رضایی: افسوس آن سال‌ها را می‌خورم اما کسی با من خصومت شخصی نداشت/ موسل‌بز با اختلاف بهترین بود

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، علیرضا رضایی یکی از سنگین‌وزن‌های خوب تاریخ کشتی ایران بود که فقط سه سال به عضویت تیم ملی درآمد. او که اولین مدال تاریخ سنگین‌وزن کشتی آزاد ایران در المپیک را به دست آورد، هرچند رضایی هیچ‌وقت درگیر حاشیه نشد، اما از آن دسته قهرمانانی است که در راه رسیدن به دوبنده تیم ملی، مسیر بسیار سخت و ناهمواری را طی کرد و البته جالب است که امروز می‌گوید کسی با او خصومت شخصی نداشته و لابد در جا‌هایی ایراد از خودش بوده که فرصت را از دست داده است.

یکی از اتفاقات عجیب پیرامون علیرضا رضایی، سال ۲۰۰۲ اتفاق افتاد. جایی که چند روز مانده به مسابقات جهانی، درحالیکه او در فرآیند انتخابی تیم ملی نفر اول بود، اما برایش انتخابی گذاشته شد.

کدام کشتی‌گیر را می‌شناسید که چند روز مانده به جهانی، خود را در آستانه از دست دادن دوبنده تیم ملی و استرس و فشار انتخابی ببیند و در جهانی نتیجه بگیرد؟! رضایی از این مسیر ناهموار که تنها سه سال عضو تیم ملی بود، توانست مدال نقره المپیک و برنز جهانی را از آن خود کند.

خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا گفت‌وگویی با علیرضا رضایی داشت، هم در خصوص آن روز‌ها و هم این روزها؛ روز‌هایی که چرخه انتخابی تیم ملی آزاد با کمترین حرف و حدیث اجرایی شد و ۱۰ ملی‌پوش برای شرکت در مسابقات جهانی ۲۰۲۳ بلگراد انتخاب شدند.

چند روز پیش از جهانی ۲۰۲۲ انتخابی دادم و بعد به هتل رفتیم!

رضایی در مورد سال‌های قهرمانی‌اش و عضویت در تیم ملی گفت: من کلا سه سال عضو تیم ملی شدم. اولی، سال ۲۰۰۲ بود، در جهانی تهران. به هرحال من چند روز قبل از جهانی، انتخابی داده بودم. یعنی زمانی که انتخابی دادم، فردایش به هتل المپیک رفتیم، اردوی پیش از مسابقه، که چند روز آخر معمولا بچه‌ها در هتل هستند. در جهانی اوکراین را بردم، کشتی سرگروهی‌ام با آیدین پولاتچی ترک بود. هر کسی می‌برد خیالش تقریبا بابت کسب مدال برنز راحت می‌شد، چون مرحله بعد به موسل‌بز می‌خوردیم و موسل‌بز شانس اول طلای سنگین وزن بود. من از پولاتچی جلو افتادم، اما در یک دقیقه آخر نتیجه عوض شد. به هرحال یک حس بی‌اعتمادی نسبت به من وجود داشت و من این را کاملا می‌دانستم.

به ما نگفته بودند اگر حتی یک کشتی‌گیر می‌برد، در نیویورک قهرمان می‌شدیم

نایب‌قهرمان المپیک ۲۰۰۴ آتن در مورد مسابقات جهانی ۲۰۰۳ ادامه داد: شرایط روحی‌ام اینجا بهتر شده بود، چون شرایط سال ۲۰۰۲ پیش نیامد و من در جام تختی و قهرمانی آسیا کشتی گرفتم و انتخابی را بردم و کار ملی‌پوش شدنم زودتر اتفاق افتاد. مسابقات جهانی نیویورک هم، چون گزینشی المپیک بود، حساسیت زیادی داشت. من کشتی با سوئیس، بلاروس و رجب کارای ترک بردم، اما مبارزه سرگروهی را به حریف آمریکایی باختم و به رده‌بندی رفتم که آنجا با غلبه بر کشتی‌گیر اوکراین، مدال برنز جهان از آن من شد. در نیویورک تیم ملی ایران شانس قهرمانی داشت، یعنی هر کدام از بچه‌ها که روز دوم می‌بردند، تیم ما برای قهرمانی می‌رفت، اما هیچ کدام نبردند. البته کادر همراه تیم، ما را در جریان این موضوع قرار نداده بودند که استرس و فشار روی تیم بیشتر نشود.

