نشست سران ناتو گامی جدید برای توسعه ناامنی در جهان

به گزارش گروه جهان خبرگزاری آنا، از دهه ۱۹۹۰ و پس ازفروپاشی اتحاد جماهیرشوروی، ناتو به عنوان هماهنگ‌کننده سیاست‌های نظامی و امنیتی غرب به ابزاری برای توجیه یک‌جانبه‌گرایی و لشکرکشی‌های آمریکا بدل شد. نشست اخیر این سازمان در مادرید و آن‌چه از سوی سران ناتو در این نشست مطرح شد گویای ادامه‌ی همین روند است.

طبق دستورالعمل نشست مادرید کشورهای عضو ناتو قرار است استراتژی این نهاد را که از سال ۲۰۱۰ تاکنون تغییری نداشته مورد بازنگری قراردهند. در چارچوب بازنگری استراتژی ناتو در اولین گام، کشورهای عضو این سازمان به روابط با مسکو پایان خواهند داد. دبیرکل ناتو در ۱۹ ژوئن گفته بود، شرکت‌کنندگان در نشست اعلام خواهند کرد که روسیه دیگر شریک این ائتلاف نیست، بلکه "تهدیدی برای صلح و ثبات" است.

تحلیل‌گران می‌گویند انتظار می‌رود سران ناتو برای نخستین بار نام چین را در سند مربوط به مفهوم استراتژیک جدید این ائتلاف وارد کنند. در توجیه این اقدام نیز ادعا شده که یک مطالعه مرتبط با ناتو در همه کشورهای عضو این ائتلاف نشان داده است که چین از نظر ۵۲ درصد از پاسخ‌دهندگان به عنوان یک تهدید امنیتی تلقی می‌شود که نسبت به یک مطالعه انجام شده در سال ۲۰۲۱ افزایش ۱۱ درصدی را نشان می‌دهد.

ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو در مصاحبه‌ای با پولوتیکو گفته بود: چین آشکارا در حال به چالش کشیدن نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین است. این سخنان دبیرکل ناتو در تضاد با اظهاراتش در بروکسل بود، جایی که عنوان کرد: با وجود چالش‌های برنامه‌ تقویت نظامی و افزایش نفوذ و رفتارهای زورمندانه چین برای امنیت این ائتلاف، فرصت‌هایی برای تعامل با پکن به ویژه در قبال مسائلی نظیر تغییرات آب و هوایی و کنترل تسلیحات وجود دارد.

در این میان حضور پررنگ شرق آسیایی‌ها در این نشست می تواند به عنوان نشانه ای از قصد ناتو برای مقابله با چین بویژه پس از تنش های اخیر میان پکن و تایوان تلقی شود. «فومیو کیشیدا» نخست وزیر ژاپن برای نخستین بار در گردهمایی این ائتلاف امنیتی غربی شرکت می‌کند. ناتو از کره‌جنوبی و استرالیا نیز برای شرکت در این اجلاس دعوت کرده است. گزارش ها حاکی از آن است که «یون سوک یول» رئیس جمهوری کره جنوبی نیز در نشست حضور خواهد داشت.

از دیگر شواهدی که در این خصوص وجود دارد اظهارات وزیر خارجه انگلیس در موضوع تایوان است. لیز تراس گفته‌ است:« ما باید این را تضمین کنیم تا کشوری دموکراتیک مانند تایوان بتواند از خود محافظت کند».

بر اساس بند ۵ اساسنامه ناتو، این پیمان تنها زمانی که یکی از اعضای آن مورد هجوم خارجی قرار گرفته باشد می‌تواند در منازعه دخالت کند. حال آنکه اوکراین و تایوان هیچ عضویتی در ناتو نداشته و اقدامات حمایتی ناتو از اوکراین و رویکردی که در خصوص حمایت از تایوان مطرح شده عملا با قوانین سازمان در تضاد است.

مدت‌ها پیش از شروع جنگ اوکراین، جان میرشایمر نظریه پرداز مشهور مکتب نوواقع‌گرایی درباره پیشروی ناتو به سوی روسیه هشدار داده بود. میرشایمر استدلال کرده بود که ایالات متحده با فشار برای گسترش ناتو به سمت شرق و برقراری روابط دوستانه با اوکراین، احتمال جنگ بین قدرت‌های مسلح هسته‌ای را افزایش داده و زمینه را برای اتخاذ موضع تهاجمی از سوی ولادیمیر پوتین در قبال اوکراین فراهم کرده است.

رفتار آمریکا در قبال دو موضوع تایوان و اوکراین نشان‌گر آن است که این کشور به دنبال بازگردانی جایگاه گذشته خود در دو قاره اروپا و آسیا است. کاخ سفبد در انتخاب این مسیر به هیچیک از هشدارهای ارائه شده از سوی استراتژیستهای آمریکایی نیز توجه نکرده و با پیگیری این رویای پرهزینه عملا اوکراین را قربانی اهداف بلند پروازانه خود کرده است.

در چنین شرایطی، اظهارات مدیران ناتو و مواضع اعضای اصلی این سازمان در نشست مادرید می تواند به عنوان خطری جدی علیه امنیت بین‌الملل تلقی شود چرا که این سازمان بر خلاف توصیه‌ها مبنی بر محدود شدن حوزه مداخلات به دنبال افزایش نقش خود در نظام بین‌الملل است. این رفتار در شرایطی که نظم جهانی در روندی غیر قابل اجتناب به سوی چندجانبه گرایی می‌رود،نگرانی هایی را در خصوص احتمال شکل گیری نبردهای پیش بینی نشده و مخرب مانند انچه اکنون در اوکراین در جریان است بدنبال داشته که بطور قطع موجب تغییر راهبردهای نظامی و امنیتی بسیاری از کشورهای مورد تهدید ناتو خواهد شد.

انتهای پیام/۴۱۲۹/