تحریم‌های ناکارآمد نفتی ایران و ونزوئلا در آن‌سوی آتلانتیک/ دیپلماسی علمی تهران – کاراکاس روی ریل توسعه قرار گرفت
به گزارش گروه جهان خبرگزاری آنا، روابط ایران و ونزوئلا در سال‌های اخیر به میزان قابل‌توجهی استحکام یافته است. «هوگو چاوز»، رئیس‌جمهور فقید ونزوئلا روابط دولتش با دولت ایران را بالأخص در زمینه‌های تولید انرژی، و همکاری‌های اقتصادی و صنعتی توسعه داده بود و چندین مرتبه از این ایران بازدید کرد. چاوز در یک سخنرانی در دانشگاه تهران متعهد شد که ونزوئلا «همواره و تحت هر شرایطی در کنار ایران خواهد ماند.» جانشین او «نیکلاس مادورو» نیز سیاست‌های چاوز را ادامه داد و روابط میان تهران و کاراکاس را به سطح فناوری ارتقا داد.
همکاری‌های آکادمیک
در سال ۲۰۰۶، دو کمیته فنی و آموزشی برای اجرای قراردادهای میان ایران و ونزوئلا تأسیس شد. هیئت اعزامی ایران در آن سال از مرکز تحقیقاتی لرزه‌شناسی ونزوئلا، دانشگاه مرکزی کاراکاس، دانشگاه سیمون بولیوار، و مؤسسهٔ علمی و تحقیقاتی ونزوئلا بازدید کرد. علاوه بر حوزه‌های سیاسی و نظامی، ایران و ونزوئلا متعهد به همکاری آکادمیک با یکدیگر جهت برقراری رشتهٔ جدید دانشگاهی در دانشگاه سراسری بولیوارین شدند. این رشته در رابطه با اصول سوسیالیستی و ارتقای مباحث مربوط به «سوسیالیسم قرن ۲۱» است. دولت ونزوئلا همچنین از طرح‌هایش برای تأسیس دانشگاه تمدن‌ها با همکاری ایران خبر داد. هفته گذشته نیز رئیس دانشگاه علامه طباطبایی از آمادگی این دانشگاه برای کمک به دانشگاه‌های ونزوئلا خبر داد و گفت: باید زمینه‌های همکاری مشترک علمی بین این دانشگاه و دانشگاه‌های ونزوئلا را شناسایی و در این زمینه اقدامات مطلوبی انجام دهیم. به نظر می‌رسد با توجه به جهت‌گیری‌های سیاسی مشترکی که بین ایران و ونزوئلا وجود دارد و در سال‌های اخیر ارتباطات نزدیکی بین دو کشور وجود داشته است، این ارتباطات می‌تواند در حوزه مسائل علمی گسترش بیشتری پیدا کند.
تعامل تهران و کاراکاس در حوزه فناوری
توسعه در بخش‌های صنعتی، عملی و فناوری پس از انقلاب موجب شده تا فرصت خوبی برای انتقال تجربیات به ونزوئلا فراهم شود. ایران و ونزوئلا سوم بهمن‌ماه سال گذشته در حاشیه ششمین نشست سران مجمع کشورهای صادرکننده گاز در قطر در حضور سید ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور در زمینه صدور خدمات فنی، انتقال فناوری، ارائه خدمات آموزشی، آموزش نیروی انسانی و همکاری در بخش توسعه صنعت پالایش تفاهم‌نامه همکاری امضا کردند، این سند به امضای وزیر نفت ایران و فلیکس پلاسنسیا گونزالس، وزیر امور خارجه ونزوئلا رسید.
برقراری رابطه با ونزوئلا مسلماً تبعات اقتصادی بدی به همراه نخواهد داشت به این شرط که مفاد قراردادها و سندهای همکاری و... به‌گونه‌ای تدوین و اجرا شوند که امکان برخورداری از مزایای نسبی کشور طرف قرارداد را برای ما به همراه بیاورد
افزایش همکاری‌ها در حالی اتفاق می‌افتد که هر دو کشور تحت‌فشارها و تحریم‌های ظالمانه ایالات‌متحده آمریکا قرار دارند و همان‌گونه که واشنگتن با سیاست فشار حداکثری به دنبال به زانو درآوردن مردم ایران است این سیاست را در قبال دولت و مردم ونزوئلا نیز به کار بسته است. ایران همواره منافع خود را بر اساس اقتدار ملی پایه‌ریزی کرده است؛ بدین معنا که به دنبال تقویت قوای دفاعی و امنیتی، فناوری‌های علمی، مقاوم‌سازی اقتصادی، تقویت روحیه مقاومت و انقلابی مردم است که در طول این سال‌ها در این مسیر حرکت کرده است و قدرت گرفتن محور مقاومت در منطقه نیز در همین راستا است
روابط تجاری
تا پایان سال ۲۰۰۸، کمک‌های ایران به ونزوئلا شامل ساخت کارخانه مهمات، کارخانه مونتاژ خودرو، کارخانه تولید سیمان و حتی برقراری پرواز مستقیم بین تهران، دمشق و کاراکاس توسط ایران ایر بود. اما پس از آن، روابط تجاری ایران و ونزوئلا به‌طور پیوسته افزایش یافت و دو کشور فعالیت‌های اقتصادی مشترکی را در بخش‌های مختلف ازجمله انرژی، کشاورزی، ساخت مسکن، و زیرساخت‌ها آغاز کردند. از سوی دیگر، ونزوئلا تقریباً بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان را دارد و حدوداً ۸ درصد ذخایر را در اختیار دارد و طبیعتاً بحث همکاری نفتی میان تهران و کاراکاس مهم‌ترین مقوله سند همکاری ۲۰ سال میان دو کشور است.
