افرادِ تنها دنیا را متفاوت از دیگران می‌بینند
به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، افرادی که سطح بالایی از تنهایی را تجربه می‌کنند با وجود تعداد دوستانشان، واکنش‌های مغزی منحصربه‌فرد را نشان می دهد که این به کمیت ارتباطات اجتماعی مربوط نمی‌شود؛ بلکه به کیفیت و درک مشترک مربوط می‌شود.
پژوهشگران علوم روانشناسی با مقایسه تصاویر مغز، تفاوت‌های قابل توجهی را در الگو‌های پردازش مغز افراد تنها در مقایسه با افرادی که تنها نیستند، مشاهده کردند.
«لئو تولستوی» نویسنده و فیلسوف روسی می‌گوید: «همه خانواده‌های خوشبخت مثل هم هستند؛ اما خانواده‌های شوربخت هر کدام بدبختی خاص خود را دارند.»
محققان دانشکده ادبیات، هنر و علوم «USC Dornsife» با انجام مطالعاتی دریافته اند در حالی که افرادی که تنهایی را تجربه نمی‌کنند، الگو‌های مشابهی را در پردازش اطلاعات مغز از خود نشان می‌دهند، به نظر می‌رسد افرادی که تنها هستند جهان را به گونه‌ای تفسیر و تعبیر می‌کنند که برای هر فردی منحصربه‌فرد است.
تحقیقات فراوان نشان می‌دهد تنهایی برای سلامتی مضر است و اغلب با احساس عدم درک دیگران از خود، همراه می‌شود. در گزارش اخیر دفتر جراح کل ایالات متحده، «تنهایی» به عنوان یک بحران بهداشت عمومی در واکنش به تعداد فزاینده بزرگسالانی که از این بیماری رنج می‌برند، معرفی شده است. حتی قبل از شروع همه‌گیری COVID-۱۹، تقریباً نیمی از بزرگسالان آمریکایی گزارش دادند که سطوح قابل اندازه‌گیری تنهایی را تجربه کرده‌اند.
تنهایی عجیب و غریب است
«الیسا باک» «Elisa Baek»، مجری این تحقیقات به دنبال درک بهتر این بود که چه چیزی به چنین احساس قطع ارتباط و سوءتفاهم کمک می‌کند.
باک و گروهش از یک روش تصویربرداری عصبی به نام تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی «fMRI» برای بررسی مغز ۶۶ دانشجوی سال اول کالج در حین تماشای مجموعه‌ای از کلیپ‌های ویدئویی استفاده کردند.
این ویدئو‌ها در موضوعات مختلف از موزیک ویدئو‌های احساساتی گرفته تا صحنه‌های مهمانی و رویداد‌های ورزشی، طیف متنوعی از سناریو‌ها را برای بررسی ارائه می‌کرد.
قبل از اسکن از شرکت کنندگان که در محدوده سنی ۱۸ تا ۲۱ سال قرار داشتند، خواسته شد تا مقیاس تنهایی دانشگاه UCLA را تکمیل کنند، نظرسنجی که احساسات ذهنی فرد از تنهایی و احساس انزوای اجتماعی را اندازه گیری می‌کند.
بر اساس نتایج نظرسنجی، محققان شرکت‌کنندگان را به دو گروه «تنها» و «غیرتنها» (کسانی که تنهایی را تجربه نمی‌کنند) تقسیم کردند. آن‌ها سپس مغز هر یک از شرکت‌کنندگان را با استفاده از fMRI در حالی که شرکت‌کننده فیلم‌ها را تماشا می‌کرد، اسکن کردند.
با مقایسه داده‌های تصویربرداری مغز بین دو گروه، محققان دریافتند افراد تنهاتر الگو‌های پردازش مغز متفاوت‌تر و خاص‌تری نسبت به همتایان غیرتنها خود نشان می‌دهند.
این یافته از آن جهت دارای اهمیت است که نشان می‌دهد شباهت عصبی که به شباهت الگو‌های فعالیت مغز افراد مختلف اشاره دارد، با درک مشترک از جهان مرتبط است. این درک مشترک برای ایجاد ارتباطات اجتماعی مهم است.
افرادی که از تنهایی رنج می‌برند نه تنها کمتر شبیه هنجار‌های جامعه در پردازش جهان هستند؛ بلکه هر فردِ تنها به روش‌های منحصربه‌فردی نیز متفاوت است. این منحصربه‌فرد بودن ممکن است بیشتر بر احساس انزوا و فقدان ارتباطات اجتماعی تأثیر بگذارد.
باک گفت: در کمال شگفتی دریافتیم افراد تنها حتی خیلی به یکدیگر نیز شبیه نیستند. در واقع آن‌ها با افراد تنها یا غیرتنها اشتراکاتی پیدا نمی‌کنند و همین امر دستیابی به ارتباط اجتماعی را برای آن‌ها دشوارتر می‌کند.
وی افزود: «اصل کتاب آنا کارنینا» توصیف مناسبی از افراد تنهاست؛ زیرا آن‌ها تنهایی را به شیوه‌ای خاص تجربه می‌کنند، نه به شیوه‌ای که به طور جهانی برای همه قابل درک است.
تنهایی به معنای داشتن یا نداشتن دوستان نیست
بنابراین، آیا پردازش منحصربه‌فرد و غیرعادی در افراد تنها باعث تنهایی می‌شود یا این که ناشی از تنهایی است؟
محققان مشاهده کردند که افراد با سطوح بالایی از تنهایی، صرف نظر از تعداد دوستان یا ارتباطات اجتماعی که دارند، احتمال بیشتری دارد که واکنش‌های مغزی خاص داشته باشند.
این احتمال را افزایش می‌دهد که احاطه شدن توسط افرادی که دنیا را متفاوت از خود می‌بینند، ممکن است یک عامل خطر برای تنهایی باشد، حتی اگر فرد به طور منظم با آن‌ها معاشرت کند.
این مطالعه نشان می دهد؛ از آنجایی که ارتباطات یا قطع ارتباط اجتماعی در طول زمان در نوسان است، ممکن است بر میزانی که یک فرد جهان را به طور خاص پردازش می‌کند تأثیر بگذارد.
باک قصد دارد در تحقیقات بعدی خود افرادی را بررسی کند که دوستانی دارند و از نظر اجتماعی فعال هستند؛ اما هنوز احساس تنهایی می‌کنند. علاوه بر این، محققان در حال بررسی موقعیت‌های خاص هستند که افراد تنها به طور متفاوتی پردازش می‌کنند.
به عنوان مثال، آیا افراد تنها هنگام پردازش رویداد‌های غیرمنتظره یا زمینه‌های اجتماعی مبهم که در آن چیز‌ها می‌توانند به طور متفاوت تفسیر شوند، ویژگی‌های خاصی از خود نشان می‌دهند؟
نتایج این تحقیقات در نشریه Psychological Science منتشر شده است.
انتهای پیام/