دلیل شهرت تابلوی «گل‌های آفتابگردان» ون‌گوگ چیست؟

به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری آنا، «ونسان ونگوگ»، نقاش معروف هلندی چیزی از یک نابغه کم نداشت. صد‌ها سال پس از مرگ وی هنوز درباره نقاشی‌هایش صحبت می‌شود و همیشه وقتی چشم هنردوستان به شاهکار‌های او می‌افتد دهانشان از حیرت باز می‌ماند. اما تکنیک‌های منحصر به فرد او تنها دلیل محبوبیتش نیستند، انسانیت و ذات او بود که در قلوب بسیاری نفوذ می‌کرد.

ونسان می‌خواست که به عنوان نقاش گل‌های آفتابگردان معروف شود و عشق و علاقه به این کار باعث شد تا پنج نسخه متفاوت از گل‌های آفتابگردان داخل یک گلدان بکشد.

ون گوگ کشیدن این مجموعه را در روز دوشنبه ۲۰ اوت ۱۸۸۸ شروع کرد و روز جمعه به پایان رساند. امروز این پنج اثر هنری در موزه‌های سراسر جهان از توکیو تا آمستردام وجود دارند.

اسم نسخه چهارم این گل‌های افتابگردان «زندگی بی جان: گلدان با پانزده آفتابگردان» است که امروز در گالری ملی هنر لندن قرار دارد. درباره این اثر بیشتر از باقی گل‌های افتابگردان صحبت شده است.

این اثر در سال ۱۹۸۷ توسط میلیاردر ژاپنی یاسوئو گوتو به مبلغ ۸۵/۳۹ میلیون دلار خریداری شد.

ون گوگ دز زمات حیاتش امیدوار بود که بتواند این اثر را تنها به مبلغ ۱۲۵ دلار بفروشد. ونسان ون گوگ اولین هنرمندی نبود که از گل‌ها نقاشی کشید و قطعاً این او نبود که گل‌های آفتابگردان را ابداع کرد. اما او این گل‌ها را چنان متفاوت کشید که دنیای هنر را شوکه کرد. او تصمیم گرفت که آفتابگردان‌هایش را با سه سایه رنگ زرد و نه رنگ دیگری بکشد. به این ترتیب او به دنیا نشان داد که می‌شود چیزی را با انواع مختلف فقط یک رنگ ترسیم کرد، بدون این که زیبایی آن اثر از بین برود.

نقاش‌های دیگر آن زمان از «گل‌های آفتابگردان » انتقاد کردند و از نظر آن‌ها این اثر زشت و نخراشیده بود. اما ون گوگ می‌دانست که آفتابگردان‌هایش منحصربه فرد هستند، به طوری که بعد از مرگش، دوستانش آن تابلو‌ها را با خود در مراسم تدفینش بردند. به این ترتیب دقیقاً همان طور که خودش آرزو داشت، گل‌های آفتابگردان مترادف اسم ونسان شدند.

استفاده از رنگ روغن زرد براقی که در «آفتابگردان‌های» ون گوگ دیده می‌شود اولین بار در اوایل قرن نوزدهم میسر شد. ون گوگ در میان معدود هنرمندانی بود که با تمام وجود از این کشف جدید استقبال کرد. اگر زندگی ون گوگ را خوانده باشید می‌دانید که در پس این آثار جذاب و زیبا انسانی رنج کشیده نهان بوده است. بسیاری از شاهکار‌های او زمانی خلق شده اند که به دلیل جنون در بیمارستان روانی بستری بوده، اما گل‌های آفتابگردان کلاً معنا و مفهوم دیگری برای او داشتند.

آن‌ها بیانگر قدردانی، دوستی و امید به این بودند که روزی حالش بهتر خواهد شد. او دو نقاشی اول را در اتاق دوستش، پل گوگن، که مدتی را در کنار ون گوگ در «خانه زرد» زندگی کرد، آویزان کرد. گوگن تحت تاثیر آفتابگردان‌ها قرار گرفته بود و فکر می‌کرد که آن‌ها صد درصد خون ونسان هستند. رنگ زرد برای ون گوگ تجسم خوشبختی بود-در ادبیات هلندی، آفتابگردان نشانه ازخودگذشتگی و وفاداری است. این گل‌ها در طول سال‌های طولانی حیاتشان همواره مردم را به یاد چرخه مرگ و زندگی انداخته‌اند.

یکی از حقایق حیرت انگیز درباره این نقاشی‌ها این است که چیزی نمانده بود منجر به خونریزی شوند. در سال ۱۸۹۰ در بروکسل، یک نقاش بلژیکی به نمایش نقاشی‌هایش در نمایشگاه‌هایی که «گل‌های آفتابگردان» هم در آن به نمایش گذاشته می‌شدند اعتراض کرد و ون گوگ را شارلاتان نامید. دوست ونسان، هانری تولوز-لوترک این هتاکی را شنید و آن مرد را به دوئل دعوت کرد، البته این اتفاق هرگز رخ نداد.

حقیقت دیگر درباره این نقاشی‌ها این است که ذهن ون گوگ قبل از این که گوشش را ببرد چقدر بی ثبات و آشفته بود: در بیمارستان آرلس، ونسان قسمتی از بیمارستان که اسمش را گذاشته بود خانه زرد را اجاره کرد و اتاقی را برای جا دادن به گوگن مبله کرد. او قصد داشت که آن اتاق را با نقاشی‌های آفتابگردان تزئین کند. کمی بعد، خانه زرد صحنه گوش‌بری ونسان شد.

ونسان ون گوگ یک نقاش پسادریافت‌گر هلندی بود که آثارش تأثیر گسترده‌ای بر هنر قرن بیستم میلادی گذاشتند. از جمله آثار او می‌توان به شب پر ستاره، تک‌چهره، خودنگاره، چشم‌انداز، طبیعت بی‌جان، سرو، کشتزار گندم و گل‌های آفتابگردان اشاره کرد. او از کودکی به نقاشی علاقه داشت، ولی تا اواخر دهه دوم زندگی‌اش نقاشی نکرد.

ون گوگ بسیاری از آثار شناخته‌شده‌اش را در دو سال پایانی زندگی‌اش تکمیل کرد. وی در یک دهه بیش از ۲۱۰۰ اثر هنری تولید کرد که شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن و بیش از ۱۳۰۰ نقاشی با آبرنگ، طراحی و چاپ می‌شود. ون گوگ شیفته نقاشی از مردم طبقه کارگر مانند تابلوی سیب‌زمینی‌خورها، کافه‌های شبانه مانند تراس کافه در شب، مناظر طبیعی فرانسه، گل‌های آفتابگردان، شب پرستاره و خودنگاره بود.

وی در اواخر عمر به شدت از بیماری روانی اختلال دوقطبی و فشار روحی رنج می‌برد. هنوز در مورد نحوه مرگ ونسان تردید وجود دارد، برخی معتقدند او خودکشی کرده و برخی دیگر یقین بر کشته شدن وی دارند.