پروانه‌ خوش‌قلب به شکارچیان خود هشدار می‌دهد

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceMag، تقریبا 65 میلیون سال است که خفاش‌ها و پروانه‌های ببری درگیر یک مسابقه تسلیحاتی هوایی هستند: خفاش‌ها با استفاده از سویابی پژواکی پروانه‌های ببری را شناسایی و آنها را اسیر می‌کنند و پروانه‌های ببری نیز با مانورهای پروازی و صداهای مافوق صوت خود از دست‌ خفاش‌ها فرار می‌کنند. دانشمندان برای مدت‌ مدیدی در عجب بودند که چرا گونه‌های خاصی از پروانه‌های ببری این تیک‌های فرکانس بالا را از خود تولید می‌کنند که صدایی مانند جیرجیرها و غژغژهای سریع حاصل از کف‌پوش چوبی دارد. آیا این صدا باعث پارازیت انداختن در سونار خفاش‌ها می‌شود؟ یا به خفاش‌ها اخطار می‌دهد که پروانه‌های ببری سمی هستند؟

برای فهمیدن این مسئله، دانشمندان به جمع‌آوری دو گونه از پروانه‌های ببری پرداختند: پروانه‌های سر سرخ و پروانه‌های گلسنگ مارتین. سپس آنها اندام تولید کننده صدا را در برخی از این حشرات حذف کردند. دانشمندان در میدانی پوشیده از چمن در آریزونا دوربین‌های مادون قرمز، میکروفون‌های مافوق صوت و لامپ‌های فرابنفش تعبیه کردند که مورد آخر برای جذب خفاش‌ها استفاده می‌شود.

وقتی هوا تاریک شد، پژوهشگران هر بار یک پروانه را آزاد کردند و به ثبت تعاملات خفاش و پروانه پرداختند. آنها دریافتند که پروانه‌ها گهگاه به تولید تیک‌های مافوق صوت می‌پردازند که به اندازه کافی سریع باشد تا باعث ایجاد پارازیت در سونار خفاش شود. همچنین دانشمندان کشف کردند که بدون داشتن اندام صوتی 64 درصد از پروانه‌های سر سرخ و 94 درصد از پروانه‌های گلسنگ مارتین اسیر خفاش‌ها و سپس به بیرون تف می‌شوند (خفاش‌ها پس از درک این موضوع که پروانه سمی بوده، شکار را به بیرون تف می‌کند).

به طور کلی این یافته‌ها نشان می‌دهد که گونه‌های پروانه سر سرخ و گلسنگ مارتین، به جای ایجاد پارازیت در سونار خفاش‌ها مانند برخی دیگر از پروانه‌های ببری، از اندام صوتی خود استفاده می‌کنند تا به شکارچیان درباره سمی بودنشان هشدار بدهند.

مترجم : هانا حیدری