رزهای زرد همای و لالایی کریستف رضاعی

به گزارش گروه فرهنگی آنا و به نقل از روابط عمومی سی‌ویکمین جشنواره موسیقی، این کنسرت که با استقبال خوب مخاطبان به روی صحنه رفت، در واقع اولین اجرای زنده آلبومی به نام «سیر» بود که 14 سال پیش از این در همکاری شعاری و کریستف رضاعی شکل گرفته بود، در این اجرا قطعات «سیر» با آهنگسازی مسعود شعاری، «صلح» با آهنگسازی مسعود شعاری و تنظیم کریستف رضاعی، «حضور» با آهنگ مسعود شعاری و تنظیمی از کریستف رضاعی، «آن سوی سخن» با آهنگسازی سینا شعاری، «شور عشق» با آهنگی از مسعود شعاری و تنظیم کریستف رضاعی و اجرای قطعات تصنیف، دایره و لالایی هر سه با آهنگسازی و تنظیم کریستف رضاعی روی صحنه رفت.
قطعه اول با حضور مسعود شعاری با ساز سه‌­تار و طبلا به صورت دونوازی اجرا شد. در پایان اجرای این قطعه، دو نوازنده با ادای احترام به مخاطبان صحنه را ترک کردند و پس از چند لحظه در همراهی با سینا شعاری که گیتار در دست داشت به روی صحنه بازگشتند، پس از کوک‌کردن سازها، شعاری پدر کار را در مایه‌ شور آغاز کرد، بعد از ادای چند جمله توسط وی، نوبت به شعاری پسر رسید تا در فضای موسیقی رمانتیک با گیتارش بنوازد.

نواختن گیتار، فضا را از سه تار گرفته و در همان مسیر کار را گسترش داد. در ادامه درشنآنند با طبلایش بر ریتم کار افزود و سینا شعاری به توسعه فضای ایجاد شده پرداخت، در این بخش سه­‌تار مسعود شعاری به مدد دو نوازنده آمد. لحن موسیقی ایرانی برخاسته از کار موسیقی شعاری در اصفهان با طبلا و گیتار همنشین شد و تجربه‌ بکر هم‌جوشی اتفاق افتاده میان موسیقی ایرانی و غیرایرانی در این آلبوم که بعد از 14 سال هنوز هم نشان از نو بودن دارد را نمایان کرد.

وی با ادا کردن جملات ریز و ریزه‌­کاری­‌های ساز سه‌­تار در همراهی با طبلا و پاسکاری با گیتار جملات را یکی یکی ادا می‌­کرد. در این بین فضای ملودیک خیال‌­انگیز و حسی را توسعه می‌­داد. در بخش‌­هایی از اجرا اصفهان، شور و دیگر مایه­‌های موسیقی ایرانی در مقام روندگی و ایجادکننده فضای ملودیک با سه‌­تار زیبای شعاری خودنمایی می­‌کرد.
تکرارها و تاکیدهای گیتار با زخمه­‌های خشن زوایای مختلف را برای ارائه ظرایف موسیقی که در این اجرا در حقیقت نام موسیقی تلفیقی را با خود همراه داشت هموار می­‌کرد، در نهایت هر سه ساز با هم همراه شدند و با تکرار جملات به طور هم‌زمان برنامه را پایان دادند. تشویق­‌های حاضران در سالن در این لحظه فصای تالار وحدت را پر کرده بود.
در این بخش سه نوازنده از صحنه خارج شدند و شرایط را برای ورود اعضای ارکستر سمفونیک تهران فراهم کردند. در ادامه مسعود شعاری، آرش قلی­پور، سینا شعاری، نیما جوزی و درشن آنند به ترتیب با سه­‌تار، تنبک، بربط، نی و طبلا به صحنه آمدند. بردیا کیارس به عنوان رهبر ارکستر سمفونیک تهران در این اجرا وارد صحنه شد و با ادای احترام به حاضران رو به ارکستر کرد.
ویولن­سل، پیانو و بعد از نی شروع به نواختن کردند. «نی» در این بخش ساز محوری بود و ارکستر بر اساس تنظیمی از رضاعی او را همراهی کرد. با اتمام این بخش کار نوازندگان گروه شعاری آغاز شد و ارکستر همراهی کننده همنوازی آنها بود. با اتمام این بخش تشویق حاضران در سالن تالار وحدت را پر کرد.
در بخش بعد با فرمان کیارس قطعه بعدی آغاز شد. حضور پر رنگ فلوت آرامش موجود در قطعه آهنگ­سازی شده را به خوبی ترسیم می­‌کرد. مشخصه­‌های آرامش و سکون در این قطعه به فراوانی حضور داشتند و آرشه­‌های سازهای زهی این نکته را به خوبی توضیح می­‌داد.
با پایان یافتن این قطعه دوباره نوبت به کوک کردن ساز ایرانی رسید، مردم این مرحله را با سکوت همراهی کردند تا تک‌نوازی شعاری با سه­‌تار آغازگر بخش بعدی برنامه باشد.
ویولن‌سل، آلتو و بعد از آن ویلن­‌ها با ساز شعاری پدر همراه شدند. موسیقی ارائه شده در این لحظات حتی مخاطبانی را که نمی­‌دانستند با چه قطعه و چه نوع موسیقی مواجه هستند سر ذوق آورده بود. در این بخش ارکستر متوقف شد و سه­‌تار و طبلا، «سیر» را ادامه دادند تا ارکستر پس از اندکی به آنها ملحق شود.

