پیامبری که در شهادتش به صبر امام حسین (ع) اقتدا کرد

حجت‌الاسلام هادی عجمی کارشناس دینی در گفت‌وگو با خبرنگار دین و آیین خبرگزاری علم و فناوری آنا با اشاره به اینکه آیات قرآن کریم خبر از شهادت امام حسین (ع) داده بود، بیان داشت: امام جعفر صادق (ع) فرمود: سوره «فجر» را در نمازهاى واجب و نمازهاى نافله خود بخوانید، زیرا این سوره حضرت حسین بن على (ع) است. به آن راغب باشید، خدا شما را رحمت کند! ابواسامه که حضور داشت به حضرت صادق (ع) گفت: چگونه این سوره مخصوص امام حسین (ع) است؟! فرمود: آیا نشنیده‏اى که در این سوره می‌فرماید «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ».

خبر شهادت امام حسین (ع) در دیگر کتب آسمانی

وی با بیان اینکه حتی در کتب ادیان الهی دیگر خبر از شهادت امام حسین (ع) داده شده است، افزود: صدوق در کتاب امالى از کعب الاحبار نقل می‌کند که گفت: در کتاب ما این طور نوشته شده که مردى از فرزندان حضرت محمد (ص) شهید مى‏شود، هنوز عرق مال‌هاى سوارى یارانش خشک نشده که داخل بهشت خواهند شد و با حور العین معانقه خواهند کرد، در همین موقع بود که امام حسن (ع) از آنجا عبور کرد به کعب الاحبار گفتند: آن مرد این است؟ گفت: نه! وقتى امام حسین‏ (ع) از آنجا عبور کرد به او گفتند: آن مرد این است؟ گفت: آرى! ـ «کَعْبُ الاَحْبار» (درگذشت ۳۲یا۳۴ق) از عالمان یهودی که در زمان خلفاء مسلمان شد. کعب الاحبار از افراد مورد اطمینان خلیفه دوم بود و بسیاری از اسرائیلیات را در میان مسلمانان رواج دادـ..

۳۰۰ سال قبل از مبعث در یک کلیسا چه نوشته شده بود؟

این کارشناس دینی با بیان اینکه شعری در یک کلیسا هم روایت‌گر شهادت امام حسین (ع) از چند صد سال قبل از وقوع حادثه کربلا بوده است، ابراز داشت: در کتاب امالى از گروهى روایت می‌کند که گفتند: ما با شهرهاى روم جنگیدیم، وقتى داخل یکى از کلیساهاى آنان شدیم دیدیم، این شعر در آن نوشته شده: «أ یرجو معشر قتلوا حسینا/ شفاعة جده یوم الحساب»؛ گروهى که امام حسین را کشتند، آیا جا دارد روز قیامت بشفاعت جد حسین امیدوار باشند؟ ما از آن افراد پرسیدیم: این شعر از چه موقعى در کلیساى شما نوشته شده؟ گفتند: ۳۰۰ سال قبل از اینکه پیغمبر شما مبعوث شود.

حضرت اسماعیل (ع) وَ رَفَعْناهُ مَکاناً عَلِیًّا!

وی درباره شهادت یکی از پیامبران الهی و اقتدای او به مظلومیت امام حسین (ع) گفت: در کتاب علل الشرائع از صادق آل محمّد (ص) روایت می‌کند که فرمود: آن اسماعیلى که خداى سبحان (در سوره مریم/آیه ۵۴) درباره‏اش فرموده «وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِسْماعِیلَ الى آخره»، این اسماعیل بن ابراهیم (ع) نبود. بلکه یکى از پیامبران بود که خدا او را بر قوم خود مبعوث کرد. آن قوم او را گرفتند و پوست سر و صورت آن حضرت را کندند! آنگاه ملکى نزد آن بزرگوار آمد و گفت: هر دستورى دارى به من بده تا از ایشان انتقام بگیریم، فرمود: من هم به مظلومیت امام حسین (ع) اقتدا می‌کنم.

احترام به خانواده

حجت‌الاسلام عجمی در ادامه به سیره رفتاری امام حسین (ع) اشاره کرد و اظهار داشت: در تاریخ می‌خوانیم: روز عاشورا هنگامی که هلال بن نافع عازم میدان جنگ بود، همسر جوانش از رفتن او ناراحت شده و به شدت می‌گریست. امام حسین (ع) متوجه آن زوج جوان شد و به هلال فرمود: «إنَّ أهلک لایطیبُ لَها فِراقُکَ، فَلَو رأیتَ أن تَختارَ سُرُورَها علَی البَراز»؛ همسرت جدایی تو را نمی‌پسندد، تو آزادی و می‌توانی خشنودی او را بر مبارزه با شمشیر‌ها مقدم بداری.

محبت متقابل همسر به امام حسین (ع)

وی گفت: بانو رباب نزد امام حسین (ع) جایگاه ویژه‌ای داشت و همواره مورد احترام آن حضرت قرار می‌گرفت. پس از شهادت امام حسین (ع)، رباب تا زنده بود پیوسته می‌نالید و اشک می‌ریخت. ابن اثیر در کتاب «الکامل فی التاریخ» خود می‌نویسد: رباب نیز همراه با قافله اسیران به شام رفت و، چون به مدینه بازگشت، اشراف قریش او را به همسری خواستگار شدند، ولی رباب نپذیرفت و در جواب گفت: من هرگز پس از همسری با فرزند رسول خدا (ص) همسر فرزند دیگری نمی‌شوم. این بانوی بزرگوار تا یک سال همچنان می‌گریست و از زیر آسمان به پناه هیچ سقفی نرفت تا از فرط فراق و اندوه جان سپرد.

اثر کمک به دیگران

این کارشناس فقه تربیتی خاطرنشان کرد: در کتاب مناقب آمده است: روز عاشورا یک اثرى به پشت مبارک امام حسین (ع) مشاهده شد، وقتى از امام زین العابدین (ع) راجع به آن اثر جویا شدند، فرمود: آن اثر آن کیسه‏هاى غذایى است که به دوش می‌گرفت و براى بیوه زنان و یتیمان و بینوایان می‌برد.