌های علم نافع به حل مسائل و چالش‌های بزرگ جامعه مرتبط می‌شود و برای تحقق آن باید به چالش‌های بزرگ موجود در کشور با نگاهی جدید و بین بخشی که حتماً انسجام و هماهنگی سیاستی را می‌طلبد، بیندیشیم.

نصری تصریح کرد: با این حال به نظر می‌رسد یک اقدام اساسی و ابتدایی برای دستیابی به مرجعیت علمی و فناوری، این است که همسو با ادبیات جهانی مأموریت گرایی (نه آن نسخه فعلی که تحت عنوان ماموریت گرایی در جریان است)، برای کشور پازلی از مأموریت‌ها تعریف شود که می‌تواند فناورانه، صنعتی و یا نسل جدید آن که برآمده از چالش‌های بزرگ نظیر آلودگی هوا، خشکسالی، تغییرات آب و هوایی، زلزله، ترافیک و ... است، باشد.

وی ضمن بیان اینکه چالش‌های بزرگ باید به عنوان یکی از وجوه سیاست نوآوری، مبنای برنامه ریزی بلند مدت باشند و در آیین­ نامه‌هایی نظیر ارتقای اعضای هیئت علمی مدنظر قرار بگیرد؛ تاکید کرد: برای تحقق این مهم سبد متنوعی از برون داد‌های پژوهشی برای اعضای هیئت علمی متناسب با ماموریت‌های کلان کشور جهت حل چالش‌های جامعه باید تعریف شود.  

نصری گفت: به تعبیر دیگر تا زمانی که پازل ماموریت گرایی با توجه به چالش‌های بزرگ احصا نشوند و به این شکل ماموریت‌ها را تدوین نکنیم و نقش هر بازیگر در زنجیره ارزش علم و فناوری را مشخص نکنیم در زمینه آیین نامه ارتقا و متعاقباً مرجعیت علمی و فناوری نمی‌توانیم تصمیم بهینه‌ای اتخاذ کنیم؛ چراکه نسل جدید سیاست‌های علم، فناوری و نوآوری، رویکردی مسئله محور با نگاه سیاستی و بین بخشی لازم دارد.