آینده از دید انسان‌های یک میلیون ساله/ افزایش طول عمر چه بلایی سر بشر می‌آورد؟
گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، اخیرا دانشمندان باکتری‌هایی را کشف کرده‌اند که برای بیش از 100 میلیون سال زیر کف اقیانوس مدفون شده اما همچنان زنده بودند. اگر انسان نیز می‌توانست حتی یک میلیون سال زنده بماند، چه تغییراتی در جهان و سبک زندگی فعلی بشر به وجود می‌آمد؟ مسلما دوره تصدی اساتید دانشگاهی محدود می‌شد. دانشگاه مجبور می‌شدند برای بهره‌گیری از استعدادها قوانین سنتی حوزه آموزش و پژوهش را کنار بگذارند و انتساب اعضای هیئت عملی را به یک قرن محدود کنند.
عمر طولانی چه بلایی سر انسان می‌آورد؟
گذشتگان بر این باور بودند در حالی که انسان قادر نیست مرگ را به تعویق بیاندازد اما می‌تواند نحوه زندگی کردن خود را کنترل کند. یکی دیگر از باورهای نسل‌های گذشته این است که «به هر کجا بروی آسمان همین رنگ است». براساس دیدگاه انسان امروزی، هر دو باور نادرست به شمار می‌رود. اگر بشر در علوم و فناوری‌های زیستی پیشرفت کند، می‌توان جهان پساکرونایی را تصور کرد که برای بیشتر بیماری‌ها درمانی پیدا شده و طول عمر انسان به طور قابل‌توجهی افزایش یافته است.
اگر چنین اتفاقی بیفتد، اهداف انسان تغییر می‌کند؟ چه تأثیری بر زندگی بشر می‌گذارد؟ افزایش طول عمر انسان به این معناست که می‌توان برنامهریزیهای بلندمدت کرد، می‌توان کارهای بلندپروازانه‌ای انجام داد، می‌توان بیشتر به محیط زیست سیاره اهمیت داد و بیشتر به روابط بین‌فردی پرداخت چراکه آلودگی و خصومت تأثیرات منفی بلندمدتی به همراه دارد. تجربه زندگی طولانی‌تر می‌تواند انسان را عاقل‌تر و ریسک‌پذیرتر کند.
اجتنابی از تصادف‌ها نیست
اگر طول عمر انسان بیشتر شود، نه‌تنها فرستادن سربازان جوان به جنگ منطقی نیست بلکه شروع جنگ در وهله اول اشتباه به شمار می‌رود. با این حال حتی راهبردهای هوشمندانه نیز نمی‌تواند نجات و بقای بشر را تضمین کند. برای مثال ارتباط میان مغز و حجم بدن دایناسورها به اندازهای نبود که باعث هوشمندی این جانوران شود تا سیارکی باعث نابودی آنها شد را تشخیص دهند. تصادفات اجتناب‌ناپذیر هستند.
خطرات افزایش عمر بشر چیست؟
افزایش طول عمر انسان به طور متناسب باعث افزایش دوره باروری نیز می‌شود که این امر می‌تواند احتمال افزایش جمعیت بی‌رویه را افزایش دهد. باتوجه به نرخ زاد و ولد فعلی، ممکن است تعداد انسان‌های میلیون ساله به سطح 100 تریلیون نفر برسد. برای کنترل این وضعیت نیاز به سیاستی عمومی است تا نرخ زاد و ولد به سطح دلخواه برسد. درنهایت می‌توان با استفاده از پورت‌های مسافرتی، انسان‌ها را به فضا و سیارات دیگر فرستاد تا نرخ زاد و ولد متعادل بماند و میزان جمعیت زمین متناسب با منابع انرژی و غذایی در دسترس باشد.
زندگی در سیارات دیگر
یکی از مزیت‌های افزایش عمر این است که می‌توان با استفاده از راکت‌های شیمیایی فعلی به نزدیک‌ترین ستارگان سفر کرد. رسیدن به نزدیک‌ترین سیاره قابل‌سکونت در اطراف پروکسیما قنطورس (نزدیک‌ترین ستاره به زمین بعد از خورشید) حدود 100 هزار سال طول می‌کشد. این زمان برای انسان‌هایی که می‌توانند یک میلیون سال عمر کنند، مانند یک دهه است. مسلما فضاپیمایی که انسان‌ها را به سفری چنین طولانی می‌برد باید زیست‌بومی پایدار و محیطی راحت برای مسافران فراهم کند.
البته طی یک میلیون سال آینده، نزدیک‌ترین ستاره به زمین پروکسیما قنطورس نخواهد بود، بنابراین بشر باید به فکر سیارات قابل‌سکونت دیگر نیز باشد. درواقع آسمان شب با آمدن ستارگان جدید تغییر خواهد. در این مدت، ده‌ها هزار ابرنواختر در کهکشان راه شیری رخ خواهد داد که تهدیدی برای زیست‌کره زمین به شمار می‌رود. زیست‌کُره، زیست‌سپهر یا بیوسفر به بخش یا لایه‌ای از کره زمین گفته می‌شود که در آن زندگی وجود دارد. این لایه زیستگاه انسان و دیگر موجودات زنده همچون پرندگان، ماهیان یا سازواره‌ها و موجودات خاکزی است و تا لایه‌های زیرین از زمین که ریشه درختان و دیگر جانداران نفوذ می‌کند، ادامه دارد.
آینده هستی در یک نگاه
باتوجه پیشرفت قابل‌توجه فناوری‌های فعلی بشر طی چند سال آتی، به نظر می‌رسد که زندگی روی سیاره زمین در یک میلیون سال آینده بسیار متفاوت خواهد بود. با این حال زندگی بشر تنها محدود به زمین و کهکشان راه شیری نیست، تمام کیهان طی یک میلیون سال دستخوش تغییرات خواهند شد. درنهایت همه اشکال زندگی ناپدید می‌شوند، جهان منبسط و سرد می‌شود و تمام ستارگان طی 10 تریلیون سال آینده خاموش می‌شوند. در آینده بسیار دور، تمام جهان هستی یخ می‌زند و دیگر هیچ انرژی برای حمایت از حیات وجود نخواهد داشت. به جرئت می‌توان گفت که نگرانی‌های فعلی انسان در برابر چشم‌انداز طولانی مدت کیهان ساده‌لوحانه به نظر می‌رسد.
انتهای پیام/4021/
انتهای پیام/