روی دست موسل‌بز سنگین‌وزنی نیامد

علیرضا رضایی، دیوید موسل‌بز را بهترین سنگین وزنی عنوان کرد که تا کنون با او کشتی گرفته و گفت: ما چهار بار با هم کشتی گرفتیم، یک بار ارتش‌ها، دو بار جام‌جهانی و یک بار هم در لیگ، که من سه بار به او باختم و یک بار در لیگ شکستش دادم. او واقعا کشتی‌گیر تاپی بود، حالاحالا‌ها سنگین‌وزنی روی دست او نمی‌آید. فرقش با بقیه سبک کاملا متفاوتش بود. سرعت، قدرت، فیزیکش، فوق‌العاده بود. او فقط به تایمازوف باخت. برای من کشتی گرفتن با موسل‌بز از همه سخت‌تر بود. آن‌ها قدشان از من بلندتر بود، اما من از نظر قدرت بدنی کم نداشتم. به هرحال آن حس بی‌اعتمادی که وجود داشت، گاهی کار خودش را می‌کرد. اینکه آدم حس کند تو را نمی‌خواهند، کسی هم آن وقت کمکت نمی‌کند، اینطور حس می‌کردی که به دنبال آتو گرفتن از تو هستند که کنارت بگذارند.

دوپینگ تایمازوف؟ گذشته تمام شده؛ کسی تقلب کرده باشد می‌ماند با وجدانش

سرمربی پیشین تیم ملی امید در مورد مبارزه‌هایش با آرتور تایمازوف کشتی‌گیر روسی‌الاصل ازبکستان که دو طلای المپیکش را به دلیل دوپینگ پس داد، عنوان کرد: با تایمازوف هم دو بار کشتی گرفتم، یکی قبل از المپیک در داغستان و دیگری هم در المپیک آتن. در جام علی‌اف او دو تا بارانداز زد و من را برد، در فینال المپیک روی بارانداز گیرافتادم و او چرخید. درواقع روی خاک اجباری، امتیاز از دست دادم. در مورد مدال‌هایی که از او گرفته شد هم من قصد پرداختن به گذشته را ندارم، چه بگویم. در سال‌هایی که کشتی می‌گرفت چه دوپینگی بود و چه نبود، دورانش تمام شد، برای همه ما دوران ورزشی‌مان تمام شده و حالا فقط خاطراتش مانده است. حالا اگر کسی دوپینگ و تقلب کرده باشد، خودش می‌ماند و وجدانش، شاید خوشحال نباشد، نمی‌دانم. به هرشکل تایمازوف کشتی‌گیر بزرگی بود.

افسوسم برای سال‌های پشت خط ماندن است؛ باید ممنون کشتی باشیم

وی در پاسخ به این سوال که هم دوره بودن با بهترین سنگین‌وزن‌های تاریخ کشتی جهان برایش یک افتخار است و یا حسرت اینکه مدال گرفتن در آن شرایط بسیار سخت بود؟، به آنا گفت: من افسوس نمی‌خورم. نه برای اینکه آن زمان سطح سنگین‌وزن جهان خیلی بالا بود، شاید افسوسم از سال‌هایی باشد که پشت خط ماندم، اما آن را هم فراموش کرده‌ام. به هرحال باید بهتر کار می‌کردم، اما اگر با عقل الانم بخواهم در این مورد صحبت کنم، نظرم این است شاید اگر حمایت بیشتری از من می‌شد، می‌توانستم دوره قهرمانی‌ام را بهتر به اتمام برسانم. قشنگ نیست بخواهم از آن وقت و آن آدم‌ها صحبت کنم، هر چه بود تمام شد و رفت. من شکرگذارم که توانستم همین کارنامه را هم از خود بر جای بگذارم و ممنون کشتی هستم. همه ما باید ممنون کشتی باشیم، به خاطر موقعیت و موفقیتی که به ما داد، البته زحمات خود بچه‌ها هم تکمیلش کرد، ولی حقیقتا اگر کشتی نبود خیلی‌های ما موقعیت امروزمان را نداشت.

