با قهرمانی المپیک ۶ میلیون حقوق می‌گیرم! / وزارت ورزش شعار داد و مسئولان هم فقط با ما عکس می‌گیرند
گروه ورزشی خبرگزاری آنا، فرزانه شریفی: شاید کمتر کسی فکر می‌کرد تیراندازی ایران در المپیک توکیو صاحب مدال شود؛ آن هم در حالی که حتی مسئولان ورزش هم فکر نمی‌کردند ایران صاحب مدال شود؛ جواد فروغی تیرانداز تپانچه کشورمان با کسب اولین مدال تاریخ تیراندازی در المپیک در دنیا غوغا به پا کرد.
او رکورد تیراندازی با تپانچه را در المپیک جابه جا و به نام خودش ثبت کرد؛ مسن‌ترین ورزشکار ایران صاحب اولین مدال طلای کاروان المپیک ۲۰۲۰ شد و حالا در فاصله کمتر از دو سال مانده به المپیک پاریس، این ورزشکار که روزگاری طلای المپیک را به نام خود ثبت کرده بود، در مسابقات مختلف روز به روز در حال افت است. البته وقتی اردو‌های برون مرزی یکی پس از دیگری لغو می‌شود و تیراندازان با کمبود شدید مهمات و تجهیزات تمرینات را پیگیری می‌کنند افت ورزشکار هم دور از ذهن نیست. فروغی حتی در مهرماه سال جاری در مسابقات جهانی مصر که اولین مسابقه کسب سهمیه المپیک پاریس هم محسوب می‌شد انتظارات را برآورده نکرد و این ورزشکار در جایگاه سی و سوم جهان قرار گرفت.
به این بهانه خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا گفت و گوی مفصلی با فروغی داشت که بخش‌هایی از این مصاحبه را در زیر می بینید:
*بعد از المپیک تنها در یک مسابقه رکوردم ارتقا پیدا کرد
*سلاحم ایراد دارد و قدیمی شده اما کارم را راه می‌اندازد
*به خاطر کمبود فشنگ از رشته المپیکی‌ام گذشتم
*مشکلات تیراندازی را فرافدراسیونی حل کنند
*با مدال طلای المپیک ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرم
*به جای صندوق حمایت از ورزشکاران فضای سبز ایجاد کنند، کاربردش بیشتر است
*من نمی‌دانم صندوق حمایت از ورزشکاران صدقه می‌دهد یا حمایت می‌کند؟
*مشکل کمبود فشنگ در تیراندازی هیچ وقت حل نشد
*مسئولان فقط با ما عکس یادگاری می‌گیرند
*حمایت مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک تنها در حد شعار باقی ماند
*حمایت‌ها در ورزش ایران از المپیک تا المپیک بعدی است
در ادامه مشروح صحبت‌های قهرمان طلای المپیک توکیو را می‌خوانیم:
آنا: دوست داریم بدانیم بعد از کسب مدال طلای المپیک که در یک مسابقه ۴ نمره افزایش رکورد داشتید به یک باره چه اتفاقی افتاد که روز به روز در حال افت کردن هستید؟
بعد از المپیک در فاصله زمانی اندک به مسابقات لهستان اعزام شدیم، سطح این مسابقات خیلی بالا نبود و بیشتر شبیه به جشنواره بود و جو رقابت و مسابقه در آن وجود نداشت. با این حال خدا را شکر توانستم چهار نمره بالاتر از المپیک رکورد بزنم و مسابقات خروجی خوبی برای من داشت. البته با توجه به قوانین و مقررات جدید لهستان به مرحله فینال نرسیدم و این موضوع روی کار ما تأثیر گذاشت. پس از آن در مسابقات برزیل و آذربایجان شرکت کردم که به خاطر لغو برخی مسابقات با آمادگی حضور پیدا نکردم. این وقفه چندین ماهه روی نتیجه کار تأثیر گذاشت، البته در مسابقات برزیل سلاحم هم دچار مشکل بود و وزنه ماشه سلاحم دچار تغییر می‌شد که نجفی سرمربی تیم از این موضوع مطلع بود.
