قطر جام جهانی برگزار کرد، ما همچنان به دنبال بازسازی ورزشگاه آزادی

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، برگزاری دربی در تاریخ 29 آذر بعد از 54 روز تعطیلی لیگ و بازگشت به ورزشگاه آزادی بعد از تماشای جام جهانی و نظاره کردن تکنولوژی های پیشرفته ای که در قطر مورد استفاده قرار گرفت، سبب شد تا مقایسه ای داشته باشیم بین امکانات ورزشگاه آزادی و سایر ورزشگاه های کشورمان که فاصله بسیار زیادی از فوتبال جهان داریم. در کشوری کوچک در خلیج فارس جام جهانی برگزار می شود اما ما همچنان درگیر بازسازی تنها مجموعه بین المللی بزرگ خود هستیم که در مورد بازسازی و دلایل بازسازی آن هم شفاف سازی درستی صورت نمی گیرد.



فیفا در شرایطی رای به میزبانی کشور قطر برای بیست و دومین جام جهانی داد که کشورهایی، چون آمریکا، ژاپن، استرالیا و کره جنوبی نیز برای میزبانی اعلام آمادگی کرده بودند.

جام جهانی ۲۰۲۲، اولین جام جهانی است که در پاییز برگزار شد؛ دلیل آن هم گرمای بیش از حد کشور میزبان بود. دولت این کشور تعهد داده بود تا بهترین امکانات را استفاده کند تا هوای گرم قطر معتدل شود و فضا برای بازی‌ها مناسب باشد.

به همین منظور قطر، هشت ورزشگاه خود را آماده برگزاری مسابقات کرد و از انرژی خورشیدی و تکنولوژی کربن خنثی برای خنک کردن استادیوم‌ها استفاده کرد تا دمای استادیوم از ۲۷ درجه سلسیوس بالاتر نرود.

برای مثال یکی از بهترین ورزشگاه‌های قطر، ورزشگاه لوسیل است که میزبان فینال جام جهانی ۲۰۲۲ نیز بود.



سقف این ورزشگاه، پارکینگ‌ها و غرفه‌های خدماتی از صفحات خورشیدی تشکیل شده است. این صفحه‌های خورشیدی به اندازه‌ای انرژی تولید خواهند کرد که انرژی مورد نیاز ورزشگاه در هنگام برگزاری مسابقات را تامین کرده و در عین حال به ساختمان‌های همسایه ورزشگاه نیز انرژی خواهد رساند. 

همچنین این ورزشگاه از فناوری‌های دوستدار محیط زیست برخوردار است که می‌توانند هوای ورزشگاه را در حرارت غیر قابل تحمل دوحه، خنک نگه دارند. سقف تو گود این ورزشگاه به سیستم عملیاتی بادگیر مانندی مجهز بوده و بخش مرکزی سقف زین مانند ورزشگاه از قابلیت باز و بسته شدن کامل برخوردار است.

بطور کلی کشور میزبان از تکنولوژی‌ها و امکانات بسیاری همچون خنک کننده‌های بسیار قوی، سیستم نیمه خودکار آفساید و... استفاده کرد تا بتواند میزبانی این تورنمنت جهانی را بدست آورد؛ و با میزبانی خوبی که در جام جهانی انجام داد توانست میزبانی مسابقات جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ را نیز به خود اختصاص دهد.



این در حالیست که بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ اولین و آخرین میزبانی ایران برای رویداد‌های بزرگ بین المللی بود. میزبانی که نتیجه اش ساخت مجموعه ورزشی آزادی تهران بود و بعد از آن هم هنوز هیچ مجموعه ورزشی در کشور ساخته نشده که بتواند از نظر کمیت و کیفیت فضای ورزشی با آن برابری کند.

 اما به دلیل بی توجهی به زیر ساخت‌ها و استاندارد‌های جهانی، ورزشگاه آزادی که یکی از بزرگترین مجموعه ورزشی‌های آسیا است؛ با وجود ایراداتی که کنفدراسیون فوتبال آسیا از این ورزشگاه گرفته بود صلاحیت میزبانی خود را از دست داد.



کنفدراسیون فوتبال آسیا تا پیش از این حدود ۶۰ ایراد از جمله استاندارد نبودن تیرک دروازه، گیت‌های ورودی و خروجی تماشاگران، تعداد دوش‌های رختکن، نور ورزشگاه و. از این ورزشگاه گرفته بود.

همچنین این مشکلات باعث شده بود که دو تا از بزرگترین تیم‌های ایران یعنی پرسپولیس و استقلال از لیگ قهرمانان آسیا حذف شوند که به تازگی اعلام شد مجوز حرفه‌ای و گواهینامه انطباق با الزامات کنفدراسیون فوتبال آسیا پس از ۵۰ سال برای استادیوم ورزشی آزادی صادر شد. 

به این ترتیب با وجود اینکه ایران آمادگی خود را برای میزبانی جام ملت‌های ۲۰۲۷ آسیا اعلام کرده بود، ولی به دلیل نداشتن زیر ساخت‌های مناسب و همچنین زمان کم برای تامین شرایط موردنظر از میزبانی انصراف داد و بدین ترتیب هند و عربستان به عنوان گزینه‌های نهایی انتخاب شدند.



نکته قابل توجهی که وجود دارد این است که چرا سال‌های سال به مسائل اساسی و زیربنایی توجه نکردیم تا کشور‌هایی همچون عربستان و هند گزینه‌های میزبانی مسابقات آسیایی شوند و همچنین بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان در کشور کوچکی در خلیج فارس برگزار شود؛ اما ایران که تا پیش از این در رده اول آسیا قرار داشت این امکان را نداشته باشد؟

چرا به جای ساخت ورزشگاه‌هایی که بعضا به بهره برداری هم نمی رسند و نیمه کاره رها می شوند به تجهیز ورزشگاه‌های بزرگی، چون آزادی، نقش جهان اصفهان و تختی و... نمی پردازیم تا ما هم بتوانیم میزبانی مسابقات را به عهده بگیریم؟ هر چند که ساخت ورزشگاه  های مدرن و پیرشفته یک ضرورت اجتناب ناپذیر است به شرط آنکه سال ساخت و تولید آن 20 سال طول نکشد و به زودی به بهره برداری برسد که متاسفانه در طول این سالها نشان داده ایم در ساخت حتی ورزشگاه های تک بعدی یا دو سه بعدی هم دچار مشکل هستیم چه برسد مجموعه های ورزشی که استانداردهای جهانی دارند.



ما در همه این سال‌ها به زیر ساخت‌های ورشی خود توجه نکردیم و حتی تیم‌های ورزشی ما از داشتن زمین تمرین مناسب هم محروم هستند.
فدراسیون فوتبال ایران هنوز در تجهیز ورزشگاه ها برای سیستم وار دچار چالش اساسی است و هنوز در کش و قوس این هستیم که سیستم ویدئویی از کدام شکرت وارد ایران شود.

تا مادامی که نگاه جدی به زیر ساخت ها و استفاده از تکنولوژی برتر دنیا نداشته باشیم باید خواب میزبانی تورنمنت های مهم آسیایی را داشته باشیم چه برسد به میزبانی مسابقات جهانی.