موسوی و کروبی چگونه به اوباما برای تحریم ایران پاس گل دادند

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری آنا، بسیاری از کسانی که پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری سال 88 (2009 میلادی) به خیابان‌ها آمدند و اعتراضات دنباله‌داری را رقم زدند، فهمی از تاثیر اعتراضات‌شان بر منافع ملی ایران نداشتند. آنها گمان می‌کردند آن‌طور که کاندیداهای شکست‌خورده ادعا می‌کنند، در انتخابات تقلب شده و با اردوکشی‌های خیابانی می‌توان در حداقلی‌ترین حالت، نظام را ناچار به ابطال انتخابات کرد.

اعتراضات به نتایج انتخابات رفته‌رفته از مسیر اصلی منحرف و تبدیل به اغتشاشات دامنه‌دار علیه کلیت جمهوری اسلامی شد. در داخل ایران اغتشاشات، در تداوم لجاجت نامزدهای شکست‌خورده تفسیر می‌شد ولی در خارج از ایران، این تحرکات، بزرگ‌ترین مقابله مردم با حکومت.

غربی‌ها تا حدودی نیز حق داشتند و در ایران هیچ‌گاه سابقه اغتشاشات در این سطح وجود نداشت و آنان نیز بر همین مبنا برای بهره‌مندی از این ظرفیت رایگان، برنامه‌ریزی گسترده‌ای کردند تا در حداقلی‌ترین حالت، فشار بی‌سابقه‌ای را بر ایران سوار کنند. این رویکرد در رفتار میدانی اروپا و آمریکا به‌وضوح پس از اعتراضات سال 88 مشخص بود اما آنان به صراحت حاضر به بیان آن نبودند.

در بین کشورهای غربی، آمریکا با توجه به اینکه رئیس‌جمهور آن با شعار تغییر به‌دنبال تغییر رویکرد و مذاکره با تهران بود، به‌طور کامل سیاست خود را تغییر داد و با استفاده از ابزار تحریم و پافشاری بر اینکه «همه گزینه‌ها روی میز است»، سیاست فشار بر ایران را در اولویت خود قرار داد. 

منبع: روزنامه فرهیختگان

انتهای پیام/