سرمایه‌گذاری خطرپذیر چیست؟
به گزارش خبرنگار علم و فناوری آنا، سرمایه یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های استارت‌آپ‌هایی است که در حوزه‌های مختلف راه‌اندازی می‌شوند. در ایران برنامه‌های مختلفی برای تزریق سرمایه به کسب و کار‌های نوپا وجود دارد. سرمایه‌گذاری خطرپذیر دانش‌بنیان یکی از این روش‌هاست که از سوی نهاد‌های دولتی یا خصوصی به کسب و کار‌های دانش‌بنیان پرداخت می‌شود.
شرکت‌های دانش‌بنیان و جوان برای اجرایی کردن طرح و ایده‌های خود نیاز به سرمایه دارند؛ اما در تامین مالی از بانک‌ها و مؤسسات پولی و اعتباری به دلیل آنکه معمولا از وثیقه و ضامن مورد قبول بانک‌ها برخوردار نیستند، با مشکلات زیادی مواجه می‌شوند؛ از طرفی به دلیل ریسک‌های فراوانی که کسب‌و‌کار این شرکت‌ها به همراه دارد، بانک‌های تجاری علاقه چندانی به اعطای تسهیلات به این مجموعه‌های جوان و نوپا ندارند.
یکی از راهکار‌های مناسب برای تیم کارآفرین در این مرحله، بهره‌مندی از سرمایه خطرپذیر است. سرمایه خطرپذیر سرمایه‌ای است که به همراه کمک‌های مدیریتی و مشاوره‌ای، در اختیار شرکت‌های دانش‌بنیان و نوپا که به سرعت در حال رشد هستند، قرار داده می‌شود. از بین گزینه‌های پیش روی سرمایه‌گذاران خطرپذیر طرح‌هایی که دارای ظرفیت رشد بالا بوده و از تیم مدیریتی و متخصصی کارآمد برخوردارند در اولویت هستند.
سرمایه‌گذاری در شرکت‌های دانش‌بنیان یکی از روش‌های مهم برای حمایت و توسعه فعالیت‌های نوآورانه و پیشرفت علمی و فناوری است. شرکت‌های دانش‌بنیان معمولا توسط تیم‌هایی از محققان، مهندسان و کارآفرینان تشکیل شده‌اند که با هدف تولید و ارائه محصولات و خدمات جدید و نوآورانه در حوزه‌های مختلف فعالیت می‌کنند. این شرکت‌ها معمولا به دنبال حل مشکلات جامعه، ایجاد تغییرات مثبت در صنایع مختلف و توسعه فناوری‌های پیشرفته هستند.
سرمایه‌گذاری خطرپذیر یکی از شیوه‌های متداول در سراسر جهان است. در این روش افراد و سازمان‌ها روی کسب و کار‌های نوپا سرمایه‌گذاری می‌کنند تا از تبدیل آن‌ها به یک بیزینس بزرگ سود ببرند. سهام این استارت‌آپ‌ها در ابتدا ارزان است؛ زیرا کسی نمی‌داند در آینده به یک کسب و کار بزرگ تبدیل می‌شود یا شکست می‌خورد. اما بعد از موفقیت، سهام با ارزش می‌شود و افراد بسیاری حاضر به خرید آن هستند. این روش به عنوان یک متد پرخطر، اما پرسود برای سرمایه‌گذاری شناخته می‌شود.
سرمایه گذاران خطرپذیر به دو روش کار می‌کنند. روش اول به صورت سازمانی است، دراین روش به عنوان صندوق سرمایه‌گذاری خطرپذیر راه‌اندازی می‌شود که در آن متخصصینی در حوزه‌های مربوطه، طرح‌های ارائه شده توسط استارت‌آپ‌ها را بررسی می‌کنند و سرمایه‌ای که در اختیار دارند را به بهترین طرح می‌دهند و در ازای آن سهام می‌گیرند.
روش دوم، سرمایه‌گذاری خطرپذیر، انفرادی است. در این روش توجه یک فرد ثروتمند به یک پروژه دانش‌بنیان جلب می‌شود و روی آن سرمایه‌گذاری می‌کند. این افراد به عنوان سرمایه گذاران فرشته هم شناخته می‌شود. گاهی اوقات هم چند سرمایه‌گذار فرشته، یک گروه را تشکیل می‌دهند و با بررسی طرح‌های مختلف، تصمیم می‌گیرند که روی یکی از آن‌ها سرمایه‌گذاری کنند.
سازمان‌های ارائه دهنده خدمات سرمایه‌گذاری خطرپذیر دانش‌بنیان معمولا محدودیتی درباره حوزه فعالیت استارت‌آپ‌های سرمایه پذیر، تعیین نمی‌کنند. آن‌ها چند شرط کلی برای کسب و کار‌های نوپا در نظر می‌گیرند و تمام طرح‌های واجد شرایط را برای بررسی قبول می‌کنند و به طور کلی، تجربه نشان می‌دهد احتمال موفقیت کسب و کار‌هایی که محصول جدید یا خدمات تازه‌ای ارائه می‌دهند یا آنچه موجود است را به شیوه‌ای نوین ارائه می‌کنند، در جذب سرمایه بیشتر است.
سرمایه‌گذاران خطرپذیر معمولا سرمایه‌شان را در اختیار استارت‌آپ‌ها و کسب و کار‌های تازه‌کار قرار می‌دهند؛ اما گاهی اوقات هم کسب و کار‌هایی که در مراحل پیشرفته قرار دارند، با ارائه یک طرح قابل قبول، می‌توانند بودجه مربوط به سرمایه‌گذاری خطرپذیر در طرح‌های دانش‌بنیان را جذب کنند.
انتهای پیام/