قطب‌الدین صادقی: کاری کرده‌اند که دیگر از تئاتر بدم می‌آید

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، روزنامه اعتماد در این رابطه نوشت: همچنین ٩ اثر خارجی و ١٣ اثر ایرانی از کشورهای ژاپن، مجارستان، عراق، اسپانیا، گرجستان و آلمان برای شرکت در بخش رقابتی «مسابقه بین‌الملل» سی و چهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برگزیده شدند.
اما از حواشی برگزاری سی وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر می‌توان به حضور نیافتن نمایش «سپید‌مند» محصول مشترک ایران و ترکیه اشاره کرد. ظاهرا شرایط بحرانی منطقه دامن هنر و به ویژه تئاتر را نیز گرفته است. این اثر به نویسندگی و کارگردانی قطب‌الدین صادقی قرار بود در جشنواره حضور یابد اما به گفته صادقی دولت ترکیه اجازه حضور هنرمندانش در ایران را نداده است. این کارگردان تئاتر که به‌شدت از مساله پیش آمده ناراحت است در گفت‌وگو با «اعتماد» ضمن تشریح چرایی این اتفاق از جشنواره نیز گلایه‌مند بود زیرا آنها اجازه اجرای نمایش «بی‌تو ‌بهتر» را به جای نمایش «سپید‌مند» نداده‌اند. گفت‌وگوی قطب‌الدین صادقی با روزنامه «اعتماد» را در ادامه می‌خوانید:

دلیلش خیلی روشن است. آنجا جنگ است. ١٨ استان کردنشین علیه دولت اردوغان هستند. اردوغان ٢٥ شهردار شهرهای کردنشین را از کار بیکار کرده. مردم تظاهرات کردند و چند نفر کشته شدند. با این حال ما گروه‌های تئاتر ترکیه را دعوت کردیم و آنها حاضر شدند با اتوبوس بیایند. اما به آنها گفتند امنیت نیست و نروید! دولت ترکیه این را یک حرکت سیاسی تلقی کرد. بعد از هفت، هشت روز بحث و کشمکش گروه‌های تئاتر ترکیه گفتند نمی‌توانیم، نمی‌گذارند. ما هم به دفتر جشنواره خبر دادیم و گفتیم دولت ترکیه نمی‌گذارد این اتفاق بیفتد. بنابراین پیشنهاد دادم که نمایش «بی‌توبهتر» را به جای این نمایش اجرا کنیم که مسوولان جشنواره موافقت نکردند. نمایش «بی‌تو‌بهتر» درباره بمباران شیمیایی سردشت بود که تیرماه بعد از ٢٨ سال از فاجعه با حضور ٥٠٠٠٠ نفر در میدان اصلی شهر سردشت به صحنه رفت.
برای جشنواره‌ای در ترکیه، قرار بود نمایش «‌بی‌تو بهتر» دعوت شود. گفتند تعداد زیاد است. شما بیایید با ما کار کنید. من رفتم برای جشنواره‌شان کارگردانی کردم و برگشتم. با آقای شفیعی و مرادخانی هم صحبت کردم گفتند خوب است و کار مشترک محسوب می‌شود، پس کار را به جشنواره بیاورید. ولی حالا که این وضع پیش آمده، حاضر نیستند «بی‌تو‌بهتر » در جشنواره اجرا شود.
الان سه روز است که من برای این اتفاق سردرگمم. با آقای شفیعی تماس گرفتم و می‌گوید تو را برای داوری گذاشته‌ایم. کار من جزو بخش مسابقه نیست که داوری من اشکالی داشته باشد! سالن که مال من است. در جدول هم هست. خب این را به جای آن بگذارید. اما نشد. گله‌مند هستم. راستش را بخواهید افسرده شدم و در خانه نشسته‌ام، مایوسم. از این برخورد غیر منصفانه. پیامکی هم به آقای مرادخانی دادم. دلم شکسته. در ترکیه هم یک‌جور مساله داریم. شما نمی‌دانید چندبار با ترکیه تماس گرفتم، فکس زدم. همین‌طور دلشوره و اضطراب داشتم.
از لج این وضع در خانه نشسته‌ام. من از این سیاست تبعیض‌آمیز نسبت به کردها و فرهنگ کرد اعتراض دارم.
خیلی جالب است دولت تدبیر و امید هم جلوی این را گرفته است. توضیح دادم و خواهش کردم این بچه‌ها دل‌شان شکسته دستمزدی نگرفتند بگذارید یکی، دو اجرا در جشنواره داشته باشند. ولی...
هی می‌نویسم و روی هم می‌گذارم. بیایید تا «آخرین رویای رستم» را به شما نشان بدهم. اجازه نمی‌دهند. نمایش «میر نوروزی» را نزدیک چهار سال پیش به تالار وحدت پیشنهاد دادم هنوز به من جواب نداده‌اند. تالار حافظ هم جواب رد داد. برای «مکبث» هم ایرانشهر را خواستم جواب ندادند. یک گروه‌ مافیایی درست شدند که فقط به خودشان اجازه اجرا می‌دهند. فکر می‌کنید من چندبار با آقای سرسنگی تماس گرفتم. من یک سالن اجرا می‌خواهم، فضا می‌خواهم.
مدیریت برای ایجاد عدالت و احترام به آدم‌ها و یک احترام فرهنگی به آدم‌های فعال متاسفانه مخدوش شده، هیچ‌کس سر جای خودش نیست. چقدر حرص بخورم، چقدر بدوم. فوتبالیست‌ها را بیاورم مثلا؟ کجا بروم؟ فضای مسموم تهران باعث شد بروم سردشت یا ترکیه کار کنم.
کاری کرده‌اند از تئاتر بدم می‌آید. دیر است وگرنه دنبال کار دیگری می‌رفتم. این فضا دوستانه نیست، پر از تنگ نظری و حب و بغض است.