دخالت سیاست یک‌جانبه در ورزش دنیا / استکبار ورزشی چگونه کشورهای غیرهمسو را قربانی می‌کند؟
گروه جهان خبرگزاری آنا - امیرحسین بکائیان؛ در خصوص مداخله سیاست در ورزش که این روزها بیش از هر زمان دیگری مشاهده می‌شود، نکات ذیل قابل‌تأمل به نظر می‌رسند.
یک مقام روسیه‌ای چند روز پیش مطرح کرد که ۹۷ سازمان ورزشی بین‌المللی ورزشکاران روسیه را بعد از «عملیات نظامی» این کشور در اوکراین تحریم کرده‌اند.
اتفاقاتی ازاین‌دست در شرایطی رخ می‌دهد که مقامات ورزشی دنیا همیشه بر این نکته تأکید داشته‌اند که ورزش باید فضایی غیرسیاسی داشته باشد و همواره این شعار را سر می‌دهند که اگر قرار است حکومت‌ها دخالتی در امر ورزش داشته باشند فدراسیون‌های جهانی کاری به کار آن‌ها نخواهد داشت! اما حال این سؤال مطرح می‌شود که اگر ورزش غیرسیاسی است و قرار است با مسابقات جهانی، صلح گسترش یابد، حذف روسیه از مسابقات ورزشی یک اقدام در جهت افزایش تنش‌های جهانی محسوب می‌شود و دولت‌های غربی با این اقدام، به صلح جهانی صدمه زده‌اند؟
محرومیت‌های گسترده ورزش روسیه در شرایطی است که سازمان‌های جهانی سالیان طولانی شعار ورزش از سیاست جداست سر داده‌اند و در زیر سایه این شعار به‌نوعی کار سیاسی کرده‌اند، از محروم کردن تیم ورزشی کشورهای ستم دیده نظیر فلسطین اشغالی از مسابقات جهانی گرفته تا ضربه‌های مهلک به ورزش کشور خودمان به بهانه‌های مختلف غیرورزشی! تا همین اواخر گیر دادن به تیم‌های ورزشی روسیه به بهانه جنگ‌طلبی حکومتش.
نهادهای بین‌المللی در سال‌های گذشته آن‌قدر هجمه‌های سیاسی به ورزش ما وارد کرده‌اند که دیگر شاید اخباری نظیر عدم صدور ویزا برای ورزشکاران ایرانی برای حضور در خاک آمریکا برای همه عادی شده باشد؛ تیم‌های ورزشی ایران معمولاً یا دیرتر از دیگر کشورها به خاک آمریکا می‌رسند یا ناقص و بدون تعدادی از کادر فنی و درمانی! در فوتبال هم سال‌هاست که تیم‌های عربستانی در ایران به میدان نمی‌روند و کار را به زمین‌های بی‌طرف کشانده‌اند و ادعا می‌کنند به دلیل رابطه خصمانه با دولت ایران حاضر نیستند به ایران سفر کنند. (ماجرایی که بعد از اتفاقات مربوط به سفارت عربستان در تهران رخ‌داده است).
در این گزارش نگارنده قصد آن را ندارد که در ماجرای جنگ میان روسیه و اوکراین طرف خاصی را بگیرد فقط به دنبال این جواب هستیم که اگر قرار است سیاست، به حیطه ورزش ورود کند؛ تحریم ایالات‌متحده و بریتانیا به خاطر اقداماتشان در عراق و افغانستان، رژیم صهیونیستی به خاطر اقداماتش در سرزمین‌های اشغالی، عربستان سعودی به دلیل مداخله در یمن، ترکیه به دلیل رفتارش با کردها و برزیل به دلیل رفتارش با جمعیت‌های بومی؛ نباید از قلم بیافتد! همه مواردی که ذکر شد همواره با دخالت دیپلمات‌های این کشورها در نهادهای بین‌المللی ورزشی برایشان به‌نوعی ختم به خیر شده است و نتیجه‌اش چشم‌پوشی از محرومیت آن‌ها بوده.
چند سال پیش کمیسیون اخلاق ورزش ایران نامه‌ای را به کمیسیون اخلاق کمیته بین‌المللی المپیک، پارالمپیک و فیفا ارسال کرد و طی آن نسبت به تفاوت رفتار این نهادها در تحریم‌های ورزشی انتقاد و پرسیده بود: «چرا عدم رویارویی ورزشکاران بسیاری از کشورهای مسلمان و آزادیخواه با ورزشکاران اسرائیل در رویدادهای بین‌المللی ورزشی آن‌هم با هدف حمایت از مردم مظلوم فلسطین نه‌تنها موردحمایت قرار نمی‌گیرد، بلکه با تنبیه، محرومیت و تعلیق مواجه می‌شود درحالی‌که پس از حمله روسیه به اوکراین بسیاری از فدراسیون‌های جهانی و کمیته بین‌المللی المپیک روسیه را تحریم کردند».
وقتی این اتفاقات غیرقابل‌انکار و تبعیض‌های عیان و آشکار و بی‌عدالتی‌های مشهود و... رخ می‌دهد خیلی ساده‌اندیشی و بلکه حماقت است که کسی شعار سیاسی و استعماری «ورزش از سیاست جداست» را باور کند. چراکه اگر ما هم بخواهیم سیاست‌ورزان و سلطه جویان اجازه نمی‌دهند ورزش از سیاست جدا باشد و اساساً وقتی‌که پای منافع نامشروع غرب در میان است همه‌چیز سیاسی است، حتی ورزش. آن‌ها همه‌چیز را در خدمت منافع و تمنیات و زیاده‌خواهی‌های خود می‌خواهند، ازنظر آنان ورزش هم ابزاری است که باید در خدمت سیاست‌های پلید و سلطه‌طلبی آن‌ها قرار بگیرد.
انتهای پیام/۴۱۰۶/
انتهای پیام/