رسانه‌ها در عرصه روایتگری ضعیف عمل کرده‌اند
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، نشست تخصصی کارگروه فرهنگ و رسانه در افق تمدنی آینده با موضوع اداره رسانه‌ها در ایران صبح امروز شنبه ۱۴۰۰/۱۱/۳۰ در محل دانشگاه صداوسیما با پیام اختصاصی محمدمهدی اسماعیلی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به‌صورت مجازی برگزار شد.
در این مراسم وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ضمن تبریک ایام ماه رجب و ابراز خرسندی از حضور در این همایش با یادآوری گذشت دو سده از روزهای ورود رسانه‌های نو و مدرن به کشور که با جریان روشنفکری در ایران همراه بود، بیان کرد: یکی از فرستادگان ایران برای کسب آموزه‌های نوین در این سفر، میرزا صالح شیرازی بود که اولین رساله مکتوب و روزنامه را در ایران به شکل خبری ترجمه کرد. از آن زمان تاکنون با مجموعه‌ای از تحولات روبرو هستیم که از دوره پهلوی اول با آمدن رادیو به‌عنوان اولین رسانه شنیداری رسماً راه‌اندازی و به جمع رسانه‌های مکتوب اضافه شد و تحول جدیدی به‌حساب می‌آمد؛ زیرا در بسیاری از تحولات مهم سیاسی کشور رادیو در دهه‌های ابتدایی قرن گذشته نقش اساسی داشته است. به‌عنوان‌مثال نقش انکارناپذیر رادیوهای بیگانه در جابجایی قدرت بین رضاخان و پسرش که رادیو بی‌بی‌سی (BBC) نقش اساسی در افشای رسوایی‌های مالی رضاخان و همچنین کودتای ۲۸ مرداد داشت.
همچنین در دهه چهل شمسی رسانه تلویزیون وارد فضای رسانه‌ای کشور شده و در کنار همه برنامه‌هایی که ارائه می‌دهد بخش خبری بیشتر مورد توجه مخاطبان آن زمان قرار می‌گیرد و با گذشت زمان رادیو و تلویزیون نقش اساسی و محوری پیدا می‌کنند. نکته اینکه در کنار رادیو و تلویزیون‌های داخلی، رسانه‌های شنیداری و دیداری خارجی نیز وارد گردونه رسانه‌ای داخل کشور می‌شوند و با همه این اوصاف حوزه رسانه‌های مکتوب مخاطبان خاص خودش را داشته است. در سال‌های نیمه دهه ۷۰ که جریان اصلاحات در کشور پررنگ می‌شود، رسانه‌های مکتوب به‌شدت تحت تأثیر جریان جدید قرار گرفته و روزنامه‌ها علاوه برافزایش تیراژ، در مقابل رادیو و تلویزیون نقش مرجعیت خاص به خودشان گرفته که دوگانه‌های جدی در کشور به وجود آورد؛ اما اتفاق مهمی که از اوایل دهه ۹۰ در کشور با آن مواجه هستیم، شکل‌گیری رسانه‌های اجتماعی و شبکه‌های مجازی است که در سال‌های اول به دلیل ارتباطات شخصی و موضوعات تفننی جدی گرفته نمی‌شد اما امروز و با گذشت زمان به جریانی قوی و تأثیرگذار تبدیل شده است. لذا با پیشرفت فنّاوری این رسانه‌ها تبدیل به جریان قدرتمندی شده که در حال خارج کردن رسانه‌های تاریخی از گردونه فعالیت است.
طبق آخرین آمار در سال‌های اخیر روند دریافت اخبار توسط افراد از رسانه‌های تاریخی به رقم تکان‌دهنده ۲ دهم درصد کاهش پیداکرده است و در مقابل دریافت خبر از رسانه‌های اجتماعی به‌شدت افزایش‌یافته است البته در کشور ما خوشبختانه رسانه ملی هنوز مرجعیت خبری خود را حفظ کرده و رتبه اول مراجعه مردم را در اختیار دارد. باید بدانیم نباید به این موضوع دلخوش کنیم بلکه باید گوش‌به‌زنگ باشیم و برای سال‌های آینده باید اتفاقات را با دقت بیشتری زیر نظر بگیریم.
وی با اشاره به اینکه کشور ما نظام و بازیگر معمولی بین‌المللی نیستیم و جریان مقابل کشور ما را به‌عنوان بازیگر مزاحم معرفی کرده و به مقابله و ستیز ایستاده است و اگر درگذشته جنگ نظامی را به ما تحمیل کردند امروز توأمان در جنگ اقتصادی و رسانه‌ای گسترده مقابل نظام جمهوری اسلامی ایستاده‌اند.
ما در جایگاه یک نظام سیاسی مبتنی بر مکتب فکری عمیق و مخالف با نظام فکری حاکم بر دنیای امروز قطعاً نیازمند بازوان توانمند رسانه‌ای هستیم و باید ضمن بررسی مخاطرات پیش رو به فکر تدابیر مقابله با این جریان نیز باشیم.
در اهمیت این موضوع باید یادآوری کنم رهبر معظم انقلاب به‌عنوان دیده‌بان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در زمان روی کار آمدن دولت مردمی فعلی و در مراسم تنفیذ رئیس‌جمهوری، در میان همه مقولات فرهنگی، مسئله بازآرایی رسانه‌ای را مورد تأکید و توجه قراردادند و در ادامه نیز بحث تغییر ساختار حوزه فرهنگ را در حکم انتصابات اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی و پیوست آن اشاره فرمودند و در چند ماه اخیر نیز موضوع جهاد تبیین را مطرح فرموده‌اند و این مسئله را به‌عنوان مخاطره امروز کشور مطرح می‌کنند.
کشور ما در حال حاضر به لحاظ تعداد رسانه‌های مکتوب، خبرگزاری‌های و سایت‌های خبری در جایگاه خوبی قرار دارد و هم‌اکنون طبق آخرین آمار دفتر نظارت بر مطبوعات و نشریات کشور بیش از ۱۳ هزار مجوز صادرشده که ۴۱ مورد آن فقط خبرگزاری‌ها هستند؛ اما قبل از هر چیز نیازمند شناسایی دقیق از وضعیت موجود و روند سنجی از اتفاقاتی که افتاده هستیم زیرا روایتگری ما در مقابل جریان رقیب ضعیف است و قدرت لازم برا تأثیرگذاری را ندارد. چرا که بنای جریان رسانه‌ای مخالف نظام جمهوری اسلامی همواره به دنبال ارائه سیاه نمایی، ناامیدی و تصویر مبهم از آینده جامعه ما است.
انتهای پیام/
انتهای پیام/