افزایش وابستگی ایران به واردات غلات؛ نتیجه سیاست‌های ناکارآمد تحقق خودکفایی در بخش کشاورزی

به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری آنا، امنیت غذایی یکی از مؤلفه‌های مهم اساسی اقتصادی است که در شرایط شیوع کرونا نیز بیش از گذشته اهمیت پیدا کرده است. بسیاری از کارشناسان معتقدند که بی‌توجهی به امنیت غذایی و خودکفایی در محصولات و کالاهای اساسی در مواقع بحران اقتصادی و اجتماعی و سیاسی، می‌تواند بحران‌های غذایی را نیز ایجاد کند.

در ایران نیز سیاست امنیت غذایی اساسی‌ترین هدف حوزه کشاورزی بوده که اجرای آن در بخش‌های مختلف کشاورزی فراز و نشیب‌های بسیاری داشته است. در برخی تولیدات کشاورزی روند تولید محصولات نسبت به سال‌های ابتدایی انقلاب با رشد چشمگیری روبرو بوده، حتی در برخی محصولات کشاورزی کشور به هدف خود در خودکفایی رسیده است. از سوی دیگر در برخی از محصولات و نهاده‌های کشاورزی هنوز کشور با چالش واردات گسترده روبرو است. کشور در تأمین خوراک دام وابستگی بسیار شدیدی به واردات دارد به گونه‌ای که نزدیک به 90 درصد دانه‌های روغنی (به‌ویژه سویا) و ذرت دامی به‌عنوان یکی از نهاده‌های مهم غذای دام و طیور و وابستگی نزدیک به 100 درصدی در بذور سبزی و صیفی که از طریق واردات تامین می‌شوند، هنوز وجود دارد.

براساس آمار فائو درصد وابستگی ایران به واردات غلات از 18/1 درصد در سال 2005 به 36/6 درصد در سال 2016 رسیده است که بیش از 2 برابر رشد را نشان می‌دهد. درحالی‌که میانگین جهانی درصد وابستگی به واردات غلات و همچنین قاره‌های آسیا و اقیانوسیه و اروپا کاهش یافته است.

آمارهای فوق نشان می‌دهد که سیاست‌های پیاده شده در بخش‌های مختلف کشاورزی موفقیت‌آمیز نبوده به عنوان نمونه گندم یکی از محصولات کشاورزی است که کشور در سال‌های اخیر با افزایش تولیدات و تحقق خودکفایی مواجه شده است. به نحوی که در زمینه گندم تنها به اجرای سیاست خرید تضمینی گندم بسنده شده است. حتی همین سیاست نیز در سال‌های اخیر به صورت ناقص اجرا شده به نحوی که در برخی از سال‌ها قیمت خرید تضمینی فاصله زیادی از قیمت‌های بین المللی داشته که موجب شده رغبت‌ گندم‌کاران به فروش گندم خود به دولت به حداقل برسد. درحالی‌که استفاده از سیاست‌های مکملی مانند کشاورزی پایدار و بهینه می‌تواند به رشد تولیدات محصولات کشاورزی کمک کند.

انتهای پیام/4141/پ