مطالعه روی میدان مغناطیسی یک سیاهچاله در کهکشان راه شیری برای نخستین بار
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Space، تیمی متشکل از منجمان از چندین کشور با بررسی روی میدان مغناطیسی سگیتاریوس ای (Sagittarius A) به این نتیجه رسیدند که بعضی قسمت‌های افق رویداد این سیاهچاله (مرزی که هیچ‌چیز حتی نور توانایی فرار از آن را ندارد) بسیار شلوغ هستند؛ به این معنا که خطوط لرزان آن به هم پیچیده‌اند. این در حالی است که بقیه قسمت‌ها ساختار مغناطیسی با الگوهای معمولی دارند. جالب اینجاست که این میدان مغناطیسی نیز نوسان دارد و هر 15 دقیقه یک بار تغییر می‌کند.
تصویر سیاهچاله سگیتاریوس ای در مرکز و و دو پژواک نور از یک انفجار اخیر
افق رویداد (event horizon) در نسبیت عام، منطقه‌ای از فضا - زمان است که در آنجا تمام مرزهای فضا به شدت تحت تأثیر سیاهچاله است و اگر جسمی وارد این ناحیه شود، سرانجام روی تکینگی سیاهچاله سقوط می‌کند. افق رویداد قسمتی از تقسیم‌بندی مناطق خارجی سیاهچاله‌هاست.
مایکل جانسون، یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، می‌گوید: «درک این میدان مغناطیسی خیلی کار حساس و دشواری است. هیچ کس قادر به توجیه علمی این میدان معناطیسی نبوده است. یک بار دیگر مرکز کهکشان ما نشان داد که پویاتر از آن چیزی است که فکرش را می‌کردیم. این میدان‌های مغناطیسی گویا در حال رقص در همه جا هستند».
سگیتاریوس ای، سیاه‌چاله‌ای است که جرمی معادل 4 میلیون خورشید را دارد و افق رویداد آن به اندازه 13 میلیون کیلومتر وسعت دارد و 40 برابر فاصله زمین تا ماه است. سگیتاریوس ای با ما 25000 سال نوری فاصله دارد.
این مشاهدات از طریق «تلسکوپ افق دید» میسر شده است. این تلسکوپ یک شبکه جهانی از تلسکوپ‌های رادیویی است که به یکدیگر لینک شده‌اند و یک تلسکوپ با سایز زمین را تشکیل داده‌اند.
سیاه‌چاله‌ها می‌توانند بسته‌های پرانرژی تولید کنند و آنها را با سرعتی معادل سرعت نور پرتاب کنند. الکترون‌ها در مدارهای مارپیچی نزدیک به خطوط میدان مغناطیسی‌ای که سیاهچاله به وجود می‌آورند، شتاب می‌گیرند.
هرچند مکانیسم تولید این بسته‌های پرانرژی مدت‌ها است که برای ما شناخته شده اما برای اولین بار است که دانشمندان موفق به دیدن میدان مغناطیسی اطراف سیاهچاله شده‌اند.
افق رویداد
به عبارت دیگر، افق رویداد عبارت است از سطحی که از درون آن هیچ اطلاعاتی به بیرون گسیل نمی‌شود. در نظریه نسبیت هر ناظری وسیله سنجش زمان مخصوص به خود رادارد.
اگر دو ناظر در یک نقطه نسبت به هم در حال سکون باشند، ساعت آنها یکسان کار می‌کند در غیر این صورت، سرعت کار ساعت‌ها با هم فرق دارند و به دنبال آن مسیر ظاهری رویداد‌ها نیز متفاوت خواهد بود.
در نزدیکی افق رویداد این تعاریف گوناگون از زمان اهمیت پیدا می‌کند؛ ناظری در حال سقوط به یک سیاهچاله است بر اساس ساعت خود در یک زمان معین به مرکز می‌رسد و در حین عبور از افق رویداد متوجه هیچ چیز به خصوصی نمی‌شود.
اما به نظر یک ناظر دور، او هرگز به افق رویداد نمی‌رسد و با نزدیک شدن به افق رویداد سرعت سقوط وی به سمت صفر کاهش پیدا می‌کند، این کند شدن زمان به صورت کاهش بسامد سیگنال نور نیز جلو می‌کند.
مترجم: نسترن صائبی
انتهای پیام/