واقعیاتی از دو مسابقه جهانیِ پیش از المپیک در نورسلطان و بلگراد؛ وقتی همچنان تیم سوم جهانیم
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، با گذشت سه هفته از پایان بازی‌های آسیایی، حالا دیگر از التهابات نتایجی که در بلگراد به دست آمد، گذشته و شاید بتواند نگاهی منطقی‌تر به نایب‌قهرمانی نه چندان دلچسب تیم ملی آزاد در مسابقات جهانی داشت.
فدراسیون و کادرفنی در مورد نتیجه درست می‌گویند، نایب‌قهرمانی هرگز عنوان کمی نیست، اما این نایب‌قهرمانی، اما و اگر‌هایی دارد که اولی، عدم محاسبه امتیاز روس‌ها در جدول است. هرچند که کادرفنی تیم ملی می‌گوید با احتساب امتیاز روس‌ها هم ما نایب‌قهرمان شده‌ایم! آن‌ها امتیاز عبدالرشید سعدالله‌اف را که از کشتی سوم پنجمی با کایل اسنایدر به دلیل آسیب‌دیدگی انصراف داد، را در جمع امتیازات روسیه محاسبه نمی‌کنند، اما حقیقت این است که ما همچنان تیم سوم جهانیم، بعد از روسیه و آمریکا.
این همان موقعیتی است که طی سال‌های اخیر داشته‌ایم و این نایب‌قهرمانی، درواقع تکان نخوردن از سکویی است که در این سال‌ها داشته‌ایم.
علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی می‌تواند بگوید زمانی که به کشتی برگشت، تیم‌های ششم و نهم جهان را تحویل گرفته، اما پژمان درستکار وقتی مسئولیت سرمربیگری تیم ملی آزاد را قبول کرد، تیم جایگاه سومی جهان را در اختیار داشت.
بعد از جایگاه نامطلوبی که کشتی آزاد در مسابقات جهانی ۲۰۱۸ بوداپست به خود اختصاص داد، هدایت این تیم از سوی حمید بنی‌تمیم به غلامرضا محمدی سپرده شد و این تیم در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ نورسلطان مقام سوم را از آن خود کرد.
قزاقستان میزبان آخرین مسابقه جهانیِ پیش از المپیک توکیو بود که تیم ایران با حسن یزدانی به مدال طلا، با علیرضا کریمی به مدال نقره و با بهنام احسان‌پور و یونس امامی به دو مدال برنز دست پیدا کرد. رضا اطری در ۵۷ کیلو، امیرمحمد یزدانی در ۶۵ کیلو، رضا افضلی در ۷۴ کیلو، بهمن تیموری در ۷۹ کیلو، علی شعبانی در ۹۷ کیلو و یدالله محبی در ۱۲۵ کیلوگرم دیگر ملی‌پوشان ایران در این رقابت‌ها بودند.
شاید به واقع بتوان این جهانی را کاملا با جهانی ۲۰۲۳ بلگراد که باز هم آخرین مسابقه جهانیِ پیش از المپیک است، مقایسه کرد. چراکه درست مثل بلگراد ۲۰۲۳ که تیم ملی ستاره عنوان‌داری که شانس مدال طلای جهانی محسوب می‌شد (کامران قاسم‌پور) را به دلیل آسیب‌دیدگی و ناآمادگیِ پس از آن، در آخرین اردو‌ها از دست داد، چند روز مانده به مسابقات جهانی نورسلطان نیز وضعیت آسیب‌دیدگی پرویز هادی مشخصا نشان از این داشت که او قادر به همراهی تیم ملی در نورسلطان نیست، درحالیکه او بعد از کسب مدال برنز سال گذشته در بوداپست، شانس طلای سنگین‌وزن محسوب می‌شد که دقیقه نود از بین امیرحسین زارع جوان و یدالله محبیِ باتجربه که سابقه حضور در مسابقات جهانی ۲۰۱۷ پاریس را هم داشت، محبی انتخاب و جایگزین هادی شد.
این رقابت‌ها البته در غیاب دیوید تیلور آمریکایی که زانویش را جراحی کرده بود، برگزار شد. تیلور گفته بود به نورسلطان نمی‌آید تا با آمادگی کامل مهیای حضور در المپیک شود.
تیم ملی آزاد در نورسلطان سه سهمیه المپیک گرفت، درست مثل بلگراد و بعد از آن سه سهمیه دیگر را در مسابقه گزینشی قاره‌ای با امیرمحمد یزدانی، یونس امامی و محمدحسین محمدیان به دست آورد تا با تیم کامل به المپیک برود و آنجا نیز کار خود را با نقره حسن یزدانی و برنز امیرحسین زارع تمام کند.
امروز هم تیم ملی آزاد باید در اوزان ۵۷، ۷۴ و ۹۷ کیلوگرم به دنبال سهمیه المپیک باشد تا بتواند با تیم کامل به المپیک پاریس اعزام شود.
مسئله اصلی این است که کارنامه پژمان درستکار را باید با خودش مقایسه کرد که قطعا او هم می‌پذیرد که این کارنامه صعودی نبوده و افت محسوسی در نتایج دیده می‌شود.
تیم او در اولین سالِ سرمربیگری‌اش، در فاصله دو ماه بعد از المپیک روانه اسلوی نروژ شد. حسن یزدانی با ثبت اولین و تنهاترین بردش تا اینجای کار مقابل دیوید تیلور، کامران قاسم‌پور و امیرحسین زارع سه نشان طلا، علیرضا سرلک، امیرمحمد یزدانی و محمد نخودی سه نقره و مجتبی گلیج یک برنز برای تیم ملی گرفتند و تنها کشتی‌گیرانی که اسلو را بدون مدال ترک کردند، رحمان عموزاد، یونس امامی و عرفان الهی در سه وزن ۶۱، ۷۰ و ۷۴ کیلوگرم بودند.
