۴۰ هزار کلاس درس هنوز استانداردسازی نشده‌اند
به گزارش گروه جامعه خبرگزاری آنا، زهرا اردشیری: فصل سرما برای دانش آموزان بیشتر مناطق روستایی کشور همراه با سوز و سرمای طاقت فرسای کلاس درس است. هنوز هم این مدارس با چراغ‌های نفتی و بخاری‌های گازی روشن می‌شوند. هر چند پایتخت نشین‌ها جایی در لیست سیاه کلاس‌های سرد ندارند و علاوه بر تخته‌های هوشمند و دفتر و کتاب‌های رنگ و لعاب دار، کلاس‌های گرم هم سهم آنهاست، اما اوضاع برای دانش آموزان مناطق محروم متفاوت است. اینکه چند سال طول می‌کشد و چقدر اعتبار برای گرم کردن اصولی کلاس‌های درس لازم است هر سال در ابتدای فصل سرما از مسئولان آموزش و پرورش پرسیده می‌شود.
«میثم حاجی پور» مدیر کل حوزه ریاست سازمان نوسازی و توسعه و تجهیز مدارس کشور در این رابطه به خبرنگار آنا می‌گوید: «در سال‌های گذشته که در تعداد کمی از مدارس آتش سوزی اتفاق افتاد و خطراتی دانش آموزان را تهدید کرد باعث شد، از همان موقع با برنامه‌ریزی به فکر جمع کردن بخاری‌های نفتی از سطح مدارس کل کشور شویم.
او ادامه می‌دهد: «البته این موضوع برای تمام مدارس زمانی امکان پذیر است که زیر ساخت لازم فراهم باشد. مثلاً تعداد محدودی از مدارس عشایری و روستایی که عمدتاً در مناطق کوهستانی هستند زیر ساخت‌هایی برای بخاری‌های گازی ندارند به همین دلیل هنوز کلاس‌های درس با بخاری‌های نفتی گرم می‌شود.
حاجی پور ادامه می‌دهد: «البته بخاری‌های نفتی تعبیه شده در کلاس‌های درس از نوع کاربراتوری و استاندارد محسوب می‌شود.»
مدیر کل حوزه ریاست سازمان نوسازی و توسعه و تجهیز مدارس کشور در پاسخ به این سؤال که چه زمانی مدارس استانداردسازی می‌شوند، می‌گوید: «هر زمانی که وزارت نیرو زیر ساخت‌های منطقه را آماده سازی کند، فردای آن روز ما هم مدارس را استاندارد سازی خواهیم کرد.»
او در بخشی از صحبت‌هایش می‌گوید نمی‌توانم عدد مشخصی اعلام کنم، اما حدوداً ۴۰ هزار کلاس درس هنوز استانداردسازی نشده‌اند.
حاجی پور ادامه می‌دهد: «مدیران مدارسی که از بخاری‌های نفتی استفاده می‌کنند آموزش‌های لازم در رابطه با استفاده از وسایل گرمایشی و اطفا حریق را دیده‌اند.»
چندی پیش مدیران آموزش و پرورش گفته بودند پس از حادثه‌های مکرر آتش سوزی دیگر هیچ مدرسه‌ای از بخاری نفتی استفاده نمی‌کند. گویا هر بار باید حادثه‌ای تلخ ما را به سمت تصمیم برای ایمن‌سازی مدارس سوق دهد.
هرچند مدرسه کانکسی اساساً وضعیت استانداردی حتی برای مناطق صعب‌العبور ندارد، اما در همین حداقل امکانات هم می‌شود کمی ایمن‌سازی را جدی گرفت.
از این نوع مدارس کانکسی در شمال خوزستان در لرستان و چهار محال و بختیاری و سایر روستا‌های مناطق کوهستانی و مسیر کوچ عشایر، کم نداریم. مدارسی که حتماً شبیه مدرسه کنگرستان به یک میله برقگیر ساده هم مجهز نیستند؛ و یک صاعقه کافیست که همان امکان محدود را که از سرمایه عمرانی بیت‌المال تهیه شده، ذغال کند؛ و از آن بدتر جان معلمان و دانش آموزان را تهدید کند.
شاید بهتر باشد مسئولان آموزش و پرورش و نمایندگان مردم در این مناطق پیش از آنکه دیر شود به فکر ایمن‌سازی سایر کانکس‌های مدسه‌ای، یا کپری مناطق صعب‌العبور باشند.
انتهای پیام/
انتهای پیام/