این فسیل ۱۲۵ میلیون ساله راز تکامل پرندگان را فاش کرد

به گزارش خبرنگار علم و فناوری آنا، یافته‌های جدید تیمی از دیرینه شناسان نشان می‌دهد که حدودا ۱۲۵ میلیون سال پیش، پروتئین ویژه‌ای از دایناسور‌ها باعث شکل گیری پر‌هایی شد که امروزه بدن پرندگان را می‌پوشاند.

یافته‌های این تیم مطالعاتی نشان می‌دهد که گونه‌های خاصی از دایناسور‌های پردار ممکن است از پر‌های خود برای پریدن در فواصل بلندتر از حد معمول استفاده کرده باشند.

 در حالی که تحقیقات قبلی حاکی از آن بود که پر‌های دایناسور حاوی پروتئین‌هایی هستند که آن‌ها را انعطاف پذیرتر از پرندگان امروزی می‌کند، اکنون اعتقاد بر این است که بیشتر پر‌های دایناسور‌ها حاوی پروتئین آلفا کراتین هستند که انعطاف پذیری را افزایش می‌دهد. در مقابل، پر‌های پرندگان امروزی سرشار از پروتئین‌های بتا کراتین هستند که به آن‌ها قدرت لازم برای پرواز را می‌دهد.

طی این مطالعات جدید، محققان دانشگاه کورک این نظریه را مطرح می‌کنند که ممکن است اطلاعات پیشین که فرضیه‌های پرواز و شکل گیری پرندگان بر اساس آن‌ها شکل گرفته بود به دلیل فرآیند فسیل سازی و تخریب مواد آلی در آن‌ها اشتباه باشد. این یافته بدان معناست که این پروتئین‌ها برای ۱۲۵ میلیون سال ثابت مانده اند و در واقع سفتی پر‌های دایناسور‌ها آن‌ها را قادر به پرش‌های بلند می‌کرد.

پژوهشگران این تیم مطالعاتی در آزمایشگاه ملی شتاب دهنده ذرات، برای بررسی دقیق‌تر فسیل ۱۲۵ میلیون ساله پر یک دایناسور، از منبع نور تابش سنکروترون استانفورد (SSRL) استفاده کردند.

به گزارش آنا، دکتر تیفانی اسلیتر (Dr Tiffany Slater)، دیرینه شناس این تیم مطالعاتی درباره یافته‌های فوق می‌گوید: کشف شباهت‌های جدید بین دایناسور‌ها و پرندگان واقعاً هیجان انگیز است. ما با استفاده از اشعه ایکس و نور مادون قرمز دریافتیم که پر‌های نوعی دایناسور با نام Sinornithosaurus حاوی مقدار زیادی پروتئین بتا هستند.

این کشف بسیار مهم است، زیرا مشخص شد پر‌های دایناسور فوق الذکر درست مانند پر‌های پرندگان امروزی است. باید توجه داشت که در آزمایش‌های قبلی روی پر‌های دایناسورها، دانشمندان بیشتر پروتئین‌های آلفا را پیدا کرده بودند. این آزمایش و یافته‌های جدید، اما می‌تواند روند شیمیایی عجیبی را به عنوان نتیجه تخریب پروتئین، طی فرآیند فسیل سازی توضیح دهند.

در این مطالعات بقایای فسیل شده پر یک دایناسور ۱۲۵ ساله به همراه تعداد زیادی از پر‌های فسیل شده دوران مختلف تا ۵۰ میلیون سال سال پیش تجزیه و تحلیل شد. محققان در طول پژوهش‌های خود با استفاده از پرتو‌های ایکس قدرتمند SSRL، این فسیل‌ها از نظر وجود پروتئین‌های بتا کراتین مورد ارزیابی قرار دادند تا مشخص شود که آیا این بقایای در حالت اولیه خود حفظ شده‌اند یا در طول گذر زمان تغییر شکل داده‌اند.

محققان همچنین طی آزمایش‌های تکمیلی خود، شرایط حرارتی را تقلید کردند که فسیل‌ها در ۱۲۵ میلیون سال گذشته تحمل کردند. نتایج نشان می‌دهد که فرآیند فسیل سازی می‌تواند پروتئین‌های آلفایی را تولید کند که در زمان حیات این موجودات وجود نداشتند.

شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Natural Ecology & Evolution منتشر شده است.