پرتو‌های گاما و شهاب‌سنگ‌ها: دو چیز بعید که ممکن است جرقه حیات بر روی زمین داشته باشند

به گزارش گروه دانش و فناوری خبرگزاری آنا به نقل از وبگاه (سای تک دیلی)، حتی در حالی که تصاویر دقیق کهکشان‌های دور از تلسکوپ فضایی جیمز وب بیشتر از جهان بزرگتر را به ما نشان می‌دهد، دانشمندان هنوز در مورد چگونگی شروع زندگی در اینجا بر روی زمین اختلاف نظر دارند. یک فرضیه این است که شهاب‌سنگ‌ها اسید‌های آمینه - بلوک‌های سازنده حیات - را به سیاره ما می‌رسانند.

اکنون، محققانی که در مجله ACS Central Science گزارش داده‌اند، به طور تجربی نشان داده‌اند که اسید‌های آمینه می‌توانند در این شهاب‌سنگ‌های اولیه از واکنش‌هایی که توسط پرتو‌های گاما تولید شده در داخل سنگ‌های فضایی ایجاد می‌شوند، تشکیل شده باشند.

از زمانی که زمین یک سیاره تازه شکل گرفته و عقیم بود، شهاب‌سنگ‌ها با سرعت زیاد در جو به سمت سطح آن می‌چرخند. اگر زباله‌های فضایی اولیه شامل کندریت‌های کربنی بودند - دسته‌ای از شهاب‌سنگ‌ها که اعضای آن حاوی مقادیر قابل‌توجهی آب و مولکول‌های کوچکی مانند اسید‌های آمینه هستند - می‌توانست به تکامل حیات روی زمین کمک کند. با این حال، شناسایی منبع اسید‌های آمینه در شهاب سنگ‌ها دشوار بوده است.

در آزمایش‌های آزمایشگاهی قبلی، یوکو کبوکاوا و همکارانش نشان دادند که واکنش‌های بین مولکول‌های ساده، مانند آمونیاک و فرمالدئید، می‌تواند اسید‌های آمینه و سایر ماکرومولکول‌ها را سنتز کند، اما آب مایع و گرما مورد نیاز است. عناصر رادیواکتیو مانند آلومینیوم ۲۶ (۲۶Al) - که مشخص است در کندریت‌های کربنی اولیه وجود داشته است - پرتو‌های گاما را که نوعی تشعشعات پرانرژی است، در هنگام فروپاشی آزاد می‌کنند. این فرآیند می‌توانست گرمای لازم برای ساخت مولکول‌های زیستی را فراهم کند.

بنابراین، Kebukawa و یک تیم جدید می‌خواستند ببینند که آیا تشعشع می‌تواند در تشکیل اسید‌های آمینه در شهاب سنگ‌های اولیه نقش داشته باشد یا خیر.

محققان فرمالدئید و آمونیاک را در آب حل کردند، محلول را در لوله‌های شیشه‌ای مهر و موم کردند و سپس با پرتو‌های گامای پرانرژی تولید شده از تجزیه کبالت ۶۰ به لوله‌ها تابش کردند. آن‌ها دریافتند که تولید اسید‌های آمینه α، مانند آلانین، گلیسین، اسید α-آمینو بوتیریک و اسید گلوتامیک، و اسید‌های آمینه β، مانند β-آلانین و اسید β-آمینو ایزوبوتیریک، در محلول‌های تابش شده به عنوان کل افزایش می‌یابد. دوز اشعه گاما افزایش یافت.

بر اساس این نتایج و دوز مورد انتظار پرتو گاما از فروپاشی ۲۶Al در شهاب‌سنگ‌ها، محققان تخمین زدند که بین ۱۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ سال طول می‌کشد تا مقدار آلانین و بتا آلانین موجود در شهاب سنگ مورچیسون تولید شود. در استرالیا در سال ۱۹۶۹. محققان می‌گویند این مطالعه شواهدی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد واکنش‌های کاتالیز شده با اشعه گاما می‌توانند اسید‌های آمینه تولید کنند که احتمالاً در منشا حیات روی زمین نقش دارند.