تیم ملی در نروژ بعد از روسیه ۱۷۳ امتیازی و آمریکای ۱۶۸ امتیازی، با ۱۶۲ امتیاز سوم شد.
مسابقه جهانی دوم، مسابقات جهانی ۲۰۲۲ بلگراد بود که باز هم ایران ۷ مدال گرفت. رحمانِ عموزادی که سال گذشته در وزن غیرالمپیکی یازدهم شده بود، به همراه کامران قاسم‌پور دو نشان طلا، رضا اطری، محمد نخودی و حسن یزدانی ۳ نقره و یونس امامی و امیرحسین زارع ۲ برنز برای تیم ملی گرفتند، ضمن اینکه امیرمحمد یزدانی نتوانست در این رقابت‌ها روی تشک برود و تیم ملی کار خود را با ۹ کشتی‌گیر در بلگراد ۲۰۲۲ استارت زد و با کسب ۱۵۰ امتیاز، درحالیکه روسیه در مسابقات شرکت نداشت، نایب‌قهرمان جهان شد.
طبعا اگر امیرمحمد هم کشتی می‌گرفت، اختلاف با آمریکای قهرمان، ۴۸ امتیاز نمی‌شد.
مسابقه جهانی سوم که سخت‌ترین و مهم‌ترین جهانیِ بعد از المپیک توکیو و پیش از المپیک پاریس بود و سهمیه‌های المپیک بعدی در آن توزیع می‌شد، هرچند با حضور دوباره روس‌ها، اما بدون احتساب امتیازشان به انجام رسید که نتیجه واقعی‌تر از دو سال قبلی به نظر می‌رسید که اولی مسابقه جهانی در فاصله دو ماه بعد از المپیک بود و دومی بدون حضور روس‌ها برگزار شد.
نتیجه باز هم نایب‌قهرمانی بود، اما کشتی‌دوستان این نتیجه راضی نبودند. ۷ مدال دو جهانی قبلی به ۴ مدال رسید. سه و دو طلا هم به یک طلا. امیرحسین زارع تنها طلایی تیم ملی در بلگراد ۲۰۲۳ بود، حسن یزدانی باز هم مقابل تیلور شکست خورد، سخت‌تر و سنگین‌تر از شکست‌های قبلی، با ضربه فنی. امیرمحمد یزدانی هم دومین نقره جهانی‌اش را گرفت و محمد نخودی هم بعد از دو سال نایب‌قهرمانی، به جایگاه سومی سقوط کرد. مسابقه جهانی پیش از المپیک توکیو در قزاقستان که خودشان فوق‌العاده مدعی بوده و حضور دولت تورلیخانوف همواره در مسابقاتی که میزبانی‌اش را برعهده دارند کفه ترازو را به نفع آن‌ها می‌کند، برگزار شد و مسابقه جهانی پیش از المپیک پاریس در صربستان که طبعا آن‌ها هرگز به اندازه قزاقستان مدعی نیستند.
به همین دلیل نتایج هرگز دلچسب نبود و قطعا پژمان درستکار می‌داند که بعد از سه مسابقه جهانی که هر کدام شرایط خاص خودش را داشته، المپیک پیش رو، بهترین ارزیابی از عملکرد فنی او و تیمش خواهد بود. نتیجه‌ای واقعی، بعد از سه سال حضور در مسابقات جهانی؛ یعنی اگر قرار باشد معیاری درست از یک تیم فنی داشته باشیم، باید در فاصله دو المپیک تیم را در اختیار داشته باشد که این فرصت در اختیار درستکار بوده و حالا باید دید درحالیکه رحمان عموزاد در بلگراد ۲۰۲۳ هیچ اثری از یک قهرمان جهان نداشت، یونس امامی با فاصله فنی زیادی از حریفان مقتدرش، چون کایل دِیک آمریکایی، زائوربک سیداکوف روس و ختیگ تسابولوف روسی‌الاصل صربستانی در بلگراد ۲۰۲۳ نشان داد، در دو وزن ۵۷ و ۹۷ کیلوگرم همچنان به مهره قابل اتکا و مطمئنی در این سال‌ها نرسیدیم و با نفرات برتر این دو وزن فاصله زیادی داشتیم، کامران قاسم‌پور در برزخ و اماواگر وزن بالا و پایین المپیکی است، حسن یزدانی فاصله‌اش با دیوید تیلور آمریکایی خیلی زیاد به نظر می‌رسد، چطور در پاریس نتیجه خواهیم گرفت.
البته که کشتی ایران با این وسعت، کمیت و کیفیت؛ فاصله بین روز خوب و روز بدش می‌تواند خیلی کوتاه باشد اگر آنالیز خوب و آدم‌های فنی در کنار تیم ملی باشند.
درستکار که هرچند مدال جهانی ندارد، اما هیچ وقت از کشتی دور نبوده و همیشه در سطح اول کشتی حضور داشته، علاوه بر آن، آنقدر باهوش هست که بداند اگر در پاریس نتواند گره‌های فنی را باز کند، کاری که او در اسلو وتاحدودی بلگراد ۲۰۲۲ توانست انجام دهد- شاید دیگر فرصتی برای سرمربیگری تیم ملی نداشته باشد.
انتهای پیام/