رونمایی از تابلوی نقاشی «وحدت» اثر صادق ایوبی

به گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، چهارشنبه بیست و ششم بهمن ماه، افتتاحیه هفتمین جشنواره بین المللی صنایع دستی و هنر‌های سنتی فجر با حضور معاونان وزارتخانه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی برگزار شد.

یکی از اتفاقات برجسته این دوره از جشنواره رونمایی از تابلوی نقاشی بسیار زیبایی به نام «وحدت» بود که توسط فردین صادق ایوبی خلق شده بود. این اثر با ارزش که با تکنیک رنگ روغن کارشده است به وزارت میراث فرهنگی و گردشگری کشورمان اعطا شد و قرار است برای بازدید عموم مردم به موزه رضا عباسی منتقل شود. این هنرمند کشورمان اهل سنندج و از مردم غیور کرد و اهل تسنن است و همسر ایشان هم نیز اهل هنر و نقاشی هستند و اتفاقا اهل تشیع که نکته جالب ازدواجشان وجود همان وحدت است که در تابلو نقاشی به آن اشاره کرده است؛ اما از نوع دینی و مذهبی که به نوبه خود بسیار جالب است.

ایوبی حدود ۳۵ سال به کار طراحی و نقاشی مشغول است و بیش از ۴۰ نمایشگاه داخلی و خارجی برگزار کرده است. در طول این سال‌ها در فضای فرهنگی کردستان کار و تدریس کرده است و کتابی بنام» ساحت هنر و روزگار فرد منتشر «و مجموعه شعر» سرمه خیس «و یک مجموعه داستان کوتاه برای کودکان نیز در دست تالیف دارد. اولین مجموعه شعرش به نام در تابلوهایم اسب سوار ندارد هم به چاپ رسیده است.

یشان در مورد چرایی نامگذاری نقاشی خود می‌گوید: این تابلویی که کشیدم و به نام وحدت نامگذاری کردم، آن چیزی که در ذهن من بود تذکری برای بازتولید و گفتن این موضوع تاریخی بود که مبتنی بر یک شعور ملی و تاریخی است که همواره در طول تاریخ وجود دارد. از گذشته تا به حال همه اقوام ایرانی به صورت یکپارچه و متحد در یک پهنه‌ای از این فالت با هم زندگی کرده ایم و همواره غم و شادی هایمان را با هم تقسیم کرده ایم و وجه مشترک زیادی داریم. همه اقوام ایرانی در برهه‌های مختلف تاریخی سرفراز از دل تمام حوادث بیرون آمده اند و تا به امروز موجودیت خودمان را در جهان حفظ کرده ایم و فرهنگ ولی ایرانی همیشه از سایر فرهنگ‌ها در جایگاه برتر قرار دارد.

به همین خاطر این تابلو برای من بیشتر انگیزه‌ای بود که باز هم نگاهی داشته باشیم به روزگارانی که کنار همدیگر در صلح و صفا و آرامش زندگی کردیم و خواهیم کرد. «دکتر ایوبی در ادامه با اشاره به خصوصیات و نماد‌های استفاده شده در تابلوی وحدت ابراز کرد:

این اثر که در ابعاد ۵.۲ در ۲۰.۳ می‌باشد دارای نماد‌های ایرانی است و به تصویر کشیدنش حدود ۸ ماه زمان برد. قسمت باال نیم هالل است با اینکه امروزه نوع مرسوم به شکل مربع و مستطیل است و به تفکر انسان مداری رنسانس برمی گردد. من خواستم گریزی زده باشم از این تفکر انسان مداری و آن شکل ما را به یاد هالل محراب و معماری ایرانی اسلامی می‌اندازد و از طرفی هم تمنای گذر از متا فیزیک جدید که بگوید ما هنوز جای تعالی داریم. در تابلو از نشانه‌های مختلف اقوام ایرانی استفاده کرده ام. لباس‌های محلی بر تن زنان و مردان است. زنانی اصیل که با پوشش کامل هستند برعکس برخی نظر‌ها که امروزه در مورد پوشش بانوان مطرح می‌شود. برای مثال کرد‌ها قبل از ظهور اسلام حجاب داشتند و در مناطق کردنشین و اورامانات، قدیمی‌ترین مناطق کردستان سرشار از پوشش است
که به معنی پوشیدگی و رازداری است نه بمعنای اجبار و تحمیل. پس زمینه کار هم دارای نقش مایه‌هایی از جنس ایرانی است و تیپ‌هایی از طبیعت مناطق مختلف ایران که در کنار همدیگر با یک غم هستی شناسانه و نه با افسردگی نمایش داده شده است؛ چون این غم هستی شناسانه مدیون پرسش‌های عمیقی بوده که در طول تاریخ به عنوان یک ایرانی از عالم و آدم داشته ا یم.

وی با تاکید و افتخار به ایرانی بودن خود افزود:» من قبل از اینکه کرد باشم ایرانی هستم و به ان افتخار می‌کنم. مستندات تاریخی بیشماری از دوره ماد‌ها گرفته تا دوران معاصر که نشان می‌دهد کرد‌ها فرصت‌های تاریخی بیشماری برای جدایی داشته ا ند، ولی هرگز تن به این کار نداده اند. صالح الدین عیوبی، کریم خان زند، کردان شبانکاری همگی به یکپارچگی ایران و امت اسلامی فکر کرده اند.

حرکت تاریخی کرد‌ها به خراسان و کرد‌هایی که در کوه‌های تفتان در سیستان و بلوچستان زندگی‌ می‌کنند همه این‌ها موید این مسئله است که کرد‌ها از ایران جدایی ناپذیر هستند و کسانی که اتفاقا کرد‌ها را تجزیه طلب معرفی می‌کنند اندکی باید به ایرانی بودن خودشان شک کنند. «دکتر فردین صادق ایوبی در پایان با اشاره به احزاب مدعی آزادی قوم کرد گفت:» رویکرد برخی از این احزاب کردی مثل کومله و دموکرات و... که کارنامه سیاهی نیز بین مردم دارند و داعیه دار جدایی کردستان از ایران هستند ناسیونالیستی و یک ایده بورژوازی است که بعد از انقالب صنعتی در اروپا شکل گرفت. ساختار‌های بنیادی این ایده با جامعه ما بیگانه است و این حرکت‌ها نمی‌تواند تداوم داشته باشد. چو ایران نباشد تن من نباد