آنا: پس این عدم نتیجه‌گیری به خاطر مشکلات سلاح بوده؟
زمانی که وزنه ماشه سلاح دچار تغییر وزن می‌شود داور چندین بار آن را مورد ارزیابی قرار می‌دهد و اگر به یک عدد ثابت نرسد، هر نتیجه‌ای که تیرانداز به دست آورده صفر اعلام می‌شود. البته مشکل سلاحم در این مسابقات از طرف سرمربی تیم حل شد وآن را اصلاح کرد، اما روی نتیجه اثر گذاشت. یک زمان سلاح مشکل دارد و ممکن است تیرانداز را در جریان مسابقه به چالش بکشاند، یک زمان ترس از مشکل داشتن سلاح وجود دارد که این موضوع روی عملکرد تیرانداز تأثیر می‌گذارد. البته من در آن مسابقه استرس زیادی هم داشتم و به نظرم مقصر اصلی افتم در این مسابقات، استرس خودم بود که باعث شد نتیجه لازم را نگیرم. به نظرم اول شرایط روحی و روانی خودم و پس از آن مشکل سلاحم باعث عدم نتیجه‌گیری شد.
آنا: برای ورزشکاری که مدال المپیک را در کارنامه خود دارد استرس داشتن در یک مسابقه معمولی کمی دور از ذهن نیست؟
مدال طلای المپیک باعث شده توقعات از من بالا برود و جو سنگینی در هر مسابقات به وجود بیاید. البته طبیعی هم هست، بالاخره همه پس از المپیک، انتظار کسب مدال در هر مسابقه را از من دارند. ولی رشته تیراندازی شرایط خاص خودش را دارد؛ حتی انرژی مثبت بیش از اندازه به تیرانداز هم می‌تواند روی خروجی کار او تأثیر بگذارد. در این رشته تشویق‌ها و تنبیه‌ها باید خیلی حساب شده باشد که حتی تیرانداز متوجه آن نشود و روی عملکردش تأثیر نگذارد. من با توجه به این جو سنگین از فدراسیون خواستم که یک مشاور و روانشناس در کنار تیم بگذارند، اما متأسفانه هیچ وقت عملیاتی نشد و عملا به فراموشی هم سپرده شد.
آنا: تیراندازان به غیر از نبود روانشناس و کمبود مهمات و فشنگ با چه چالش‌های دیگری روبه‌رو هستند؟
قبل از مسابقات جهانی مصر چندین اردوی برون مرزی برای ما در نظر گرفتند که متأسفانه همه آن‌ها لغو شد. قرار بود در هانوفر آلمان و همچنین در یکی از کشور‌های خلیج‌فارس اردو داشته باشیم که آن‌ها هم لغو شدند. کمبود مهمات در رشته تیراندازی هیچ زمانی حل نشده است. در همین مسابقات جهانی مصر سه رشته ۲۵ متر، استاندارد و ۵۰ متر اضافه شده بودند که در هر سه رشته به تمرینات زیاد نیاز داشتیم، اما فشنگی زیاد در اختیار ما نبود تا به آمادگی کامل برسیم.
آنا: پس الان نبود فشنگ اصلی‌ترین مشکل تیراندازان است تا کمبود آن؟!