کشتی‌گیر با هزار امید و آرزو در انتخابی شرکت می‌کند، نباید کنارش گذاشت

علیرضا رضایی بااشاره به اینکه در آن مقطع فاصله بین حریفان خیلی کم بود و اغلب اوزان چندین مدعی داشتند، تصریح کرد: دوره ما ترافیک مدعی بود، الان هم دارد خوب می‌شود و در برخی اوزان شاهد این ترافیک هستیم. این ترافیک برای کشتی خوب است، ولی باید انتخابی تیم ملی باشد. کشتی‌گیر با هزار امید و آرزو می‌آید، باید به انتخابی احترام گذاشت. من زمانی که مربی تیم ملی شدم، این را همیشه رعایت کردم، این معنی ندارد که یک کشتی‌گیر را نخواهم. راه و چاه را به کشتی‌گیر می‌گویم، کسی که در انتخابی اول شده را کنار نگذاشتم.

یونس امامی را شانس اول مدال می‌دانم، او در مسیر درستی است

سرمربی تیم بزرگسالان کشتی تهران درباره اینکه آیا در چرخه کنونی عدالت کاملا رعایت می‌شود؟، گفت: آدم باید منصفانه صحبت کند، بله، همه آمدند و کشتی گرفتند. هر کسی هم که برنده شده به مسابقه رفت. هیچ عضو تیم ملی از خانه‌اش نیامد، انصافا همه این موارد رعایت شده و من مطمئنم که خدا هم کمک می‌کند. هر کاری هم که در همین راستا انجام می‌شود برای کشتی است، کشتی آبروی ورزش ایران است.

وی درباره اینکه کدام یک از ملی‌پوشان را شانس طلای جهانی می‌داند، تاکید کرد: همه شانس دارند. واقعا در کشتی اصلا مشخص نیست چه کسی روی سکو می‌رود، ولی من جدای از شانس بچه‌هایی، چون کامران قاسم‌پور، حسن یزدانی و رحمان عموزاد، یونس امامی را شانس اصلی می‌دانم. او در ۲-۳ سال اخیر روند رو به رشدی داشته و متوقف نشده است. به نظر من در مسیر کاملا درستی است. البته جدای از مدال، امیدوار هستم در درجه اول در هر ۶ وزن سهمیه المپیک را بگیریم، این از خود المپیک هم مهمتر است، چون تا المپیک هنوز یک سال مانده و این نقد و دم دستی است. قطعا دردسرش هم کمتر است که در جهانی سهمیه بگیریم و هر کسی اینجا سهمیه‌اش را بگیرد، خیالش راحت می‌شود و با دغدغه و مشکل کمتر کارش را تا المپیک پیش می‌برد.

نشانه‌های بزرگی را در والی‌زاده دیدم؛ شاکری در قالب یک مدعی ظاهر شد

رضایی در مورد پشتوانه‌های اوزان دهگانه تیم ملی آزاد خاطرنشان کرد: کشتی رو ندارد، من در مورد این جوان (میلاد والی‌زاده) با پژمان درستکار حرف زدم و گفتم از او غافل نشو، دفعه اولی هم بود که او را دیدم، در جام تختی. به نظرم خیلی جسور آمد و نشانه‌های بزرگی را درش می‌دیدم. نظر درستکار هم همین بود. خیلی جنگنده و غیر قابل پیش‌بینی کشتی می‌گیرد، تا ثانیه آخر رو به جلو است. در ۶۱ کیلو رضا اطری حرف اول را می‌زد و سال گذشته هم مدال جهانی گرفت. او رقیب نزدیکی هم در انتخابی تیم ملی نداشت. در ۶۵ کیلوگرم مدعیان خوبی داریم، فقط رحمان نیست، باید بگوییم برادران عموزاد و در کنارشان محمدرضا شاکری هم در قالب یک مدعی ظاهر شد. در ۷۰ کیلو یک مقدار دست‌مان خالی است و امیرمحمد یزدانی با فاصله جلوتر از بقیه بود، در ۷۴ کیلو هم نیاز به پشتوانه‌سازی داریم، حسین آقایی هم البته کشتی‌گیر خوبی است و در آینده می‌تواند راه بزرگی را طی کند. در ۷۹ کیلوگرم شرایط جفت‌شان خوب است، سوادکوهی و نخودی، نخودی که دو مدال جهانی دارد و سوادکوهی هم چیزی کم ندارد. کاووسی و سبحان یاری هم هستند. سبحان قهرمان جوانان جهان شده و هم باید خودش را باور کند و هم نگاه ویژه‌تری به این جوانان باشد تا هرز نروند و سرخورده نشوند. همین انتخابی تیم ملی به این بچه‌ها کمک می‌کند که ناامید نباشند و حتی در صورت باخت، تمرین و تلاش خودشان را بکنند، چون راه باز است.

