فریدون بیگدلی: خواننده‌های زیادی فقط یک دانگ صدا دارند
به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از خبرگزاری صبا، فریدون بیگدلی یکی از خواننده‌های حرفه ای است که موسیقی را به صورت علمی دنبال نموده و با کارهای متعدد در میان متخصصان و علاقمندان این شاخه هنری اسم و رسم دارد. بیگدلی این روزها مشغول آماده سازی آلبوم جدید خود به نام "به من ربطی نداره" است که به همین بهانه به سراغ او رفتیم و گفت و گویی کردیم که در ادامه می خوانید.
* مدت زیادی می‌شود که کمتر صدا و تصویر شما را می‌بینیم،این روزها مشغول چه کاری هستید؟
آلبوم جدیدم را آماده می کنم البته تقریبا تمام شده و دیگر کاری ندارد.
*راجع به این آلبوم بیشتر به ما توضیح دهید.
چند سال است که روی این آْلبوم کار می کنم و حدود 22،23 قطعه را آماده کرده ام.از بین این آهنگ ها 12 اثر را برای آلبوم انتخاب خواهم کرد.
این آلبوم با عنوان"به من ربطی نداره" روانه بازار موسیقی می شود.
*کارهای این مجموعه چه تفاوت‌هایی با ساخته‌های قبلی شما دارد؟
از هر جهت متفاوت است. در انتخاب اشعار دقت ویژه ای به خرج داده ام واز سبک و متدهای جدید برای تنظیم کارها استفاده کردیم.
*مشخص شده چه زمانی آلبوم روانه بازار موسیقی می‌شود؟
به زودی.تا الان با چند شرکت وارد مذاکره شدیم و در آینده‌ای نزدیک آلبوم منتشر خواهد شد.
* علت کم کاری خواننده‌ها در برهه های مختلف زمانی چیست؟
اگر بازار مناسب باشد همه دوست دارند کار کنند.وقتی اجراها کم شود یا رکود اقتصادی باشد بدون شک روی همه چیز و از جمله موسیقی تاثیر خواهد گذاشت ضمن اینکه خیلی وقت ها خواننده ها به واسطه دیده نشدن کم کار تلقی می شوند. مثلا بارها به خود من گفته شده که مدتی است کم کارم در حالیکه مشغول بودم و کار می کردم.این را هم باید درنظر داشت که تولید هر قطعه موزیک دست کم 5،6 میلیون تومان هزینه دارد در نتیجه کار کردن به این راحتی هم نیست و شرایط را سخت می‌کند. در این اوضاع هنرمند زمانی دست به خلق اثر می‌زند که بداند هزینه‌ای که می‌گذارد برگشت دارد. بنابراین باید از اقبال کار مطمئن بود بعد به مرحله اجرا رفت.
* خود هنرمند چقدر در این اقبال نقش دارد؟
خیلی زیاد. حتما هنرمند در موفق بودن کارش نقش دارد اما علاوه بر آن دیده شدن هم مهم است.باید بستری باشد که هنرمند دیده شود و اثرش را ارایه دهد.من از جانب خودم و نسل خودم صحبت می کنم. متاسفانه فضایی نیست که ما دیده شویم. مگر تلویزیون چقدر ظرفیت دارد تا خوانندگان را دعوت کند یا اینکه چند برنامه موسیقی در طول هفته پخش می‌شود که موزیسین ها بیایند و صحبت کنند. در حالی که هنر باید ارایه شود ویک کار موسیقی به کرات پخش شود. در شرایط فعلی یک قطعه موسیقی تازه اگر خیلی خوش اقبال باشد برای تیتراژ یک سریال در تلویزیون پخش می‌شود که آن هم برای شنیده شدن به عوامل زیادی از جمله پرمخاطب بودن سریال و اینکه چقدر بیننده دارد بستگی پیدا می‌کند.