مشکل اصلی ما در تیراندازی کمبود مهمات است و این موضوع خیلی ما را دچار چالش کرده است. طبیعی است به خاطر کمبود فشنگ تمرینات زیادی نداریم و همین موضوع روی نتیجه ما تأثیر می‌گذارد. در همین مسابقات جهانی مصر فکر می‌کنم در رشته ۵۰ متر یا استاندارد فقط دو تا سه جلسه تمرین داشتیم، در حالی که رشته ۵۰ متر فوق‌العاده حساس است و اگر تیرانداز به خوبی تمرین نداشته باشد نمی‌تواند نتیجه بگیرد. در ۲۵ متر هم تیرانداز به تمرکز بالا نیاز دارد که همه آن‌ها با تمرینات مداوم به دست می‌آید. قطعا بی‌تجربگی و عدم تمرین باعث شد نتوانیم نتیجه لازم را کسب کنیم. رشته من آتش سریع ۲۵ متر است که یک رشته المپیکی محسوب می‌شود، اما من در المپیک در این رشته شرکت نکردم به این خاطر که مصرف فشنگ آن بسیار بالا است و با شرایط فعلی نمی‌توانستم خوب تمرین کنم. من از رشته المپیکی خودم به خاطر کمبود فشنگ و مهمات گذشتم.
آنا: علت اصلی این محدودیت و کمبود فشنگ چیست؟
متأسفانه ما در رشته تیراندازی هم از داخل و هم خارج با محدویت زیادی روبه‌رو هستیم، در داخل ایران هر تیرانداز تنها تعداد محدودی می‌تواند فشنگ با خودش به ایران بیاورد و این محدودیت ما را به دردسر می‌اندازد. به عنوان مثال اگر ما به هانوفر آلمان اعزام شویم هر تیرانداز تنها تعداد محدودی می‌تواند با خودش فشنگ به ایران بیاورد. امیدوارم این موضوع فرافدراسیونی توسط مسئولان کشورمان حل شود و برای آن راهکاری در نظر بگیرند. درست است که تحریم‌ها خیلی به ما آسیب زده و باعث شده قیمت فشنگ و مهمات بسیار افزایش پیدا کند؛ اما در مورد مشکلات داخلی باید یک فکری اساسی کرد و تیرانداز با چنین محدودیت‌هایی روبه‌رو نشود. تیراندازی یک رشته تجهیزات محور است و درآمد زیادی هم ندارد. این موضوع در قرارداد ما و حتی پاداش‌هایی که می‌دهند کاملا مشهود است.
آنا: شما با مربیگری نجفی به مدال طلای المپیک رسیدید، تغییر و تحول در کادرفنی چقدر روی عملکردتان تأثیر گذاشت؟
هر مربی شیوه خاص خودش را دارد و نمی‌توان به آن خرده گرفت. من قبل از المپیک با نجفی کار می‌کردم؛ او کارکشته این رشته است. البته نصراصفهانی هم زحمت زیادی برای تیم می‌کشد، اما هر کدام شیوه متفاوت خودشان را دارند. الان زمزمه‌های تغییر در کادرفنی به میان آمده و برخی تیراندازان هم چنین خواسته‌ای دارند. حالا اینکه مربی خارجی یا ایرانی برای تیم انتخاب شود بستگی به نظر فدراسیون دارد. البته تغییر سرمربی به معنای عدم توانمندی مربیان ایرانی نیست اما همانطور که گفتم خواسته اکثریت تیراندازان تغییر در کادرفنی است تا کمتر حاشیه ایجاد شود.
آنا: فکر می‌کنید انتخاب مربی داخلی برای تیراندازی ایران بهتر است یا خارجی؟!
من فعلا در مورد این موضوع نظر نمی‌دهم و ترجیحم این است که فدراسیون تصمیم نهایی را بگیرد. به هر حال صحبت من ممکن است شائبه ایجاد کند و جهت‌گیری‌های خاص خودش را داشته باشد. پس از آن اگر تیم نتیجه نگیرد همه من را مقصر می‌دانند بنابراین تصمیم گرفتم سکوت کنم و فدراسیون با بررسی گزینه‌ها به بهترین فرد برسد.
