اثرات جلبک‌های سمی در مخازن آب حذف می‌شود
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا، جیا لیو، استادیار دانشکده محیط زیست و زیرساخت‌ها و همکارانش، از انرژی خورشیدی همراه با نانومواد مبتنی بر آهن برای از بین بردن اثرات مضر این جلبک‌ها استفاده می‌کنند. آن‌ها قصد دارند مانع از رشد و گسترش این جلبک‌های سمی شوند. تحقیقات تیم وی روی دریاچه داخل دانشگاه و مخزن آبی در این ایالت متمرکز است، هرچند این مشکل در جا‌های دیگر نیز مشاهده می‌شود.
لیو گفت: در صورت موفقیت‌آمیز بودن، کار ما یک روش مهم و سازگار با محیط زیست برای مقابله با یک مسئله گسترده است. کار روی این پروژه در سال ۲۰۲۰ با ۲۵ هزار دلار کمک مالی اثبات مفهوم از (EPA) آغاز شد و با تداوم اختصاص بودجه، این پروژه همچنان ادامه دارد.
(P۳) یا برنامه (Prosperity and the Planet Program) یک رقابت منحصر به فرد است که مسیر‌هایی برای تیم‌های دانشجویان دانشگاهی که طراح راه حل‌هایی برای آینده‌ی پایدار دارند، باز می‌کند. این هدف با دستیابی به کیفیت زندگی، رونق اقتصادی و حمایت از کره زمین تحقق پیدا می‌کند.
به عنوان مثال نتایج این پروژه می‌تواند در هر جایی که جلبک‌های مضر آبی‌سبز معروف به سیانوباکتری رشد می‌کنند، اعمال شود. این جلبک‌ها برای حیوانات اهلی و وحشی مضر هستند و تماس انسان با آب تحت تأثیر این جلبک‌ها می‌تواند باعث بثورات پوستی شود. در نتیجه، دریاچه‌های دارای این جلبک‌ها نباید برای شنا و ماهیگیری مورد استفاده قرار گیرند و مقامات در دهه گذشته استفاده از دریاچه دانشگاه را در بعضی مواقع محدود کرده‌اند در حالی که دانشگاه به دنبال یک راه حل بهتر زیست محیطی است.
اعضاء این گروه از یک روش رایج در حوزه ژنتیک موسوم به (qPCR) برای تعیین غلظت سیانوباکتری‌های سمی استفاده می‌کنند. محققان سپس از فوتوکاتالیست‌های مغناطیسی یا نانوذرات مبتنی بر آهن برای کاهش این سموم استفاده می‌کنند.
اثر فتوکاتالیست فرایندی است که از طریق آن از نور برای تسریع یک واکنش شیمیایی استفاده می‌شود. در این پروژه، نور خورشید به‌عنوان منبع طبیعی نور برای واکنش شیمیایی عمل خواهد کرد.
نور خورشید و نانوذرات از طریق رادیکال‌های آزاد، سیانوباکتری‌های سمی را غیرفعال می‌کنند. آن‌ها همچنین سموم آزاد شده توسط گونه‌های باکتریایی را تجزیه کرده و فسفات‌ها را از بین می‌برند. از آنجا که نانوذرات مبتنی بر آهن هستند، با استفاده از آهن‌ربا به راحتی می‌توانند از آب خارج شوند، بنابراین افزودن مواد جامد به رسوبات دریاچه را به حداقل می‌رسانند.
انتهای پیام/