*شما چه پیشنهادی برای بهبودی شرایط دارید؟ چه بستری باید برای موسیقی فراهم شود؟
هر کاری و بویژه کارهای هنری برای موفقیت باید حمایت شوند. زمانی یک حوزه در هنر می تواند موفق باشد و منجر به شکوفایی استعدادها شود که از حمایت کافی برخوردار باشد. در درجه اول خانواده است که اهمیت دارد. خانواده‌ای که فرزندش را به فعالیت در هنر تشویق کند و در وهله بعد وقتی فرد وارد اجتماع می‌شود این مراکز فرهنگی و هنری هستند که باید راه درست را به علاقمندان نشان دهند و آنان را حمایت کنند.
رسانه‌ها، صدا و سیما،شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی را درنظر بگیرید، روزانه چقدر خوراک موسیقی دارند و از آن استفاده می کنند.چه خوب می‌شد اگر به اندازه همین بهره بردن از کار موسیقی، فعالان این رشته می‌توانستند از همه ظرفیت‌های رسانه استفاده کنند و کارهای خوب و ارزشی شان را ارایه کنند.
هنرمند باید فقط دغدغه کار خوب و با کیفیت را داشته باشد. نه اینکه نگران مسائل جانبی مثل بیمه و هزینه های زندگی باشد.هنرمند نباید فکرش را درگیر این موضوع کند که اگر در سن پیری مریض شد چه باید بکند. چند روز پیش برای کاری با یکی از اساتید پیشکسوت موسیقی تماس گرفتم که به استودیو بیاید و برایم ساز بزند.باورتان نمی شد که کرایه آژانس را نمی تونست پرداخت کند و این به اعتقاد من گریه آور است. چرا هنرمندی که سال ها برای این مرز و بوم تلاش کرده و در ارکستر سمفونیک بوده در این سن باید به چنین روزی بیفتد.
*با این حساب اوضاع موسیقی را رضایت بخش نمی دانید؟
برای پاسخ به این سوال میخواهم از تبعیض ها یاد کنم. اینکه چرا قانون برای همه به یک صورت اعمال نمی شود. چطور است که یک خواننده می رود در ماهواره و کارش پخش می شود و هیچکس به او ایراد نمی گیرد اما همین شرایط برای دیگری سریعا ممنوع الکار شدن را در پی دارد. مگر قانون برای همه یکی نیست. چرا تیتراژ سریال‌ها را فقط چند خواننده محدود می‌خوانند و مابقی باید در خانه هایشان بنشینند و کار نکنند.
متاسفانه هنرمند امروز، دستش به جایی بند نیست و صدای اعتراضش به جایی نمی رسد.این تبعیض همه را دلسرد می‌کند.
*فضای رقابتی در این اوضاع چه می‌شود؟
حتما از بین می رود. وقتی کل قضیه برای هنرمند از بین برود رقابت که دیگر جای خود دارد. زمانی که یک آلبوم 5سال آماده باشد اما منتشر نشود دیگر انگیزه ای برای کار کردن نمی ماند. در کشوری مثل اتریش وقتی مردم در خیابان دست یک نفر ساز ببینند به او احترام می گذارند و برای مسیر هنری که انتخاب کرده ارزش قائل می شوند. من به شخصه بارها برای موضوع بیمه ام که از سال 88 قطع شده با خانه موسیقی تماس گرفتم اما راه به جایی نداشت. می گویند بودجه نیست و اینکه تکلیف هنرمندان چه می شود برای کسی مهم نیست.
*خواننده‌های دوره‌های قبل چقدر برای موسیقی ما زحمت کشیدند؟
بسیار زیاد. جا دارد از خوانندگان بزرگی که پرچم موسیقی را در سال 78 به من و دوستانم سپردند تا آن را بالا نگهداریم یاد کنم. اما این روزها با آمدن تکنولوژی، اینترنت و ماهواره شاهد این هستیم که هر روز خواننده‌های زیادی تنها با یک دانگ صدا کار می‌کنند و دیده هم می‌شوند. متاسفانه گاهی کارهایی وارد بازار می شود که با بی محتوایی روی نوجوانان وجوانان اثر منفی می گذارد و همه این ها در حالی است که دوستان کار بلدی که موسیقی را به صورت جدی دنبال نموده اند خانه نشین شده اند و دیگر به کار دعوت نمی شوند.
انتهای پیام/