ملی پوش دوومیدانی: فوتبال ببرد و ببازد پاداش دلاری می گیرد

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، حسین رسولی پرتابگر دیسک چهار سال پیش با مدال طلایش و رکورد شکنی در قهرمانی جوانان آسیا، همه را برای پشتوانه پرتاب دیسک ایران بعداز احسان حدادی امیدوار کرد.

او هم یکی از دوومیدانی کاران ایران برای بازی‌های آسیایی هانگژو محسوب می‌شود، دوباره این روز‌ها با مربی سابقش هادی سپهرزاد در مجموعه آفتاب انقلاب کار می‌کند.

رسولی با اینکه همه تمرکزش روی تمریناتش است، اما از تبعیض مسئولان‌ بین فوتبالی‌ها و بقیه ورزشکاران شاکی است. او در این زمینه به خبرنگار ورزشی آنا گفت: این روز‌ها من هم مثل همه ورزشکاران برای مدال خوشرنگ بازی‌های آسیایی تمرین می‌کنم. فکر نمی‌کنم ورزشکاری به بازی‌های آسیایی برود تا نفر آخر شود. البته حالا شرایط فرق کرده، قبلا اگر کسی مدال طلای آسیا را می‌گرفت، به خاطر شرایط اقتصادی بهتر، وضعیت قرارداد‌ها خیلی خوب بود، اما حالا می‌گویند مدال آورد، آورد، نیاورد هم فرقی نمی‌کند.

وی افزود: ورزشکاران رشته‌های انفرادی رها شده اند و تیمی‌ها وضعیت بهتری دارند. تیم ملی فوتبال شکست می‌خورند هم پاداش می‌گیرند، می‌برند هم پاداش می‌گیرند و قرارداد‌های ۲۵ میلیاردی می‌بندند، اما بهترین قرارداد دوومیدانی شاید برای احسان حدادی باشد که ۳۰۰-۴۰۰ میلیونی بود و بقیه نهایت ۲۵ میلیون. من برای لیگ دوومیدانی امتیازی ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان قرار بود بگیرم که قراردادم در مجموع ۳۹ میلیون می‌شد، اما با بدقولی باشگاه بزرگ نفت هنوز من پولی نگرفته ام. با این‌شرایط اکثر بچه‌ها باید کاسه گدایی دستشان بگیرند یا سراغ شغل دیگری بروند. این تبعیض‌ها حس بدی به آدم می‌دهد.

رسولی با اشاره به دلیل ماندن دوومیدانی کاران در این رشته گفت: من بالای ۱۰۰ بار تصمیم گرفته ام بروم رشته دیگری مثل والیبال، بسکتبال یا نه بروم مغازه بزنم، اما باز هم به خودم گفتم صبر کن شاید وضعیت بهتر شود. همه ما دوومیدانی کاران این طوری هستیم، می‌گوییم بمانیم شاید به آرزویمان برسیم.


پرتابگر دیسک با اشاره به ناراحتی بابت ندیدن زحمات بقیه رشته‌ها گفت: ما ناراحت نیستیم چرا به تیم ملی فوتبال پاداش می‌دهند، ناراحتیم چرا به هر ورزشکاری به اندازه تلاشی که می‌کند و زحمتی که می‌کشد توجه نمی‌کنند. نه اینکه فقط بگویند فوتبال، فوتبال و آن وقت همه سهم دوومیدانی غذای بی کیفیت و یک اتاق کوچک باشد. این نامردی است که عرق ریختن ما دیده نشود. اگر برای فوتبال هم به اندازه ورزش‌های انفرادی هزینه کنند، می‌بینیم چه اتفاقی می‌افتد.