هوش مصنوعی کمک‌خلبان شد/ تجربه پروازی ایمن‌تر و دقیق‌تر

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از سای‌تک دیلی، «ایرگاردین» (Air-Guardian) که برای اطمینان از آسمان ایمن‌تر طراحی شده است، شهود انسان را با هوش مصنوعی ترکیب می‌کند و رابطه همزیستی بیشتری بین خلبان و هواپیما ایجاد می‌کند. «ایرگاردین» یک برنامه کامپیوتری است می‌تواند با استفاده از فناوری ردیابی چشم، چشم‌های خلبان را ردیابی کند که به کجا نگاه می‌کند بنابراین بهتر می‌تواند بفهمد خلبان روی چه چیزی تمرکز کرده است.

تصور کنید در یک هواپیما با دو خلبان، یک انسان و یک کامپیوتر هستید. هر دو دست خود را روی کنترلر‌ها دارند؛ اما همیشه به دنبال چیز‌های مختلف هستند. اگر هر دو به یک چیز توجه کنند، انسان باید هدایت کند. اما اگر حواس انسان پرت شود یا چیزی را از دست بدهد، کامپیوتر به سرعت کار را به دست می‌گیرد.

با «ایرگاردین»، سیستمی که توسط محققان آزمایشگاه علوم کامپیوتر و هوش مصنوعی «ام آی تی» (MIT) (مخفف موسسه فناوری ماساچوست) توسعه یافته است. از آنجایی که خلبانان مدرن با هجوم اطلاعات از چندین مانیتور، به ویژه در لحظات حساس دست و پنجه نرم می‌کنند، «ایرگاردین» به عنوان یک خلبان فعال عمل می‌کند. مشارکت بین انسان و ماشین که ریشه در درک توجه دارد.

«ایرگاردین» به جای مداخله در هنگام نقض ایمنی مانند سیستم‌های خلبان خودکار سنتی، علائم اولیه خطرات بالقوه را از طریق نشانگر‌های توجه شناسایی می‌کند. پیامد‌های گسترده‌تر این سیستم فراتر از هوانوردی است. مکانیزم‌های کنترل مشارکتی مشابه می‌توانند در خودروها، هواپیما‌های بدون سرنشین و طیف وسیع‌تری از رباتیک مورد استفاده قرار گیرند.

لیانهائو یین، فوق دکترای موسسه فناوری ماساچوست «ام آی تی» (MIT) می‌گوید: یکی دیگر از جنبه‌های منحصر به فرد سیستم «ایرگاردین» این است، که می‌توان آن را بر اساس خواسته‌های موقعیت تنظیم کرد و از مشارکت متوازن بین انسان و ماشین اطمینان حاصل کرد.

رامین حسنی، پژوهشگر مؤسسه تحقیقاتی «ام آی تی» (MIT) و مخترع شبکه‌های عصبی می‌افزاید: این سیستم نشان‌دهنده رویکرد نوآورانه هوانوردی مبتنی بر هوش مصنوعی انسان محور است. استفاده ما از شبکه‌های عصبی مایع، رویکردی پویا و تطبیقی ​​را ارائه و تضمین می‌کند که هوش مصنوعی صرفاً جایگزین قضاوت انسان نمی‌شود، بلکه آن را تکمیل می‌کند و منجر به افزایش ایمنی و همکاری در آسمان می‌شود.

نقطه قوت واقعی «ایرگاردین» فناوری پایه آن است که با استفاده از یک لایه مشارکتی مبتنی بر بهینه‌سازی با استفاده از توجه بصری از انسان و ماشین، و شبکه‌های عصبی زمان پیوسته که به دلیل مهارت آن در رمزگشایی روابط علت و معلولی شناخته شده است، تصاویر دریافتی را برای اطلاعات حیاتی تجزیه و تحلیل می‌کند.

دانیلا روس، اندرو پروفسور مهندسی در بخش برق موسسه فناوری ماساچوست می‌گوید: سیستم «ایرگاردین» هم‌افزایی بین تخصص انسانی و یادگیری ماشینی را برجسته می‌کند و هدف استفاده از یادگیری ماشینی برای تقویت خلبان‌ها در سناریو‌های چالش‌برانگیز و کاهش خطا‌های عملیاتی را تقویت می‌کند.