واقعیت تلخ انحلال تیم‌ها برای هواداران قدیمی/ خطر خصولتی‌سازی برای طرفداران سرخابی
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، بحث هواداری در فوتبال ایران با تمام دنیا متفاوت است و تصمیم داریم تا در 6 گزارش تا حدودی به جوانب مختلف هواداری اشاره کنیم که اولین(اینجا) و دومین (اینجا) مورد منتشر شد و در ادامه گزارش سوم را خواهید خواند.
حیات باشگاه‌های قدیمی و ریشه‌دار باعث استحکام فوتبال باشگاهی در فوتبال دنیاست. در کشورهای توسعه‌یافته شاهد هستیم که باشگاه‌هایی حضور دارند که قدمت بعضی از آنها به 200 سال هم می‌رسد و وجودشان برای نسل‌های مختلف غنیمتی با ارزش است اما در فوتبال ایران شاهد هستیم که باشگاه‌های بزرگی هستند که طرفداران آنها فراوان بودند ولی با انحلال باشگاه فقط حسرت و اندوه برای طرفداران باقی مانده است. اگر نگاهی به دهه 60 بیندازیم، تیم‌های بزرگی چون بانک ملی، وحدت، دارایی، هما، بانک تجارت، تهرانجوان، گسترش، کیان، آتش‌نشانی و ... بودند که هر کدام هواداران مخصوص به خود را داشتند ولی دیگر اثری از آنها نیست. بازیکنان بزرگی چون حمید علیدوستی و مهدی مهدوی‌کیا که جزء افتخارات ملی ایران هستند در چنین تیم‌هایی کشف شدند.
نابودی تیم‌های قدیمی پس از تهران به شهرستان‌ها رسید و در شهرهای بزرگ و کوچک تیم‌های بزرگی بودند که دیگر اثری از آنها نیست. شموشک نوشهر که بازیکنان مهمی چون محمدرضا خلعتبری، محسن بنگر و رحمان احمدی محصول این باشگاه بودند دیگر اثری از این تیم دیده نمی‌شود. اگرچه در مقطعی هم ایرسوتر نوشهر هم بود که دیگر اثری از آن نیست. در جنوب کشور استقلال اهواز، در استان فارس برق شیراز، در خراسان رضوی ابومسلم خراسان و پیام مشهد، در لرستان گهر دورود، در کرمانشاه شیرین فراز، در یزد شهید قندی و از همه مهم‌تر در تهران پاس تیم سوم پایتخت از بین رفته‌اند. در همین سال‌های گذشته هم راه‌آهن، نفت تهران و صباباتری به جمع قربانیان اضافه شدند.
مرور چنین فهرست تلخ و سیاه، آیینه عبرتی شد تا بخواهند باشگاه بزرگ استقلال و پرسپولیس را واگذار کنند اما هنوز چنین اتفاقی عملی نشده است. این در حالی است که باشگاه‌های بسیار زیادی در فوتبال جهان هستند که شاید قهرمانی‌های بزرگ را تجربه نکرده‌اند اما هنوز حیاتشان ادامه دارد و اثر آنها از بین نرفته است. یکی از دلایل مهمی که باشگاه‌های خوب فوتبال ایران از بین رفتند، واگذار کردن آنها بود. پاس تهران به همدان رفت و اگرچه این تیم در لیگ دسته دوم فوتبال باشگاه‌های کشور حضور دارد ولی بسیاری از مردم همدان هنوز هم پاس را تیم شهر و استانشان نمی‌دانند. ابومسلم مشهد تیم بزرگی بود که دیگر وجود ندارد. از دیگر تیم‌های مهمی هم که می‌توانیم به نام آنها اشاره کنیم و البته پیش از این هم اشاره‌ای به اسم آنها شد، برق شیراز، استقلال رشت، استقلال اهواز، پگاه گیلان، شموشک نوشهر، صباباتری، شهید قندی یزد، راه‌آهن، شیرین فراز کرمانشاه، پیام مشهد، داماش گیلان، استیل آذین، شهرداری تبریز، آلومینیوم هرمزگان، گهر دورود و مس سرچشمه هستند.
بی‌توجهی به بسیاری موارد در صنعت فوتبال باعث شده که تیم‌های مهمی در لیگ‌های دسته پایین‌تر به فوتبال خود ادامه دهند. همان‌طور که اشاره شد پاس تهران پس از انتقال به همدان و حضور در لیگ دسته سوم، در حال حاضر در لیگ دسته دوم حضور دارد. ملوان بندر انزلی که یکی از قدیمی‌ترین و ریشه‌دارترین تیم‌های فوتبال ایران است در لیگ دسته یک وضعیت خوبی ندارد. مس کرمان هم همه تلاش خود را می‌کند تا به لیگ برتر صعود کند و شرایط نسبتاً خوبی در لیگ دسته یک دارد. شاهین بوشهر از تیم‌های متوسط لیگ دسته یک است و نفت مسجدسلیمان به همراه ماشین‌سازی که در لیگ برتر حضور دارند، شرایط متفاوتی دارند. نفت از تیم‌های پایین جدول رده‌بندی است و ماشین‌سازی در تلاش است تا به لیگ دسته یک سقوط نکند.
واقعیت تلخی که فوتبال ایران با آن مواجه است، فقدان مدیریت در صنعت فوتبال است. دولتی بودن بسیاری از باشگاه‌های لیگ برتری خطر بزرگی برای فوتبال ایران است و البته که اگر قرار است خصوصی‌سازی هم صورت بگیرد و تیم‌ها به بخش خصوصی واگذار شوند باید به طور کامل از سایه دولت خارج شوند نه اینکه شاهد خصولتی‌سازی آنها باشیم که این موضوع بدون شک به فوتبال آسیب بیشتری می‌زند. مرور فهرست باشگاه‌های نابود شده فوتبال ایران باعث نشده تا مدیران ارشد ورزش کشور به فکر احیای این تیم‌ها باشند و در چنین شرایطی نباید هم انتظار داشت که طرفداران تیم‌ها با تمام وجود عاشق تیمشان باشند چون بسیاری از آنها پیش از این هوادار عاشق باشگاه‌های دیگری بوده‌اند.
انتهای پیام/4048/
انتهای پیام/