سلبریتی‌های علاقه‌مند به فوتبال

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا مهدی زارعی؛ برای سال‌ها، تمام چیزی که از سلبریتی‌های علاقه مند به ورزش دیده می‌شد، معدود تصاویری بود که آنها را به‌نوعی به ورزش مرتبط می‌کردند. از عکس بریژیت باردو در کنار پله فوتبالیست برزیلی یا تصاویر باب مارلی خواننده در حال بازی با توپ و روپایی زدن.

به همین خاطر وقتی تصاویری در دهه 70 میلادی از جورج بست فوتبالیست اسطوره ای ایرلند شمالی و منچستریونایتد در کنار «ریجنالد کِنِت دوایت» یا همون التون جان خواننده دیده شد، بیشتر جورج بست مورد توجه قرار گرفت، بازیکنی که به خاطر تیپ و زمان اوجش، به پنجمین عضو گروه موسیقی « بیتلز» معروف بود. اما علاقه التون جان به فوتبال فراتر از گرفتن یکی دو تا عکس با توپ و لباس ورزشی بود و قصد داشت کاری کند که تا آن زمان، هیچ سلبریتی انجام نداده بود.

بالاخره خواننده مشهور، پول خود را صرف خرید باشگاه واتفورد انگلیس کرد. تیمی که فصل 77-76 در میانه‌های لیگ دسته چهارم فوتبال انگلیس بود و حتی خرید این تیم توسط یک هوادار مشهور هم چندان توجه کسی را جلب نکرد. ولی قرار بود واتفورد با ریاست التون جان و مربیگری گراهام تیلور، تمام آمار و ارقام تاریخی را جا‌به‌جا کند.

فقط یک فصل بعد، واتفورد از رده هفتم تا قهرمانی دسته چهارم بالا آمد و به دسته سوم صعود کرد. مدت زمان حضور این تیم در دسته سوم چقدر بود؟ فقط یک فصل. آنها تو فصل 79-78 در دسته سوم هم نایب قهرمان شدند و یک دسته دیگر بالا آمدند.

در دسته دوم هم پسرهای التون جان و گراهام تیلور هم زیاد انتظار نکشیدند. ابتدا هجدهم شدند، یک فصل بعد هشتم و در فصل 82-81 به نایب قهرمانی دسته دوم رسیدند.

روز‌ به‌ روز هواداران داخل و خارج استادیوم واتفورد بیشتر و بیشتر می‌شدند. واتفورد روز به روز بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت و در فصل 83-82 این تیم در صدر اخبار قرار گرفت. تیمی تازه وارد به بالاترین سطح فوتبال انگلیس که نایب قهرمان مسابقات می‌شد. تیم التون جان در سال 1984 هم فینالیست جام حذفی شد تا درخشان‌ترین روزهای تاریخ باشگاه شکل گیرد.

همه اینها مدیون یک هوادار بود که هم ثروت کافی داشت و هم ثروتش را با انتخاب یک مربی مناسب، به‌خوبی مورد استفاده قرار داد و البته از این کار، سود فراوانی هم برد.

بعد از دوران سر التون جان و گراهام تیلور، نزول واتفورد شروع و این تیم به تدریج از صدر اخبار دور و دورتر شد و به همان نسبت از هواداران داخل و خارج استادیومش کاسته است.

در فصل 88-87 واتفورد به دسته پایین سقوط کرد. تیلور مربی انگلیس شد و با نتایج ضعیف، تمام خاطرات شیرین فوتبالدوستان از خود را نابود کرد. سر التون جان هم تمام تمرکز خود را به موسیقی اختصاص داد و تنها ارتباطش با فوتبال، پدر تعمیدی شدن بروکلین و رومئو دو تا از پسرهای دیوید بکهام بود.

در این مدت سلبریتی‌های زیادی به‌نوعی به مسابقات ورزشی مرتبط شدند. حضور خیلی از آنها در حد خواندن در مراسم افتتاحیه و اختتامیه تورنمنت‌ها بود از جمله لوچیانو پاواروتی خواننده اپرای ایتالیا و آواز« نِسون دورما» در افتتاح جام جهانی 1990. بعضی کارهای هنری به جزء جدایی ناپذیر مسابقات ورزشی تبدیل شد. مثل آواز « we are the champions» از فردی مرکوری و گروه کوئین که از یورو 88 تا امروز، خیلی از تماشاگرها و بازیکنان در جشن پیروزی و قهرمانی، آن را سر می‌دهند.

بعضی‌ها به خاطر هواداری‌شان از تیم‌ها، آنقدر مورد توجه آنها قرار می‌گیرند که حتی شماره‌ای از باشگاه به آنها اختصاص پیدا می‌کند. مثل لورا پاسینی خواننده ایتالیایی که پیراهن شماره 25 میلان را از آدریانو گالیانی هدیه گرفت و چند سالی این شماره به تن هیچ بازیکن میلان نرفت. حتی بعضی از هنرپیشه‌ها مثل آمیتاب باچان هندی سر از ورزشگاه استمفورد بریج در آوردند و پسرشان در هند، تیم فوتبال خرید.

با این حال، هیچ کدام از سلبریتی‌ها نتوانستند حتی به کار عجیب التون جان نزدیک شوند. شاید هرگز، کاری که تیم واتفورد انجام داد، تکرار نشود و همین می‌تواند تا ابد مایه مباهات هواداران واتفورد باقی بماند.