برخورد اجرام آسمانی بزرگ با زمین تا چه‌اندازه جدی است؟

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از خبرگزاری فرانسه،‌ برخی از ستاره‌شناسان عقیده دارند که باید با دقت بیشتری به دنباله‌دارها در فاصله‌های دورتر از منظومه شمسی نگاه و رفتار آنها را بررسی کرد. بیشتر تحقیقات روی خطرات احتمالی دنباله‌دارها یا اجرام آسمانی که ممکن است برای کره زمین خطرناک باشند، در بین مدارهای بین مریخ و مشتری انجام می‌شود.

اما ستاره‌شناسان می‌گویند که اکتشافات دو دهه گذشته که شامل شناسایی صدها دنباله‌دار عظیم که در واقع ریزسیاره‌هایی با مدارهای بسیار بزرگ هستند، نشان می‌دهد که باید بر فهرست خطراتی که کره زمین را تهدید می‌کنند، اضافه کرد.

دنباله‌دارها توده‌ای عظیم از یخ و غبار هستند که با قطری به اندازه پنجاه تا صد کیلومتر دارند و مدارشان ناپایدار است. اما این مدارها می‌توانند در فاصله بسیار دورتری از نپتون،‌ آخرین سیاره منظومه شمسی از نظر فاصله به خورشید، شکل گیرند. مدار این دنبال‌دارها در جاذبه بین سیاره‌های منظومه شمسی از نپتون گرفته تا مشتری تغیییر می‌کند و ممکن است این تغییر مدار آنها را به سوی کره زمین سوق دهد.

هرچه این دنباله‌دارها به خورشید نزدیک‌تر شوند، امکان از هم‌پاشیدگی آنها بیشتر می‌شود. این از هم‌پاشیدگی باعث تشکیل دم این دنباله‌دارها می‌شود. به گفته نویسندگان این تحقیق تازه، «تاثیر این حرکات دنباله‌دارها بر سیاره زمین،‌ اجتناب‌ناپذیر است».

این تیم تحقیقاتی می‌گوید: «فروپاشی دنباله‌دارهای عظیم بمباران‌های متناوب اما طولانی مدتی را که می‌توانند تا صد هزار سال به طول بیانجامند، تولید می‌کند. به عقیده این تیم، ارزیابی ریسک تاثیر فرا زمینی دنباله‌دارها، آن هم تنها با بررسی دنباله‌دارهای نزدیک به کره زمین، دست کم گرفتن طبیعت و میزان خطر این پدیده‌ است».

این تحقیق خاطر نشان می‌کند که یک ریزسیاره (که سانتور یا قیطورس هم خوانده می‌شود) جرمی بیشتر از مجموع تمام سنگ‌هایی آسمانی که تاکنون با زمین برخورد کرده‌اند، دارد.

بیل ناپیر، یکی از نویسندگان این تحقیق که در مجله انجمن سلطنتی نجوم منتشر شده، می‌‌گوید: «در سه دهه گذشته ما تلاش زیادی را برای ردیابی و تحلیل ریسک تصادم سیارک‌ها با کره زمین کرده‌ایم. اما تحقیقات ما می‌گوید که باید توجه بیشتری به خطراتی که ممکن است از فضایی دور از همسایگان نزدیکمان در منظومه شمسی متوجه ما باشد، کنیم. برای دیدن سانتورها باید به فضایی ماورای مشتری نگاه کنیم».

به گفته دکتر ناپیر، اگر تحقیقات درست پیشگویی کرده باشند، ‌خطرات این دنباله‌دارهای دور ممکن است بسیار جدی باشد و حالا زمان آن رسیده که بیشتر به آنها دقت شود.

دانشمندان باور دارند که منشاء حیات در کره زمین می‌تواند برخورد یک دنباله‌دار باشد که به همراه خود آب و مولکول‌های ارگانیک را به زمین آورده است. همینطور انقراض دایناسورها در 65 میلیون سال قبل هم به برخورد یک دنباله‌دار بزرگ با زمین نسبت داده می‌شود.