آنا: هانیه رستمیان عنوان کرده با سلاح امانی به سهمیه المپیک پاریس رسیده شما هم چنین وضعیتی دارید؟
سلاحی که در اختیار من است متعلق به فدراسیون است. در زمان ریاست دادگر دو سلاح نو برای من و رستمیان خریداری شد و در اختیار ما قرار دادند. البته تیراندازان سلاح اختصاصی خودشان را هم دارند، اما این سلاح‌ها متعلق به فدراسیون است و به صورت امانی دست ماست. این سلاح‌ها برای ما تهیه شده و از این بابت دغدغه نداریم؛ ضمن اینکه فدراسیون هم ما را تحت فشار قرار نداده که این سلاح‌ها را برگردانیم. در مورد رستمیان من نمی‌توانم اظهارنظر کنم، اما واقعیت این است که سلاح دغدغه من نیست و همانطور که گفتم فدراسیون آن‌ها را برای ما خریده و دو سال است که با این سلاح کار می‌کنم تا حدی که کهنه هم شده است.
آنا: یعنی سلاح شما قدیمی شده و باید به روز شود؟
من منکر این نیستم که سلاحم مشکل دارد. حتی پیشتر هم گفتم در مسابقات برزیل یکی از دلایل افت من همین مشکل سلاح بود. اما فکر می‌کنم با تعمیر کردن سلاحم همچنان می‌توانم از آن استفاده کنم و از این بابت مشکلی ندارم.
آنا: چقدر فدراسیون در حل مشکلات تیراندازان از جمله سلاح و کمبود مهمات نقش دارد؟
به نظرم مسئولان فدراسیون در بحث تهیه فشنگ و مهمات باید رویه خودشان را عوض کنند و در جهت تقویت آن گام بردارند. در غیر این صورت تیراندازی با مشکلات جدی روبه‌رو می‌شود. از نظر من فدراسیون باید بیشتر وارد گود شود و نقاط ضعف را برطرف کند. الان قدرت‌های نوظهور در تیراندازی روز به روز در حال افزایش هستند و کار به مراتب برای ما سخت‌تر خواهد بود. اگر این رویه به همین صورت ادامه پیدا کند تیراندازی ایران روز به روز با مشکلات بیشتری مواجه می‌شود و نتیجه‌گیری هم سخت خواهد بود.
آنا: شما در کنار تیراندازی در حرفه‌ای پرستاری هم فعالیت می‌کردید هنوز آن را دنبال می‌کنید؟!
بعد از المپیک شرایط کمی تغییر کرد و با توجه به اینکه شغل پرستاری سختی‌های خاص خودش را دارد، فعلا از این حرفه دور شدم و تا اوایل پاییز سال آینده در فدراسیون تیراندازی مامور به خدمت شدم و در اردو‌های تیم ملی شرکت می‌کنم.
آنا: بعد از مدال طلای المپیک، در کنار انتظارات بالایی که از شما دارند حمایت‌ها به چه صورت است؟
متأسفانه حمایت‌ها فقط در حد شعار باقی مانده و هیچ یک از مسئولان به آن عمل نکردند. ما در تیراندازی سبقه طولانی داریم، از هر طرف نگاه کنیم تیراندازی ریشه در آموزه‌های دینی و ملی ما دارد و همه جوره برای ما است، اما کمترین توجه به ورزشکاران این رشته می‌شود. مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به شدت حمایت‌های خودشان را از این رشته کم کردند و تمام وعده‌های آن‌ها در حد شعار باقی مانده؛ در حالی که ما نیاز به حمایت بیشتری داریم. زمانی که سهمیه می‌گیریم یا به مدال المپیک می‌رسیم با ما عکس یادگاری می‌گیرند و پس از آن فراموش می‌شویم. حمایت‌ها در ورزش ایران از المپیک تا المپیک بعدی است. قطعا این روش جواب‌گو نیست و نه تنها تیراندازی بلکه سایر رشته‌های المپیکی هم دچار چالش می‌شوند. الان مدت‌هاست که از فدراسیون حقوق نگرفتیم و پس از پیگیری‌هایی زیاد از ماه قبل برای ما حقوق در نظر گرفته شد، اما واقعا این حقوق کفاف هزینه‌های ما را نمی‌دهد. در حالی که نیاز داریم وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک حمایت‌های مالی و معنوی بیشتری از ما داشته باشند.
