کار بزرگ بیژن بنفشه‌خواه در مستوران/ ریسکی که بزرگان بازیگری هم سراغ آن نرفتند!
گروه فرهنگ خبرگزاری آنا،علی ترابی ـ سریال «مستوران» کم کم به قسمت‌های پایانی خود نزدیک می‌شود. این مجموعه با همکاری سازمان هنری رسانه ای اوج و متفاوت با دیگر آثار معمول صداوسیما تولید شد. از توجه به قصه ها و افسانه های کهن ایرانی و وام گیری نویسنده از آنها برای نگارش فیلمنامه تا استفاده از لوکیشن های متعدد برای تصویربرداری سکانس‌های مختلف داستان. این دو مورد گمشده امروز سریال های صداوسیما است که غالبا پی رنگ اصلی آنها را داستان هایی ساده و بدون پشتوانه تشکیل می دهد.
از سوی دیگر نیز بی‌توجهی به طبیعت زیبای ایران و بیرون نبردن دوربین از درون شهر هم مخاطب را خسته کرده است، که البته این اتفاق بجز مدیوم تلویزیون به کرات در سینما هم تکرار شده تا جایی که سینما و تلویزیون ما را اصطلاحا آپارتمانی کرده است.
اینکه تهیه کننده بخواهد برای کاهش هزینه های تولید سراغ لوکشین های بیرون شهری نرود تا حد زیادی برای او شاید صرفه اقتصادی داشته باشد، چرا که بهرحال در فضایی فعالیت می کند که غالبا صرفه با تولید است و نه فروش! در چنین شرایطی عطا پناهی مستوران با تصویربرداری در ۱۳ لوکیشن متعدد، سعی کرده تا از این حیث چشم نوازی کند.
اما این نوشتار قصد ندارد مستوران را از زاویه توجه به کهن داستان های ایرانی و یا فیلمبرداری در موقعیت های مختلف بررسی کند، بلکه قصد دارد بازی بیژن بنفشه خواه در یک نقش جدی و منفی را مورد نقد قرار دهد.
پیش از این و بویژه در یکی دو سال اخیر کم نبودند کمدین‌هایی که از فضای طنز فاصله گرفتند و در نقش های جدی بازی کردند. از رضا عطاران تا جواد عزتی که ستاره های کمدی ایران به شمار می رفتند تا دیگرانی مثل نادر سلیمانی که حتی توانست از بازی در یک نقش جدی در فیلم سینمایی ضد سیمرغ هم بگیرد.
غالبا هم در مسیر رفت و برگشت بین نقش های جدی و کمدی، درخشش در هر دو حوزه سهم سوپراستارها و بازیگران بزرگ و کارکشته بوده است. مثل پرویز پرستویی که هم در «آژانس شیشه ای» و «بادیگارد» و امثالهم درخشیده و هم در «مرد عوضی» و «لیلی با من است». البته ایفای نقش در هر دو حوزه کمدی و جدی کار ساده ای هم نیست و بودند افرادی که در این مسیر توفیقی حاصل نکردند و ریسک آنها با شکست مواجه شده است. مثل مهران مدیری که تجربه اش در «درخت گردو» به قول خودش مزخرف بود!
در این میان اما آنچه بیش از پیش جالب توجه می نماید این است که بیشتر افراد برای حضور در نقش هایی متفاوت از آنچه به طور معمول بازی کرده اند، کارهای سینمایی را انتخاب می کنند. مثلا رضا عطاران که عمری کمدی بازی کرده، در ملودرام سینمایی «دهلیز» مقابل دوربین بهروز شعیبی رفت و یا مهران مدیری که در «درخت گردو» و «خائن کشی» نقش‌های جدی ایفا کرد.
به هرحال مدیوم سینما نسبت به تلویزیون دربرگیری کمتری دارد و اگر ریسک بازیگر با شکست مواجه شود، افراد کمتری آنرا قضاوت می کنند. ضمن اینکه یک کار سینمایی نهایتا ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه است و بازیگر را در مدت زمان کوتاه‌تری در معرض داوری مخاطب قرار می دهد.
از این حیث می‌توان گفت بیژن بنفشه‌خواه در پذیرفتن نقش شاور در سریال مستوران ریسک بزرگی کرده است. بیژن بنفشه‌خواه سوای از اینکه بازی‌هایش در نقش های کمدی بسیار خاطره انگیز بوده، در تاک‌شوها و ریالیتی‌شوهایی که افراد با شخصیت واقعی خود ظاهر می‌شوند، نشان داده که همیشه فردی خنده رو و شوخ طبع است. کافی است حضور او در جوکر یا مسابقات خندوانه مثل ادابازی و امثالهم را مرور کرد تا متوجه شد او جدا از بازی در نقش‌های کمدی، چقدر طناز است.
حضور در یک سریال تاریخی و پذیرفتن نقشی منفی که در قصه تا حدی سنگدل می‌شود که همسرش را درون کوره آتش بیاندازد، خطر بسیار بزرگی است؛ آنهم وقتی که بناست خروجی کار از رسانه فراگیری چون تلویزیون و البته شبکه سراسری آن پخش شود. چنانچه او نمی توانست بازی باورپذیر و مناسبی در این نقش داشته باشد، نه تنها سریال مستوران شکست می‌خورد که فعالیت بنفشه خواه هم تا مدتها تحت الشعاع قرار می گرفت.
بیژن بنفشه خواه به زعم منتقدان و مخاطبان توانسته از این آزمون سربلند بیرون بیاید و در این نقشِ متفاوت، بازی قابل قبولی ارائه کند. جا دارد در این بین به بازی سروش جمشیدی در سریال «یاغی» هم اشاره کرد که او هم توانسته پس از سالها کار کمدی در یک نقش جدی حضوری موفق داشته باشد، هرچند که نقش او در آن سریال بسیار فرعی و مقطعی بوده است.
انتهای پیام/۴۱۰۴/
انتهای پیام/