همکاری با ناسا در ۳۰ پروژه مهم فضایی/ «اکتبر آسمان» فیلمی که دنیای مرا دگرگون کرد

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا، نجوم و فضا همواره به عنوان یکی از جذاب‌ترین شاخه های علمی شناخته می‌شود. بنا بر گزارش دفتر امور فضایی سازمان ملل یا یونوسا(UNOOSA) حدود چهل سازمان فضایی در سراسر جهان مشغول به کارند که از مشهورترین آنها می‌توان به ناسا، روسکوسموس، سازمان ملی فضایی چین و آژانس فضایی اروپا اشاره کرد.

در سازمان‌های فضایی، مأموریت‌ها و پروژه‌های فضایی برنامه‌ریزی، پیاده‌سازی و مدیریت می‌شود. تاریخچه این سازمان‌ها به آغاز عصر فضا در سال ۱۹۵۷ باز می‌گردد. اگرچه قسمت اعظم تحقیقات فضایی توسط اخترشناسان با تلسکوپ‌های زمینی انجام شده است، اما کار اصلی سازمان های فضایی، انجام اکتشافات به صورت فیزیکی توسط فضانوردان و کاوشگرها است. معمولاً سازمان‌های فضایی بودجه‌هایی کلانی را برای اهدافی همچون پرتاب ماهواره، کاوشگر، فضاپیما، اعزام فضانورد، انجام پژوهش‌های خارج از جو و... دریافت می‌کنند. به این بهانه تصمیم گرفتیم با یکی از دانشمندان موشکی ناسا گفت‌وگو کنیم.

کوین دی‌بروین به عنوان مهندس سیستم در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در ایالت کالیفرنیا در زمینه‌های گوناگونی فعال بوده است. او در مأموریت فضایی مرتبط با یکی از اقمار جالب توجه سیاره مشتری نقش عمده‌ای را برعهده داشت. دی‌بروین همچنین در بیش از ۳۰ مأموریت فضایی با ناسا همکاری داشته است. بخش اول گفت‌وگوی اختصاصی سرویس علم و فناوری آنا با وی به شرح زیر است:

برای شروع، لطفاً خود را به مخاطبان آنا و به علاقه‌مندان به فضا و نجوم در داخل ایران معرفی کنید و بگویید چه چیزی باعث علاقه شما به آسمان شب و ستارگان شد؟

سلام، نام من کوین جی دی‌بروین(Kevin J DeBruin) است، من دانشمند موشکی ناسا هستم و بارها تجربه همکاری با این آژانس فضایی را طی مأموریت‌های مختلف داشته‌ام و اکنون به عنوان مربی فضایی و مروج علم فعالیت می‌کنم.

وقتی سنم کم بود در کودکی، فیلم «اکتبر آسمان» را تماشا کردم که داستان واقعی زندگی هومر هیکام(Homer Hickam)، فرزند یک معدنچی زغال سنگ است که سرانجام مهندس ناسا شد. با تماشای آن فیلم می‌دانستم که با تمام وجود می‌خواهم در طراحی و ساخت سفینه‌های فضایی ناسا مشارکت داشته باشم. فضا مرا مجذوب خود کرد و دوست داشتم در این حوزه فعالیت کنم.

چگونه عضو ناسا شدید؟ آیا راه برای شما هموار بود؟ آیا در طول این مسیر با سختی مواجه شدید؟

من در دوره کارشناسی فرم درخواست کارآموزی را برای ناسا ارسال کردم. سه سال طول کشید و بیش از ۱۵۰ بار درخواست فرستادم تا برای اولین بار با کارآموزی‌ام در این سازمان فضایی موافقت شد!

در حالی که دوره کارآموزی را طی می‌کردم متوجه شدم که باید دانش خود را ارتقا دهم. بنابراین تصمیم گرفتم درس خواندن را تا مقطع تحصیلات تکمیلی ادامه دهم. مؤسسه فناوری جورجیا(که به جورجیا تِک مشهور است) تنها جایی بود که دوست داشتم بروم. اما آنها در ابتدا درخواست من را رد کردند.

پس از نامه‌نگاری‌های بسیار زیاد با رئیس دانشگاه، سرانجام توانستم به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد در آنجا پذیرفته شوم. آنگاه یکی از اساتید به من بورسیه دستیار تحقیقاتی تخصیص داد که هزینه شهریه‌ام را می‌پرداخت و ضمناً یک جور کمک‌هزینه تحقیقاتی محسوب می‌شد.