آنا: از فدراسیون چقدر حقوق می‌گیرید؟
من مدال طلای المپیک را برای تیراندازی به دست آوردم، اما حقوقی که برای من واریز می‌شود ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است؛ آن هم پس از مدت‌ها و با پیگیری‌های زیاد از ماه پیش حقوق واریز کردند، البته این ماه هم هنوز پرداختی نداشتیم. اینکه مسئولان فقط هنگام مسابقه به سراغ ورزشکاران می‌آیند و وقتی به مدال یا سهمیه می‌رسیم به ما جایزه ۱۰ تا ۲۰ میلیونی می‌دهند و سپس دیگر سراغی نمی‌گیرند به هیچ عنوان وجه خوبی ندارد. ورزشکار نیاز به حمایت دارد و متأسفانه نه تنها وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک این حمایت‌ها را کمرنگ کرده بلکه صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش هم حمایتی از ما ندارد. اصلا مگر این صندوق تأسیس نشده که به ورزشکاران کمک کند؟ چرا هیچ حمایتی از ما نمی‌کنند؟
آنا: چطور؟
من اسفندماه سال ۹۹ تصادف کردم و حدود ۴۳ میلیون هزینه کردم و برای آن‌ها برگه بردم، اما در نهایت پس از مدت‌ها پیگیری به من اعلام کردند که ۵ میلیون به‌عنوان وام به من می‌دهند تا بخشی از هزینه‌هایم جبران شود! البته من آن وام را نگرفته‌ام و به آن‌ها هم گفتم مگر می‌خواهند صدقه بدهند! صندوق حمایت از قهرمانان یا خواب است یا تعطیل شده و به نظر من اگر این صندوق را به کل تعطیل کنند و به جای آن فضای سبز ایجاد کنند کاربردش به مراتب بیشتر خواهد بود. زمانی که ورزشکار به مدال می‌رسد هزار شخص حقیقی و حقوقی ادعای حمایت می‌کنند، اما در عمل هیچ کاری نمی‌کنند. چند وقت پیش همین صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزشی با من تماس گرفته‌اند و یک شماره حساب از من خواسته‌اند که پولی به حساب من واریز کنند، اما هیچ پولی نریخته‌اند و پس از پیگیری‌هایی که داشتم به گفته خودشان یک تا یک و نیم میلیون تومان برای ورزشکارانی که بالاترین مدال را کسب کرده‌اند پرداختی خواهد داشت. البته من از کم و کیف آن هیچ اطلاعی ندارم و فقط نقل به مضمون می‌کنم اما واقعا سوالم این است که این مبلغ اندک چه کمکی می‌تواند به ورزشکار کند؟! ضمن اینکه حتی هنوز آن مبلغ اندک را هم واریز نکردند!
آنا: با این عدم حمایت‌ها و مشکلاتی که تیراندازی دارد می‌توان به تکرار طلای المپیک امیدوار شد؟
تیراندازی ایران پتانسیل بالایی دارد. درالمپیک توکیو اولین سهمیه المپیک توسط تیراندازان به دست آمد. برای المپیک پاریس هم رستمیان از جامعه تیراندازی به اولین سهمیه رسید. ما اگر حمایت شویم قطعا می‌توانیم در المپیک به مدال برسیم و موفقیت‌های گذشته را تکرار کنیم، اما به شرط اینکه حمایت‌ها از تیراندازی بیشتر شود. از طرفی رسانه‌ها باید برای دیده شدن تیراندازی به ما کمک کنند تا بخش خصوصی جذب این رشته شوند. حمایت مسئولان نباید مقطعی باشد، من مدال طلای المپیک را در کارنامه خودم دارم، چرا باید بعد از یک وقفه طولانی و با پیگیری‌های مداوم حقوقم را واریز کنند؟ چرا یک قهرمان المپیک باید چنین رقم اندکی دریافتی داشته باشد؟ این مسائل باعث دلسردی و بی‌انگیزگی می‌شود و امیدوارم مسئولان بیشتر توجه کنند.
انتهای پیام/