سناریوی تکراری برای قانون شکست خورده سازمان لیگ/دیوار کج با سقف کاذب!
به گزارش خبرنگار گروه ورزش خبرگزاری آنا، این روزها دوباره همه نگاه‌ها به سقف است، سقفِ قراردادهای بازیکنان تا مبالغ قراردادها از آن بالاتر نرود. بعد از یکبار تجربه ناکام در این طرح، حالا متولیان فوتبال ایران و مدیران سازمان لیگ به این نتیجه رسیده‌اند تا یک بار دیگر آن را امتحان کنند، با این تفاوت که این بار در کوران فصل نقل و انتقلات و زمانی که خیلی از باشگاه‌ها قراردادها را امضا و بازیکنان مد نظرشان را جذب کرده‌اند.
گفته شد این بازگشت طرح اعمال سقف قرارداد درخواست 14 باشگاه لیگ برتری بوده و سازمان لیگ نیز با آن موافقت کرده است. اما مساله‌ای که در همان ابتدای کار به میان آمد و مشکل‌ساز شد، قراردادهایی بود که پیش از اعلام اجرای این طرح بین باشگاه‌ها و بازیکنان، با چندین میلیارد تومان بالاتر از سقف مدنظر امضا شده است. این یک سؤال اساسی است که تکلیف قراردادهای قبلی چه می‌شود؟ آیا بازیکنی که برفرض 20 میلیارد تومان قراردادی را برای یک فصل بازی امضا کرده است حاضر است چند میلیارد از قرارداد را به باد دهد؟
به غیر از مورد خاص این فصل که طرح اعمال سقف قرارداد در میانه راه اجرایی شد، مساله‌ای دیگر که به مراتب مهم‌تر و حیاتی‌تر است، راه‌های فرار رقم قراردادها به بالای سقف یا همان پشت بام است. راه‌های زیادی برای دور زدن این قانون وجود دارد، کافی است به غیر از قراردادی که بین بازیکن و باشگاه امضا و برای ثبت به سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال ارسال می‌شود، قرارداد جداگانه‌ای بین طرفین امضا شود و پرداخت مابه‌التفاوت دستمزد آنجا پرداخت شود. همچنین با تجربه‌ای که در اجرای این طرح در سال‌های قبل به دست آمده، سند یا حواله خودرو، خانه و ویلا، سهم فولاد یا مس و میلگرد از جمله آپشن‌هایی است که در کنار قراردادِ تحت سلطه سقف، به بازیکنان داده می‌شود.
مورد دیگری که می‌توان به آن اشاره کرد، اعمال سقف برای قراردادها نه تنها، پرداختی باشگاه به بازیکنان گرانقیمت را محدود نمی‌کند، بلکه منجر به افزایش رقم قرارداد بازیکنان معمولی و سطح پایین به حدِ سقف می‌رسد. سقف؛ تبدیل به کف قرارداد می‌شود و این تجربه‌ای تلخ از اجرای مرحله اول این طرح در سال‌های گذشته است. در این میان نقش ایجنت‌ها و واسطه‌ها خیلی پررنگ می‌شود، آنها به خوبی راه‌های افزایش رقم قرارداد بازیکنان را می‌دانند تا آنها را به سقف تعیین شده برسانند. در آن سو آنها به خوبی در دور زدن قانون سقف قرارداد برای بازیکنان با کیفیت‌تر و به اصلاح تراز اول لیگ، خبره هستند و می‌توانند راه‌های مختلفی برای کسب دریافتی هرچه بیشتر از باشگاه‌ها ارائه دهند.
سقف قرارداد، طرحی بود که امتحانش را در سال‌های پس داده بود و دست بر قضا در این امتحان مهم، مردود هم شده بود ولی الان خیلی عجیب است که دوباره صحبت از اجرای این طرح شکست خورده می‌شود. مسئولان سازمان لیگ با چه استدلالی به این نتیجه رسیدند که اعمال سقف قرارداد می‌تواند بازار سیاه نقل و انتقالاتی فوتبال ایران را سروسامان دهد، آنهم در اواسط فصل نقل و انتقالات.
فوتبال ایران برای کنترل رقم قراردادها که سر به فلک می‌کشند باید سیاست‌های بهتری را اجرا کند، طرح‌هایی که در همه جای دنیا اجرا و به نفع اقتصاد فوتبال و باشگاه‌ها تمام شده‌اند. افزایش تعداد سهمیه‌های خارجی تیم‌ها، ایجاد محدودیت برای جذب بازیکنان بالای 23 سال و یا ممنوعیت امضای قرارداد کوتاه‌مدت با بازیکنان زیر 23 سال از جمله طرح‌های بود که می‌شد از مدت‌ها قبل برای اجرا در این فصل نقل و انتقالاتی روی آن کار کرد و برنامه‌ریزی داشت. اینکه مدیران سازمان لیگ بدون هیچ اعلام قبلی به یکباره در کوران نقل و انتقالات و درست زمانی که رقم قراردادها برای یک سال بازی به بالای 20 میلیارد تومان رسیده است، صحبت از اعمال سقف قرارداد می‌کنند، بیشتر به این شبیه به این است که می‌خواهند یک مشکل یا دردسر را از سر خود وا کنند؛ چیزی شبیه به یک بازی بچه‌گانه.
انتهای پیام/4146
انتهای پیام/