دغدغه‌های سالمندان و درگیری با بیماری افسردگی

به گزارش خبرنگار حوزه علم، فناوری و دانش‌بنیان گروه فناوری خبرگزاری آنا، افراد مسن نیز مثل بقیه دچار بیماری‌های روحی می‌شوند. این مسئله به ویژه در طول دوران همه‌گیری اخیر بیشتر شده است. سالمندان ممکن است به بیماری‌های روانی گوناگون مبتلا شوند، در این بین می‌توان به افسردگی، از دست دادن تدریجی حافظه، پریشانی، سردرگمی و... اشاره کرد. یک نظرسنجی جدید نشان داده است که تقریباً از هر سه نفر 65 ساله یا بالاتر که وضعیت ذهنی آشفته‌ای دارد، دو نفرشان تحت درمان قرار نمی‌گیرند و یک سوم باقیمانده نیز معتقد هستند که خودشان می‌توانند به تنهایی از پس افسردگی خود برآیند.

این نظرسنجی توسط GeneSight Mental Health Monitor انجام شده است و نگرش بیش از 1000 فرد بزرگسال بالای 65 سال، در مورد افسردگی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این نظرسنجی نشان داد 61 درصد از پاسخ دهندگانی که می‌گفتند نگران ابتلا به افسردگی هستند، نمی‌خواهند این بیماری را درمان کنند زیرا احساس می‌کنند که «مشکلات آنها چندان جدی نیست» و حدود 40 درصد از آنها فکر می‌کنند بدون کمکِ پزشک قادر هستند افسردگی را کنترل کنند.

دیدگاه سنتی بر علیه درمان بیماری‌های روحی و روانی

این مسئله، چیز جدیدی نیست. مدت‌هاست که کارشناسان می‌گویند اعتراف به مشکلات روانشناختی هنوز در میان نسلِ قبل به عنوان یک مسئله ننگ‌آمیز به حساب می‌آید و تحقیقات نشان داده است که این موضوع به ویژه در میان ساکنان روستاها و افراد سنتی حتی بیشتر است.

پاریکشیت دشموخ(Parikshit Deshmukh) مدیرعامل و رئیس کارگروه پزشکی Balanced Wellbeing LLC در فلوریدا (موسسه ای که خدمات روانپزشکی و روان درمانی ارائه می‌دهد) می‌گوید: «من متوجه شده‌ام که افراد بزرگسال مسن در پذیرش افسردگیِ خود بسیار مقاومت می‌کنند.»  طرز فکر برخی از افراد مسن بازنشسته همچنان این است که درمان بیماری‌های روحی به معنی اذعان به دیوانه بودن است. مارک پولاک، مدیر ارشد پزشکی Myriad Neuroscience می‌گوید«این افراد تمایلی به صحبت در مورد بهداشت روانی‌شان ندارند و همین مسئله مانع می‌شود که سایر افراد بتوانند به آنها کمک کنند. این موضوع خصوصاً اکنون که همه‌گیری اخیر تأثیر بسیار زیادی را بر سلامت روان افراد مسن گذاشته است، بیش از پیش حائز اهمیت خواهد بود.» افراد برای درمان بیماری‌هایی مانند عارضه قلبی، فشار خون بالا یا دیابت به مراکز درمانی مراجعه و وضعیت خود را پیگیری می‌کنند. افسردگی هم تفاوتی ندارد. این یک بیماری است که می‌تواند و باید درمان شود.»  

مسائلی فراتر از میل به درمان شدن

اما موضوع صرفاً تمایل افراد مسن به درمان شدن نیست. بحثِ دسترسی سالمندان به مراقبت‌های بهداشت روانی نیز مسئله پر اهمیتی است. در حال حاضر بیش از 20 درصد بزرگسالان 60 ساله و بالاتر از آن از اختلال روانی یا عصبی رنج می‌برند. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی در این میان شایع ترین بیماری زوال عقل و افسردگی است. علاوه بر این، مردان بالای 85 سال بالاترین میزان خودکشی را در بین گروه‌های جمعیتی دارند. البته این داده‌ها قبل از در نظر گرفتن افزایش مشکلات بهداشت روانی ناشی از همه‌گیری انجام شده است.

با این حال، وقتی نوبت به حمایت می‌رسد، حدود 15 درصد از بزرگسالان بالای 65 سال گفته‌اند که "به ندرت" یا "هرگز" به اندازه کافی از حمایت اجتماعی یا حتی عاطفی مورد نیاز خود برخوردار نمی‌شوند.

 دهموخ می‌گوید: «بنا به تجربه شخصی خودم، یک دیدگاه رایج وجود دارد که افسردگی  بخشی طبیعی از پیری است. اما اینطور نیست.» تحقیقات نشان داده است که افراد مسن مبتلا به بیماری‌های روحی کمتر پیش می‌آید برای درمان روانشناختی به مراکز مراجعه کنند و همچنین معمولاً در موارد بهداشت روان مانند افسردگی، بیماری خود را نادیده می‌گیرند و تحت معالجه قرار نمی‌گیرند.

بیمه‌ها باید فعال‌تر باشند

علاوه بر این، دسترسی به خدمات درمانی برای بیماری‌های روان درمانی در برخی کشورها به این سادگی‌ها مشمول بیمه نمی‌شود. برای مثال یکی از مطالعاتی که اخیر انجام گرفته و در مجله Medical Care Research and Review  منتشر شده است نشان می‌دهد که فقط حدود 36 درصد از ارائه دهندگان بهداشت روان، از بیماران جدید دفترچه بیمه شرکتMedicare  را پذیرفته‌اند. هر چند این موضوع در همه جا یکسان نیست اما باید توجه داشت که 83 درصد از رشته‌های دیگر پزشکی، بیمه همین شرکت را می‌پذیرند.

مطالعه دیگری که در اوایل سال جاری منتشر شد، نیز نشان می‌داد که این شرکت بیمه همچنین به بیمارانی که به مشاوران حرفه‌ای مجاز یا درمانگران ازدواج و خانواده مراجعه می‌کنند، هزینه‌ای را پرداخت نکرده‌اند. اهمیت این موضوع به این خاطر است که مشاوران حرفه‌ای و درمانگران ازدواج و خانواده تقریبا نیمی از نیروی کار ارائه‌دهنده خدمات بهداشت روان را تشکیل می‌دهند.

بنابراین حتی اگر افراد مسن هم با میل خود بخواهند از روانشناسان کمک بگیرند، متوجه خواهند شد که ماجرا به همین سادگی‌ها نیست. چنانکه که نویسندگان در مقاله خود می‌نویسند: «این سیاست به طرز غیرمسئولیت پذیرانه‌ای، دسترسی خدمات مشاوره‌ای به افراد بالای 65 سال را بی‌جهت محدود می‌کند.»

بنابراین با در نظر داشتن همه این مسائل جای تعجب ندارد که افراد مسن درمان لازم را برای مشکلات روحی و روانی خود به دست نمی‌آورند. اما اگر سالمندان موفق به غلبه بر بی‌میلی و سایر موانع موجود در راه خود شدند تا در نهایت به یک روان درمانگر مراجعه کنند، خبر خوب این است که آنها در طی مراحل روان‌درمانی از جوانان بهتر عمل می‌کنند و درمان‌شان بیشتر جواب می‌دهد.

انتهای پیام/