فوتبال ایران گرفتار قانونِ «من‌درآوردی» / وقتی با امثال برانکو و استراماچونی می‌توان چند میلیون دلار درآمد داشت اما...
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، وزارت ورزش چندی پیش بعد از اینکه به یکباره رای فیفا در مورد پروندهای شکایتی مربیان و بازیکنان خارجی پرسپولیس و استقلال علیه این دو باشگاه صادر شد، تصمیم گرفت این دو باشگاه را از جذب هر مربی و بازیکن خارجی منع کند. البته با این تخفیف که خارجی‌های فعلی این تیم‌ها می‌توانند به کارشان ادامه دهند.
بعد از مدتی این دو باشگاه و هواداران‌شان اعتراض کردند که چرا قانون لحاظ شده فقط مختص سرخابی باشد؟ در همین راستا سازمان لیگ با نظر وزارت ورزش تصمیم گرفت قانون اشاره شده را به کل باشگاه‌های لیگ برتری اختصاص دهد.
همان‌طور که انتظار می‌رفت این قانون من‌درآوردی نه تنها کمکی به فوتبال کشورمان نکرد بلکه باعث شد قیمت بازیکنان و مربیان داخلی به طرز وحشتناکی بالا رود. تا حدی که برخی مربیان با داشتن یکی دو موفقیت نسبی و داخلی قیمت خود را تا 15 میلیارد بالا بردند در حالی قرارداد فصل گذشته‌شان دو میلیارد تومان بود.
یا فلان مربی که سالهاست در تیم‌های بالانشین موفیقتی با میلیاردها بودجه به دست نمی‌آورد این فصل سر از یک تیم شهرستانی پولدار دیگر درآورده و قرارداد 15 میلیاردی امضا می‌کند. در حالی که دستمزد مربیانی چون برانکو ایوانکوویچ و آندرآ استراماچونی به مراتب کمتر از اینهاست.
در مورد بازیکنان هم گفتنی‌ها زیاد است. این‌روزها بازیکنان سرخابی با ادعای اینکه پیشنهاد خارجی دارند موفق شده‌اند دستمزد خود را به بالای 5,6 میلیارد برسانند و بعضا برخی از آنها خواهان 13 و 10 میلیارد هم برای یک فصل بودند.
در هر صورت در این آشفته بازار فوتبال ایران هر بازیکن و مربی برای خود نرخ تعیین می‌کند و مدیران بی‌کفایت و ناکارآمد هم صرفاً برای اینکه تیم‌شان را حفظ کنند تن به امضای هر قراردادی را می‌دهند.
یک عده مدیر و مالک باشگاه‌ها هم با دلالان باند تشکیل داده و بازیکنان خود را به سرخابی و دیگر تیم‌ها با قیمت کلان می‌فروشند. برای همین باشگاهی مثل پرسپولیس مجبور می‌شود برای رضایت‌نامه بازیکن معمولی چون میلاد سرلک مبلغ دو میلیارد تومان فقط بابت رضایت‌نامه پرداخت کند در حالی همین بازیکن فصل گذشته با همه پاداش‌هایش از باشگاه قبلی خود 300 میلیون دریافتی نداشته است.
شاید بهتر بود وزارت ورزش یا هر نهاد مربوطه دیگری وقتی چنین قانونی را برای به هدر رفتن پول بیت‌المال لحاظ می‌کنند، سقفی را هم برای باشگاه‌ها جهت عقد قرارداد با بازیکنان و مربیان داخلی در نظر گرفته و نظارت دقیق‌تری را بر عملکرد مدیران باشگاه‌های دولتی داشتند.
بدون تردید قراردادهایی که الان در دو باشگاه سرخابی امضا می‌شود در آینده‌ای نه چندان دور عواقب بسیار بدی برای آنها در پی‌خواهد داشت. آن هم در این شرایط بد اقتصادی کشور که شیوع ویروس کرونا تحمل آن را برای مردم بسیار سخت کرده است.
امروزه در فوتبال اروپا که در همه جای دنیا هواداران بیشماری دارند، می‌بینیم که حتی بزرگترین باشگاه‌ها هم در فصل نقل‌وانتقلات با وسواس زیادی هزینه می‌کنند چرا که از شرایط اقتصادی دنیا خبر دارند. در حالی که در فوتبال کشورمان آن هم در فصلی که قرار است همچنان بازی‌ها بدون تماشاگر برگزار شود، می‌بینیم دچار چنین آشفته بازاری شده و ستاره‌های پوشالی قیمت‌‌های خود را چند برابر کرده و مدام هم دم از تعصب‌وغیرت می‌زنند.
اگر قرار نیست نظارت و رسیدگی به این وضع فوتبال کشورمان شود همان بهتر که ورود بازیکنان و مربیان خارجی به لیگ‌برتر آزاد شود تا حداقل مربیانی چون برانکو، استراماچونی، کالدرون و....باعث پیشرفت و کسب موفقیت بین‌المللی باشگاه‌ها شوند. در غیر این صورت سقف موفقیت‌های باشگاه‌ها با این مربیان داخلی نهایتا موفقیت داخلی با همان دستمزد چند میلیاردی آنها خواهد بود.
باشگاهی مثل پرسپولیس اگر الان محکوم به پرداخت یک‌ونیم میلیون دلار برای دو فصل به برانکو شده در سالهای حضور او چند میلیون دلار از AFC درآمد داشت و اسپانسرهای داخلی زیادی هم به سوی خود جلب کرد در حالی که الان باید همین هزینه دستمزد مربیان را صرف مربیان داخلی خود کند و بسیار بعید است بتواند موفقیت بین‌المللی بدست بیاورد تا از این راه درآمدی کسب کرده باشد.
قطعا استقلال هم با استراماچونی می‌تواند با موفقیت‌های بین‌المللی چند برابر دستمزد او را بدست بیاورد در حالی که با مربی داخلی بسیار بعید است این اتفاق رخ دهد. همین طور بازیکنانی چون شیخ دیاباته، بشار رسن و میلیچ کیفیت‌شان با بازیکنان داخلی شاغل در همین پست بسیار زیاد است اما همین داخلی‌ها توقع دستمزد چند میلیاردی بدون آورده‌ای دارند.
این‌روزها ورزش کشور و علی الخصوص فوتبال بیش از هر چیز نیاز به مبارزه با فساد دارد تا این قانون‌های من‌درآوردی که فقط سود دلالان را چند برابر کرده است.
البته که نباید اجازه داد بازیکنان و مربیان خارجی بی‌کیفیت وارد فوتبال ایران شوند و در عقد قرارداد با خارجی‌ها نیز نهایت دقت و ظرافت را به خرج داد تا داستان ویلموتس و....تکرار نشود که این مسئله هم به هنر مدیران برمی‌گردد.
انتهای پیام/
انتهای پیام/