مایلی‌کهن؛ مربی تیم ملی فرافکنی‌ها

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، روزنامه خراسان در این رابطه نوشت: هرچند خاطرات خوب ما از نتایج تیم های او به دو دهه قبل بر می گردد و بعدش هر چه بوده مربوط می شود به ناکامی در رده بزرگسالان و دو نوبت امید، اما خاطره خوب ما از او محدود به نتایج ورزشی اش نمی شود، مایلی کهن را با یک ویژگی دیگر هم می شناسیم، آدمی که سعی می کند حرف حق را بزند و به نفع مردم و فوتبالی ها خودش بشود سیبلی برای اعتراض و انتقاد و شکایت دیگران. خب طبیعتاً مایلی کهن در رویه انتقادی اش اشتباهاتی هم دارد، گاهی بی موقع انتقاد می کند، به طور مثال انگار نفس انتقاد کردن از دیگران چنان برایش موضوعیت دارد که برایش فرقی نمی کند تیم ملی تحت نظارت کی روشی که همیشه مورد انتقاد مایلی کهن است دارد به جام جهانی می رود یا در کوران مسابقات جام ملت هاست. به هر حال اگر با مصادیق یا زمان انتقادات مایلی کهن هم موافق نباشیم به طور معمول در نیت خیر او برای فوتبال مملکت کمتر تردید می کنیم. اما اخیراً مایلی کهن به عنوان مدیر فنی تیم ملی امید، میهمان شبکه خبر بود.

تیمی که سوریه را (با آن وضعیت تدارکات و امکانات سوری ها) برده بود، برابر قطر در یک بازی پر اشتباه باخت، چین را که ضعیف ترین تیم گروه بود ناپلئونی برد و در نهایت بعد از 90 دقیقه برتری نسبی برابر ژاپن، در وقت اضافه 3 گل از چشم بادامی ها دریافت کرد که دو گلش به شدت سوباسایی و عجیب هم بود. خلاصه تیم تحت مدیریت فنی مایلی کهن چه در نتیجه، چه در ارائه فوتبالی روان و تماشاگر پسند دستاوردی نداشت و همه منتظر بودند ببینند مایلی کهن که همیشه از پاسخگو نبودن کی روش در قبال نتایج تیم ملی شاکی بوده، در قبال تیم خودش و تجدید حسرت 40 ساله صعود به المپیک چه خواهد گفت. اما عجیب بود که استاد در بیشتر دقایق مصاحبه خود با شبکه خبر همه سوالات و انتقادات مجری را صرفاً با انتقاد از تیم کی روش پاسخ داد. همه می دانیم تیم امید با حمایت ویژه وزارت ورزش در برابر فدراسیون فوتبال، تدارکات ویژه ای دیده بود تا ثابت شود مربیان ایرانی با حقوق کم می توانند دستاوردهای بزرگی داشته باشند.

بماند اگر تیم کی روش فی المثل در جام جهانی نتیجه نگرفت اما تا دقیقه پایانی برابر فینالیست جام جهانی بازی برابری را ارائه کرد و حتی با ناداوری پنالتی ما برابر آرژانتین دیده نشد و حتی در جام ملت ها هم غیر از صعود مقتدرانه از گروهش، برابر عراق دقایق زیادی به خاطر اشتباه داور 10 نفره بازی کرد و 2 بار نتیجه را عوض کرد. اما مایلی کهن در روزی که انتظار می رفت پاسخگوی نتایج تیمش باشد هم بازی خوب و جسورانه تیم ملی در جام جهانی را نادیده گرفت، هم ادعا کرد داور بازی ایران و عراق اشتباهی در اخراج پولادی مرتکب نشد. در این مطلب قصد دفاع از کی روش را نداریم اما سوال این جاست چطور با انتقاد از کی روش می توان بازی های ضعیف، تاکتیک عجیب و غریب چرخشی و چینش ناموزون تیم ملی امید را توجیه کرد؟ فوتبالی ها زیاد شنیده اند که بهترین دفاع حمله است، اما این بار دقیقاً دیدیم که خارج از مستطیل سبز هم بهترین دفاع شده حمله به دیگران!! کادر فنی تیم امید بازیکنانی مثل ترابی و کمندانی را به رغم نمایش خوبشان نیمکت نشین می کند، از نوراللهی و عزت اللهی برای حضور در تیم دعوت به عمل نمی آورد، از بازیکنان توانمندی مثل روزبه چشمی در پست غیر تخصصی استفاده می کند، از کل تیم فقط 3 بازیکن در تمام بازی ها ثابت بازی کرده و بقیه در بی نظمی عجیبی چرخشی بازی کرده اند طوری که در زمین، همدیگر را پیدا نمی کردند آن وقت مدیر فنی تیم ملی امید که مدعی است همیشه از حق فوتبال دوستان دفاع کرده، در برابر هر سوال یکی از انتقادهای قدیمی اش درباره کی روش و فدراسیون را مطرح می کند.

در برابر این سوال که کادر فنی بی تجربه بود می گوید مگر قدیمی ها باتجربه بودند؟ در برابر این سوال که چرا نتیجه نگرفتیم می گوید مگر تیم ملی بزرگسالان در جام ملت ها نتیجه گرفت؟ خب استاد عزیز شما بعد از آن همه انتقاد از زمین و زمان کار را به دست گرفتید که نتیجه بگیرید و بر فرض صحت ادعاهایتان درباره تیم ملی بزرگسالان، آمدید تا آن نتایج در تیم امید تکرار نشود اما بدتر هم نتیجه گرفتید و پاسخگو هم نیستید!

استاد مایلی عزیز بدجوری از خودتان مایه گذاشتید و ما را به یاد یک عادت قدیمی انداختید، هر جا و هر وقت مثل مدرسه و دانشگاه و شغل، که اشتباهی می کردیم زمین و زمان را به هم می دوختیم تا ثابت کنیم دیگران مانع شدند! دیگران نگذاشتند! دیگران هم وضع شان از ما بدتر است و... و بسیاری از ما آن قدر این عادت را در خودمان رشد دادیم که حالا باور کرده ایم مسئول هیچ اتفاقی در زندگی مان نیستیم و باید از زمین و زمان طلبکار باشیم که حق مان را نگرفته ایم. معلوم نیست آدم های مطرح فرهنگ، سیاست و ورزش ما این عادت را از بطن جامعه به مسئولیت های خطیرشان منتقل کردند یا مردم از آن ها یاد گرفته اند با فرافکنی مسئولیت پذیر و انتقادپذیر نباشند اما هر چه هست رد پای این عادت بد خیلی حس می شود و به زندگی ما چنگ می زند و اگر فکری نکنیم باید شاهد تباه شدن سرمایه های مادی و معنوی بیشتری باشیم؛ چون با فرافکنی مانع از روبه رو شدن با حقیقت و اصلاح امور می شویم.