بیشتر بخوانید:
ارتباط نزدیکتر ایران با ونزوئلا موجب تشکیل قطب دوم قدرت جهانی می‌شود
ظرفیت‌های ونزوئلا برای گسترش روابط دوجانبه با ایران
در مورد موفق بودن همکاری‌های اقتصادی باید گفت که ایالات‌متحده همواره هراس دارد که ایران و ونزوئلا به یکدیگر نزدیک شوند، با کوچک‌ترین رابطه‌ای که بین ایران و ونزوئلا صورت می‌گیرد، واکنش‌های عظیم رسانه‌ای غرب را شاهد هستیم. این مسئله نشان می‌دهد در رابطه و همکاری اقتصادی نه‌تنها بحث تقویت محور هژمونیک مطرح است بلکه اگر به‌خوبی تدوین و برنامه‌ریزی شود، محور اقتصادی دو کشور تحت تحریمی تقویت می‌شود برای همین است که بسیاری از رسانه‌های غربی، هراس نزدیک شدن این دو کشور را دارند.
از سوی دیگر، جبهه چپ‌گرایی در آمریکای لاتین مجدداً در حال تقویت است و در کشورهایی که به‌طور عجیبی سابقه چپ‌گرایی ندارند، شاهد این مسئله هستیم. نمونه آن، انتخابات اخیر در کلمبیا و پرو است که نامزدهای چپ‌گرا روی کار آمدند. با این زمینه مساعد، مسلماً گام‌های مهمی در راستای تقویت دیپلماسی علمی، فناوری و سایر حوزه‌ها برداشته خواهد شد.
تجارت نفت
از زمان تأسیس اوپک تا امروز ونزوئلا از بازیگران اصلی و مهم اوپک است و حذف ونزوئلا و ایران از بازار نفت تنش‌زا خواهد بود. طی دهه‌ها بحث‌های تحریمی علیه هر دو کشور مطرح بوده اما سؤال اینجاست که وقتی عملاً ونزوئلا که بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان را دارد از بازار حذف شود چه اتفاقی خواهد افتاد و چه تبعاتی دارد؟ خصوصاً پس از جنگ اوکراین و تحریم نفت و گاز روسیه توسط اروپا و آمریکا وضعیت انرژی به‌شدت وخیم شد و اولین واکنش دولت بایدن این بود که بلافاصله پس از تحریم نفتی روسیه، آمریکا وارد مذاکره با ونزوئلا شد و حتی برخی تحریم‌هایی که برای شرکت نفت ملی ونزوئلا اعمال شده بود را با مجوز محدود و مقطعی لغو کرد. در حال حاضر نفت‌کش‌های ونزوئلا برای صادرات نفت در بنادر اروپا پهلو می‌گیرند و این درحالی‌که رئیس‌جمهور آمریکا ریاست جمهوری مادورو را به رسمیت نمی‌شناسد و یک رئیس‌جمهور موقت به نام «خوان گوآیدو» را قبول دارد که در واقع، یک دلقک سیاسی و فاقد محبوبیت است.
اگر ونزوئلا بازیگری مهم در عرصه انرژی نیست، پس الغای تحریم‌ها و مجوزی که برای همکاری اروپا با ونزوئلا می‌دهند چیست؟ ایران و ونزوئلا بازیگران مهمی در بازار نفتی جهان و تعیین‌کننده هستند و وقتی همکاری بین دو کشور صورت می‌گیرد مسلماً گام مهمی است که آینده را می‌تواند به نفع تهران و کاراکاس تغییر دهد. با این حساب، برقراری رابطه با چنین اقتصادی مسلماً تبعات اقتصادی بدی به همراه نخواهد داشت به این شرط که مفاد قراردادها و سندهای همکاری و... به‌گونه‌ای تدوین و اجرا شوند که امکان برخورداری از مزایای نسبی کشور طرف قرارداد را برای ما به همراه بیاورد.
انتهای پیام/۴۱۰۶/
انتهای پیام/