شناساندن و معرفی کردن شخصیت‌های تاریخی ایرانی که در حوزه علم سرآمد بوده‌اند می‌تواند به جوانان ایرانی نشان دهد که امکان رشد و موفقیت برای آنها نیز وجود دارد و اصلاً دور از ذهن نیست.

در ترم آخر تحصیلم، سه بار در مصاحبه شغلی آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا شرکت کردم و هر سه بار به دلیل فقدان تجربه کاری، درخواستم رد شد. بنابراین وقتی فارغ‌التحصیل می‌شدم آینده شغلی مبهمی داشتم و کارم مشخص نبود. با این وجود با پیگیری‌های زیاد موفق شدم ۱۰ هفته در ناسا فرصت کارآموزی پیدا کنم.

من متوجه شدم که این فرصت برایم حیاتی است. بنابراین طی این مدت تمام سعی و تلاشم را کردم تا به آنها ثابت کنم متعلق به آنجا هستم. سرانجام در آخرین روز کارآموزی، با درخواستم موافقت شد و به عنوان یک مهندس تمام‌وقت در ناسا استخدام شدم.

ایران در طول تاریخ خود اخترشناسان برجسته‌ای همچون خواجه نصیرالدین طوسی، ‌ابوالوفابوزجانی، ابوریحان بیرونی، عمرخیام نیشابوری، غیاث‌الدین جمشید کاشانی را داشته است. فکر می‌کنید حضور این اخترشناسان در دل تاریخ چه کمکی به منجمان و دانشمندان امروزی ایران خواهد کرد؟

به طور قطع معتقدم داشتن الگوهای علمی که بتوان آنها را برای جامعه ترسیم کرد، نقش اساسی در ایجاد علاقه میان جوانان به علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات(STEM) دارد. شناساندن و معرفی کردن شخصیت‌های تاریخی ایرانی که در حوزه علم سرآمد بوده‌اند می‌تواند به جوانان ایرانی نشان دهد که امکان رشد و موفقیت برای آنها نیز وجود دارد و اصلاً دور از ذهن نیست.

درباره مأموریت‌های خود در ناسا برای‌مان بگویید؟ شما در ناسا کارتان چه بود و بیشتر در چه حوزه‌هایی فعالیت می‌کردید؟

من بیشتر در مأموریت سطح‌نشین اروپا متمرکز بودم. البته این اروپا با قاره اروپا فرق دارد. «اروپا» یکی از هفتاد و دو قمر سیاره مشتری است که بیشترین پتانسیل را برای حیات فرازمینی در منظومه شمسی داراست. من در آن پروژه مهندس سیستم‌های پرواز بودم و کارم مدیریت ملزومات این مأموریت و اطمینان از این بود که بخش‌های مختلف فضاپیما بتواند با هم ادغام شود و به درستی عمل کند.

برای اینکه منظورم را بهتر برسانم باید از شما بخواهم به فضاپیما مانند یک پازل پیچیده نگاه کنید. وظیفه من این بود که اطمینان حاصل کنم تمام قطعات این پازل(اتصالات فیزیکی، داده‌ها، نیروی برق مصرفی) به طور یکپارچه در کنار هم قرار می‌گیرند و به بهترین نحو عمل می‌کنند.

من همچنین یکی از اعضای تیم ایکس ناسا هستم که وظیفه‌اش انجام طراحی‌های پیشرفته است. ما ایده می‌گیریم و یک طرح اولیه ایجاد می‌کنیم و به عنوان مثال در مورد این صحبت می‌کنیم که چه مؤلفه‌هایی استفاده خواهد کرد، جرم و حجم سفینه چقدر است، هزینه انجام مأموریت در نهایت چقدر خواهد شد، مسیر حرکت چه اندازه خواهد بود و ... البته این‌ها بخش تخصصی کاری‌ام بود. من در بیش از ۳۰ حوزه مختلف از بازگرداندن نمونه از ماه و مریخ گرفته تا تلسکوپ‌هایی که خارج از جو زمین را رصد می‌کنند، نقش داشتم.

انتهای پیام/۴۱۶۰