در ۹۲ و ۹۷ کیلوگرم درحالی ایجاد یک ترافیک خوب هستیم؛ به جای طرد کردن، اصلاح کنیم

این مربی باتجربه ادامه داد: در ۸۶ کیلو هادی وفایی‌پور و سجاد غلامی را پشت حسن یزدانی داریم، سجاد کشتی‌گیر خوبی است، پتانسیل دارد، امیدوارم با او مهربان‌تر باشند و کمکش کنند. با طرد کردن نمی‎توانیم کسی را اصلاح کنیم، وظیفه کادرفنی هم حفظ کردن این بچه‌هاست. هنر این است به بچه‌هایی که استعداد دارند در مسیر رشد کمک کنیم. حسن یزدانی که هر جا برود مدالش را می‌گیرد، باید این جوانان حمایت شوند. در ۹۲ کیلو، جدای از کامران قاسم‌پور، مبین عظیمی را داریم که خیلی خوب ظاهر شده و آرام آرام در این وزن هم شاهد ترافیک کشتی‌گیر و مدعی هستیم، نفراتی مثل امیرعلی آذرپیرا، امیرحسین فیروزپور و دو نفری که قبلا گفتم. همه این‌ها هم قابلیت کشتی گرفتن در ۹۷ کیلوگرم را دارند، سرمایه‌های بزرگی برای کشتی هستند و در آینده این ترافیک مدعی بیشتر هم خواهد شد. در سنگین وزن با یک فاصله نسبتا زیاد امیرحسین زارع حرکت می‌کند. امیررضا معصومی و مصطفی طغانی هم خوب کار می‌کنند. قطعا این ترافیک بیشتر شود، به تیم ملی کمک خواهد کرد. آدم وقتی کنارش حریف باشد، احساس خطر کرده و همیشه باانگیزه تمرین می‌کند.

سوادکوهی بداند کسی با او بد نیست؛ باید شرایط دو طرف دیده شود

علیرضا رضایی در پایان با گذری دوباره به گذشته و دوره قهرمانی خودش، در مورد علی سوادکوهی که امسال نیز شانس حضور در تیم ملی را از دست داد، اشاره کرد و گفت: اگر می‌گویم حمایت نشدم، شاید هم عملکردم طوری بود که خودم به این حس بی‌اعتمادی دامن می‌زدم. یعنی جایی که باید نتیجه بگیرم، نمی‌گرفتم و آتو دست‌شان می‌دادم، آن‌ها مشکل شخصی که با من نداشتند. اصلا هیچ مربی‌ای با کشتی‌گیر مشکل شخصی ندارد این را همه باید بدانند چه آن موقع و چه حالا. امروز که اصلا چرخه کاملا تعریف شده و طبق آن کار پیش می‌رود. الان قطعا شرایط بچه‌ها بهتر شده، هر کسی می‌داند که عملکرد خودش تعیین‌کننده است. حتی علی سوادکوهی بداند کسی باهاش بد نیست، من اینجوری به نظرم می‌آید. فکر می‌کنم باید شرایط هر دو طرف دیده شود هم کادرفنی و هم کشتی‌گیر، چه در گذشته و چه الان. گاهی آدم خودش ذینفع است و اینطور احساس می‌کند. این عمر قهرمانی زودگذر است، چشم باز می‌کنی می‌بینی همه چیز گذشته و تمام شده، اگر خوب استفاده نکنی، حسرتش می‌ماند.