مأموریت جدید ناسا برای درک چگونگی مرگ ستاره‌های انفجاری
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از گاردین، به‌منظور درک چگونه مرگ ستاره‌های انفجاری که پایه و اساس منظومه‌های ستاره‌ای جدید را ایجاد می‌کند، یک موشک جدید توسط ناسا به فضا پرتاب می‌شود.
این مأموریت، آزمایش طیف‌سنجی فرابنفش میدان انتگرال (INFUSE) نام دارد و قرار است در ۲۹ اکتبر ۲۰۲۳ از محدوده موشکی وایت سندز در نیومکزیکو پرتاب شود و برای مشاهده دقیق‌تر پدیده ستاره‌ای عازم فضا شود.
حلقه ماکیان یک طیف‌نگار میدان انتگرال اولین ابزار در نوع خود است که به مدار فرستاده می‌شود و مزایای طیف‌سنجی و تصویربرداری، دو رویکرد برای بررسی نور را ترکیب می‌کند.
این مرکز در حال تحقیق در مورد حلقه ماکیان است که در نزدیکی صورت فلکی معروف ماکیان قرار دارد. نیمکره شمالی خانه ماکیان است که از اواسط بهار تا اواخر اکتبر روی زمین قابل‌مشاهده است. حلقه ماکیان در حدود ۲۰ هزار سال پیش تحت نیروی گرانش خود منفجر شد و به یک ابرنواختر تبدیل شد.
ستاره‌شناسان پیش‌بینی می‌کنند که فوران نور آن‌قدر قوی بوده که علی‌رغم اینکه در فاصله ۲۶۰۰ سال نوری از زمین قرار داشته، در طول روز از زمین قابل‌مشاهده بوده است.
حلقه ماکیان خود را به‌عنوان یک شبکه ظریف و پیچیده از رشته‌های درخشان و ساختار‌های گاز و غبار نشان می‌دهد. این ساختار‌ها نتیجه امواج ضربه‌ای هستند که توسط انفجار ابرنواختری در تعامل با محیط بین ستاره‌ای اطراف ایجاد می‌شوند.
حلقه ماکیان نمایی منحصر به فرد از یک انفجار ابرنواختری را ارائه می‌دهد که هنوز در حال وقوع است. این ابر عظیم امروزه همچنان در حال رشد است و بیش از ۱۲۰ سال نوری را در بر می‌گیرد و با سرعتی در حدود ۹۳۰ هزار مایل در ساعت گسترش می‌یابد.
«برایان فلمینگ»، پروفسور محقق در دانشگاه کلرادو بولدر و محقق اصلی این مأموریت می‌گوید: ابرنواختر‌هایی مانند آن‌چه حلقه ماکیان را ایجاد کرد، تأثیر زیادی بر نحوه شکل‌گیری کهکشان‌ها دارد. ماموریت آزمایش طیف‌سنجی فرابنفش میدان انتگرال مشاهده می‌کند که چگونه ابرنواختر با گرفتن نور، انرژی را به کهکشان راه شیری می‌ریزد.
فلمینگ و همکارانش از داده‌های آزمایش طیف‌سنجی فرابنفش میدان انتگرال برای تعیین مکان عناصر مختلف در امتداد جبهه شوک حلقه و شناسایی دمای آن‌ها استفاده خواهند کرد. با اولین اندازه‌گیری‌ها، بهتر متوجه خواهیم شد که چگونه این عناصر از ابرنواختر با محیط اطراف خود ترکیب می‌شوند.
«امیلی ویت»، دانشجوی ارشد فارغ‌التحصیل که تجزیه‌وتحلیل داده‌ها را هدایت می‌کند، گفت: این یک گام بزرگ به سوی درک چگونگی تبدیل مواد ابرنواختر به سیاراتی مانند زمین است.
انتهای پیام/