بزرگترین جاندار کره زمین در 480 میلیون سال پیش + تصویر
به گزارش خبرگزار آنا به نقل از Futurity، دانشمندان دانشگاه یل فسیلی از یک موجود دریایی باستانی پیدا کردند که دارای باله‌های دوقلو و دهانی فیلتر مانند است. این موجود جدید که به افتخار کاشفش، آئگیروکاسیک محمد بن مولا، «Aegirocassis benmoulae» نام گرفت، حداقل دارای 7 فوت طول است و بزرگترین بندپایی است که تاکنون کشف شده است. این فسیل در جنوب شرقی مراکش پیدا شده است و 480 میلیون سال قدمت دارد.
این خرچنگ دریایی عظیم‌الجثه، از باله‌های بزرگ خود که روی سطح شکمی و کمرش قرار داشته، برای شنا کردن استفاده می‌کرده و برخلاف بسیاری از نوادگانش، پلانکتون‌ها غذای اصلی‌اش بوده‌اند.
درک بریگز، دیرین‌شناس دانشگاه ییل می‌گوید: «این فسیل متعلق به موجودی استثنایی و قابل توجه بوده است. این موجود ویژگی‌های منحصر به‌فردی دارد که تاکنون در موجودات آبزی دوره کامبرین مشاهده نشده است؛ مانند دو مجموعه از باله‌های کناری که در طول بدن کشیده شده و نشان از تکامل اندامهای دوشاخه‌ای در بندپایان امروزی مانند میگو دارد».
دهان فیلتر مانند «آئگیروکاسیک محمد بن مولا»
ویژگی بندپایان
بندپایان غنی‌‌ترین و از نظر ریخت شناختی ناهمگون‌ترین گونه روی زمین هستند. قدیمی‌ترین فسیلی که از این حیوانات پیدا شده مربوط به 530 میلیون سال پیش است که تخمین زده می‌شود اولین باری است که این موجودات روی کره زمین پدیدار شد‌ه‌اند.
بندپایان شامل گونه‌های مشابهی از جمله خرچنگ نعلی شکل، عقرب، عنکبوت، لابستر (نوعی سخت پوست دریایی که 10 دست و پا
| آخرین آنومالوکاریدیدس 480 میلیون سال عمر و ظاهری کاملا بیگانه داشته است. این موجودات دارای یک سر با دو زائده شاخک مانند و دهانی مدور با دندان‌های فلس مانند بودند. بدن کشیده و بخش بخش آنان دارای باله‌های کناری بود که برای شنا استفاده می‌شد |
دارد)، پروانه، مورچه وسوسک می‌شود.
یکی از نقاط قوت این گونه ساختار بدن آنها است. بندپایان دارای استخوان‌بندی سخت برونی هستند که در زمان رشد پوست‌اندازی می‌کند، بدن و پاهایی که از چند قسمت (بند بند) تشکیل شده است. هر قسمت به صورت جداگانه برای مقاصد مختلف قادر به تغییر و اصلاح است و امکان سازگاری در هر محیط و نحوه زندگی را برای جانور فراهم می‌کند.
پای بیشتر بندپایان مدرن دو شاخه دارد و هر کدام از شاخه‌ها به اندازه‌ای اصلاح شده است تا نیازهایی مانند جابه‌جایی، سنجش اطراف و تنفس را برآورده کند.
تکامل بندپایان
اما چگونه این اندام دو شاخه تکامل یافتند؟ پاسخ در یک گروه از بندپایان به نام «آنومالوکاریدیدس» (anomalocaridids) است که مدت‌ها قبل منقرض شدند.
آخرین آنومالوکاریدیدس 480 میلیون سال عمر و ظاهری کاملا بیگانه داشته است. این موجودات دارای یک سر با دو زائده شاخک مانند و دهانی مدور با دندان‌های فلس مانند بودند. بدن کشیده و بخش بخش آنها دارای باله‌های کناری بود که برای شنا استفاده می‌شد.
پژوهشگران تاکنون باور داشتند که آنومالوکاریدیدس تنها دارای یک مجموعه از باله در هر بخش تنه بودند و به همین دلیل هم توانایی را ه رفتن‌شان را از دست داده بودند.
اما یافته‌‌های اخیر از فسیل جدید باعث رد این نظریه‌ها و تئوری‌ها شد. با بررسی جانور جدید مشخص شد که آنومالوکاریدیدس‌ها در واقع دارای دو مجموعه جدا باله بوده‌اند.
مجموعه باله‌های فوقانی معادل با اندامهای شاخه مانند در بندپایان مدرن است در حالی که مجموعه باله‌های زیرین برای راه رفتن تغییر یافته و با شنا کردن سازگار شده بود.
از سوی دیگر بررسی مجدد از آنومالوکاریدیدس قدیمی‌تر نشان داد که این باله‌ها در گونه‌های دیگر نیز وجود داشته اما نادیده انگاشته شده است. کشف اخیر حاکی از آن است که آنومالوکاریدیس از موجودات مرحله قبل از ادغام دو اندام فوقانی و زیرین به اندام دو شاخه مانند در بندپایان مدرن بودند.
پیتر ون روی، کسی که ساعت‌ها روی نمونه‌ها و سنگواره‌ها کار کرده است در این‌باره می‌گوید: «اولین بار وقتی که در حال تمیز کردن سنگواره بودم متوجه دومین مجموعه باله‌های پشتی شدم. باید بگویم در شوک کشف و پیامدهای آن بودم. این کشف برای همیشه بحث بر سر این که آنومالوکاریدیدس به کجای شجرنامه بندپایان تعلق دارد را فیصله می‌‌داد و مهم‌تر از همه پرده از رازها و جنبه‌های مشکل ساز آناتومی این موجودات برمی‌داشت».
در حالی که تقریبا تمام آنومالوکاریدیدس شکارچیان فعالی بوده‌اند که طعمه را با اندام سرخاردارشان گیر می‌انداختند، فسیل مراکشی دارای عضو ثانویه در سر بود که به یک سیستم پیچیده فیلتر تغذیه تغیر یافته بود. جانور با کمک این سیستم قادر بود از پلانکتون‌های اقیانوس تغذیه کند.
ون روی خاطر نشان می‌کند که کوسه نهنگ، کوسه استراحت‌کننده و کوسه دهان‌گنده اولین بار در هنگام ازدیاد پلانکتون‌ها پدیدار شدند. این موضوع در هنگام پیدایش Aegirocassis نیز صدق می‌کند.
مترجم: هانا حیدری
انتهای پیام/