4 مسئله تک فرزندها

در خانواده های تک فرزند، بیش از حد به خواسته ها و مطالبات فرزند توجه شده و در اغلب موارد زیاده روی والدین در برآوردن خواسته های تنها فرزندشان مشاهده می شود؛ حتی اگر این خواسته ها و انتظارات، غیر منطقی، بلند پروازانه و فراتر از توان و بنیه مالی خانواده باشد. از سوی دیگر تمایل بیش از حد والدین به حمایت از تنها فرزندشان، مانع از آن می شود که فرزندشان عواقب اشتباهات خود را بیازماید و مسئولیت عمل خود را بپذیرد. توجه بسیار زیاد به تک فرزندان موجب می شود که آن ها در محیطی عاری ازمشکلات و مسائل زندگی واقعی بزرگ شوند و آنچه مسلم است واقعیت زندگی به گونه ای دیگر است.

مهم‎ترین عامل در شکل‎گیری درست شخصیت کودک، تعامل با کودکان همسن و سال و بازی با آن هاست. از نظر روان شناسی شرایط ایده آل و مناسب برای فرزند در این است که در طول زمان رشد خود تنها نباشد. اصولاً کودکان تک‎فرزند در برقراری ارتباط با همسالان خود دچار مشکلات متعدد می‎شوند این مسئله می تواند به کاهش هوش اجتماعی و عاطفی آن ها در سنین بالاتر منجر ‎شود.

یکی از نیازهای مهم کودک، بازی کردن است. وقتی کودک در خانه هم‎بازی و هم‎صحبتی نداشته باشد تا با او رقابت یا بازی و دعوا کند؛ برخی از احساسات را تجربه نمی کند و فرصتی برای کنترل و مدیریت آن ها نخواهد داشت. بسیاری از این کودکان با صراحت اظهار می کنند که بسیار تنها هستند. در سال های کودکی و نوجوانی داشتن خواهر و برادر یعنی شریک بودن در غم ها و شادی، یاد گرفتن حل مشارکتی بسیاری از مسائل، رفع تنهایی، آموزش مهارت های اجتماعی، مواجه شدن با ناکامی و ... .

تک فرزندان به دلیل این که از تنهایی رنج می برند، به دنبال جایگزینی برای اوقات فراغت خود هستند، در نتیجه به تلویزیون، بازی های رایانه ای و دنیای مجازی رو می آورند.

نتایج تحقیقات نشان می دهد که تعامل اجتماعی با همسالان، محرک بسیار مهمی در تکامل رشد است. کودکان مدت زیادی را صرف تماشای تلویزیون می کنند و فرصت کمتری برای دیگر فعالیت های فیزیکی و تعامل با همسالان دارند. این امر تعامل اجتماعی را کاهش می دهد و می تواند تاثیر منفی بر رشد شناختی داشته باشد. وابستگی، پرخاشگری، القای ارزش های فرهنگی ناهمخوان حداقل آسیب های بیان شده برای بازی های رایانه ای است که امروزه بیشترین اوقات تک فرزندان را پر می کند.

نتایج تحقیقات نشان می دهد تک‌فرزندان به حضور و مشارکت در فعالیت‌های جمعی تمایل کمتری دارند. معمولاً این کودکان درون گراتر از همسالانشان هستند. روان شناسان می‌گویند بسیاری از تک‌فرزندان با انجام فعالیت های گروهی و کارهای جمعی میانه خوبی ندارند.