نکته‌ زیبا در این بخش ایجاد یک جمله با سه­‌تار شعاری و تکرار و شاخ و برگ دادن به آن با ارکستر بود. این وظیفه را سازهای زهی در این اجرا به خوبی انجام دادند. سرعت و تپندگی از سرپنجه­‌های شعاری به ارکستر منتقل می­‌شد و ارکستر هم این ویژگی را بازنمایی می­‌کرد. اتمام این قطعه با ساز شعاری اتفاق افتاد و مخاطبان که از شنیدن این بخش به وجود آمده بودند او را تشویق کردند. او هم ارکستر را مورد تشویق قرار داد.
در بخش بعدی با توجه به تغییر مایه کار باز هم باید سازهای ایرانی کوک می‌­شدند. این بار آغاز کار با کلیدهای پیانو بود. از میانه راه نی و سه­‌تار هم اضافه شدند و کار را به دست گرفتند. فلوت و سه­‌تار بخش پایانی این قطعه را اجرا کردند.

در بخش بعد تمام قطعه تنظیم شده توسط رضاعی که «تصنیف» نام داشت توسط ارکستر اجرا شد. یاز هم نوبت به کوک ساز شعاری رسید. با آغاز کار سه‌­تار شعاری در نقش ترسیم‌کننده فضا ظاهر شد و پس از اندکی ارکستر سمفونیک او را همراهی کرد. نام انتخاب شده برای این قطعه به نظر عالی بود. «دایره» قطعه‌ای با موسیقی به شدت ذهنی و ویژگی­‌های چندگانه در آن واحد بود. این قطعه به واقع یکی از شکوهمندترین قطعات کنسرت 25 بهمن ماه در تالار وحدت بود.

«لالایی» قطعه‌­ای خیلی کوتاه و البته زیبا و دلنشین پایان­‌بخش این اجرا بود. در ادامه با تشویق حضار و رهبر ارکستر کریستف رضاعی هم به روی صحنه حاضر شد و در مقابل مردم ادای احترام کرد.

میزبانی «پرواز همای» با رز زرد

در پنجمین رور از جشنواره موسیقی فجر، «پرواز همای» اولین اجرای خود در جشنواره موسیقی فجر را برگزار کرد. این خواننده، این کنسرت را طی دو سانس به همرا گروه «مستان» در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران به روی صحنه برد.

اعضای گروه «مستان» را برای این اجرا، پرواز همای به عنوان خواننده، سراینده، آهنگساز و رهبر گروه، سعید فهیمی و پاشا هنجی به عنوان نوازنده نی، اسفندیار شهمیر نوازنده نی و دف، محمود نوذری نوازنده سنتور، مسلم علیپور نوازنده کمانچه، میلاد علیپور نوازنده تار، پیمان خازنی نوازنده بم ساز، حمیدرضا یوسفی نوازنده تنبک و جیمبی تشکیل می‌دادند.

پرواز همای و سایر اعضای گروه «مستان» در حالی که هر کدام یک شاخه گل رُز زرد در دستان خود داشتند به روی صحنه آمدند و آن را به مخاطبانشان هدیه دادند.

در همین لحظه هادی اسکندری خطاط گروه، در گوشه صحنه مشغول خطاطی بر روی یک تابلو بود. اسکندری پشت به حاضران در سالن نشسته بود و جملات خاصی را با قلم و مرکب بر روی تابلو می‌نوشت.
اولین قطعه‌ای که «پرواز همای» خواند، اثر «عاقبت ای دل» بود و پس از‌ آن، این خواننده به حرمت مادرانی که در این سالن حضور داشتند، قطعه‌ی «مادر» را اجرا کرد. «به نام یزدان»، «گمنام»، «بی‌کس»، «مه پاره»، «شب گیسوان تو»، «دیوانه‌تری»، «گرگ درون»، «من که میرم» و «عیب رندان» آثار دیگری بودند که توسط این گروه اجرا شد.

در این کنسرت همچنین اثر «مردم هوار» نیز توسط پرواز همای اجرا شد که مورد استقبال شدید طرفداران او قرار گرفت و مخاطبان کنسرت این اثر را با صدای بلند خواندند.

پرواز همای در واپسین اجراهای خود قطعه‌ای با زبان مادری خود خواند. این اثر شمالی نیز توجه حضار را به خود جلب کرد. اما آخرین اثری که توسط گروه مستان اجرا شد، قطعه ملی میهنی «سرزمین بی‌کران» بود.
پرواز همای شاگرد اساتیدی همچون فریدون پور رضا، سید کمال‌الدین عباسی و کریم صالح عظیمی بوده است و در سال 1383 گروه «مستان» را پایه‌گذاری کرد.