امام علی(ع) تجلی ساده‌زیستی حکمرانی
گروه استان‌های خبرگزاری آنا؛ ولادت حضرت علی(ع) یکی از زیباترین فصل‌های کتاب آفرینش بوده که نشان‌دهنده مقام والا و پرتوی از عظمت آن امام هُمام است. در شب ولادت ایشان، زمین غرق نور و معنویت بود و از آسمان نیز باران فضل و رحمت می‌بارید.
در شب ولادت این انسان اساطیری، ابوطالب(ع) از شادی در پوست خود نمی‌گنجید و فریاد می‌زد: «ای مردم! دوست خدا در خانه خدا متولد شد.» و رسول اکرم(ص) نیز در این رابطه فرمودند: «به دنیا آمدن علی(ع)، مانند تولد حضرت مسیح (ع)، مهم و معجزه‌آساست و خداوند علی(ع) را از نور من آفرید و ما هر دو از یک نور هستیم.»
آری، تولد حضرت مسیح(ع)، معجزه‌ای بزرگ بود و حضرت مریم(س) در آن هنگام از خانه خدا (بیت‌المقدس)، خارج شد ولی فاطمه بنت اسد(س) به درون خانه خدا فراخوانده و مهمان مائده‌های آسمانی شد تا زیباترین تولد تاریخ بشریت به نام مبارک حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) ثبت شود.
منزلت مولا امیرالمؤمنین (ع) در پیشگاه خداوند
حضرت علی(ع) در نزد خداوند متعال از منزلت و قرب ویژه‌ای برخوردار بودند. ابن ابی الحدید می‌گوید: «روزی حضرت امیر(ع) از رسول گرامی اسلام(ص) خواستند که در حق ایشان دعایی بکنند. رسول خدا (ص) فرمودند: «خداوندا! به حق علی در نزد خودت، علی را بیامرز.» علی(ع) که از این دعا تعجب کرده بودند، فرمودند: «ای رسول خدا، این چه دعایی است؟» و ایشان فرمودند: «مگر نزد خداوند، کسی گرامی‌تر از تو است که او را شفیع درگاه خدا سازم؟»
بهترین معلم مولا امیرالمؤمنین (ع)
هنگامی که حضرت علی(ع) متولد شدند، رسول خدا (ص) سی‌ساله بودند. ایشان از تولد پسرعموی خود بسیار شادمان شدند و با آغوش باز، تربیت ایشان را بر عهده گرفتند. مولی‌الموحدین(ع) در دامان پرمهر پیامبر اسلام(ص) پرورش یافتند و معارف الهی را جرعه‌جرعه از سرچشمه وحی نوشیدند.
ایشان در عالی‌ترین مکتب تربیتی رشد کرده، به درجات بالای اخلاقی و معنوی رسیدند و خود به زیباترین الگوی تربیت و اخلاق تبدیل شدند. زیبایی تربیت و اثر مربیگری رسول اللّه، بعدها در رفتار، کردار و گفتار ابوتراب(ع) متجلی شد و این زیبایی با تربیت فرزندانی چون امام حسن (ع) و امام حسین (ع) به اوج خودنمایی و جلوت رسید.
جایگاه دوستان و پیروان مولا امیرالمؤمنین (ع) در آخرت
روزی حضرت رسول اکرم(ص) با لب‌های خندان، وارد خانه علی بن ابیطالب (ع) شدند و خطاب به ایشان فرمودند: «یا علی (ع)، آمده‌ام تا به تو مژده‌ای بدهم و آن مژده این است که همین ساعت، جبرئیل امین، پیامی از سوی خداوند متعال آورد که خداوند می‌فرماید: «ای احمد! به علی(ع) مژده بده که دوستان و پیروان تو اهل بهشت هستند و رستگار می‌شوند.» در این هنگام حضرت علی (ع) از خوشحالی سجده شکر بجا آوردند.
ساده‌زیستی مولا امیرالمؤمنین (ع)
و اما سخن پایانی و نکته‌ای از زندگانی مولای متقیان که امروزه باید مورد توجه همگان به‌ویژه صاحبان مکنت و قدرت قرار گیرد و این مهم گاه به عمد و گاه به‌دلیل بی‌خبری مهجور مانده است، اینکه پیشوای نخست شیعیان، زندگی بسیار ساده و بدون تجملی داشتند و همه امکانات مادی و معنوی خود را در راه گسترش اسلام هزینه می‌کردند.
سراسر زندگی جانشین پیامبر(ص)، چه در دوران کودکی و جوانی که دارای هیچ مقام سیاسی یا حکومتی نبود و چه در دوران حکمرانی و خلافت ایشان، الگویی تام برای همه اقشار جامعه از پایین‌ترین سطح تا بالاترین مقام آن است. این زندگی ساده و معنوی، به ثروتمندان نشان می‌دهد که چگونه می‌توانند یتیم‌نوازی کنند و به داد محرومان و مستمندان برسند و چگونه می‌توان در پرتو صدقه و انفاق به ثروت خود رنگ خدایی زده و آن را در راه دین خرج کرد.
حضرت علی(ع) در پرتویی از فرمایش خود در این باب می‌فرمایند: «اگر بخواهم غذای خویش را از عسل مصفا و مغز گندم و لباسم را از ابریشم و حریر قرار دهم، قدرت مالی دارم؛ اما هیهات که نفس بر من پیروز شود.» «خداوند بر پیشوایان حق، واجب کرده که زندگی خویش را مطابق با زندگی ضعیف‌ترین افراد زیر پرچم خود قرار دهند تا فقر و پریشانی بر آنان فشار نیاورده و نگران نسازد...»
«چگونه من از امکانات خویش، رفاه زندگی فراهم سازم در حالی که شاید در حجاز و یمامه، کسی باشد که با شکم گرسنه و جگر داغ و تشنه بخوابد و آرزوی سیر شدن را در سر می‌پروراند؟ آیا سزاوار است که به من «امیرالمؤمنین» بگویند؛ اما شریک غم‌ها و غصه‌های مردم نباشم؟» «خداوند مرا امام و پیشوای خلقش قرار داده و بر من واجب ساخته که در طعام و نوشیدنی و لباسم مانند ضعفای مردم باشم تا فقرا در زندگی فقیرانه خود از من تبعیت کنند.»
حجت‌الاسلام مجید آبکار اصفهانی، مدرس و فعال فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
انتهای پیام/4121/4062/
انتهای پیام/