یکم فروردین چه روزی است؟

به گزارش گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا، در تاریخ کهن ایران، آیین و رسوم های بسیاری وجود داشت که برخی از آن ها تا به امروز ادامه داشته و بسیاری نیز به فراموشی سپرده شده است . بسیاری از این آداب و رسوم به مرور زمان تبدیل به فرهنگ شده است و در تمامی اقوام ایرانی به عنوان آدابی دیرینه وجود دارد .

براپایی مراسمات جشن بخش اعظمی از این آیین ها را شامل می شود . در واقع شادی و جشن دو عنصر مهم و بزرگ بسیاری از آداب ایرانی است که تا به امروز نیز در فرهنگ و خصوصیات ایرانی ها دیده می شود .

یکی ازمراسمات بزرگ ایرانی ها که ریشه در باستان این سرزمین دارد جشن عید نوروز است . این عید سالیان زیادی است در نقاط مختلف قلمرو دیرینه ایران که شامل بسیاری از کشورهای همسایه کنونی ایران می شود، به عنوان جشنی بزرگ و با برکت گرامی داشته می شود .

این عید سرشار از جشن و شادی است و در آن بسیاری از آداب اخلاقی و اجتماعی نیکو از دید و بازدید بزرگان تا هدیه دادن به عزیزان دیده می شود . آداب برگزاری این عید باستانی تا مقداری پسندیده و نیکو است که در ادیان دینی به خصوص دین مبین اسلام از آن به نیکی یاد شده است . تا جایی که امام صادق (ع) امام شیعیان درباره آن می فرمایند : ((نوروز روزی است که قائم ما ظهور می کنند و آن روزی است که قائم ما علیه السلام بر دجال ظفر می یابد و او را در زباله دانی کوفه به دار می کشد و روز نوروزی نیست مگر اینکه ما در آن در پی فرج هستیم برای اینکه آن روز از ایام ما و ایام شیعه ماست که عجم آن را حفظ کرده در حالی که شما ( عرب) آن را ضایع کرد.))

در سغد باستان (و امروزه در میان ارمنیان) از نوروز با نام «نوسرد/ نَـوَسَـرد/ نوسَـرِد» یاد می‌شده است که معنای «سال نو» را می‌دهد. (در اوستایی «سَـرِذَه» به معنای سال خورشیدی). در بدخشان با نام «شگون‌بهار»، در «شغنان» (در تاجیکستان در کرانه رود «پنج») بنام «خِـدِر ایام» (بزرگترین روزها) و در بابِل باستان و در نخستین روز ماه «نیسان» بنام جشن «اکیتو» (سومری «زَگْموک») شناخته می‌شده است.

در اوستا و نیز در نوشته های هندیان،از نوروز و مهرگان وسده سخنی نیامده است؛ همچنین در نوشته های ساسانی نیز از سده یادی نشده است به احتمالی، نوروز و تا حد کمتری مهرگان که به جشن مردمان برزگر ونه گله دار و کوچ نشین می ماند،یا از بومیان ایران گرفته شده است یا از میان رودان و بابل. نشانه هایی در دست است که نزد آریاها آغاز پاییز سر آغاز سال شمرده می شده است و در ظاهر،در آغاز روزگار هخامنشی نیز،پاییز به همراه جشن های مهرگان در ماه بغ یاد ،ماه ستایش مهر، آغاز سال به شمار میرفته است.

گرامیداشت عید باستانی نوروز از روز یکم فروردین آغاز شده و ایرانی ها با دعا در پیشگاه خداوند از او می خواهند که سال جدید را با خیر و برکت و سلامتی همراه کند .

دید و بازدید اقوام ، سفر و بازدید از شهرهای و مناطق دیدنی ، تقدیم هدیه به عزیزان ، تمیز کردن منازل و محیط زیست ، احترام به طبیعت ، کمک به فقرا ، برگزاری جشن و مهمانی و تکریم اعضای خانواده گوشه ای از آداب ایرانی ها در روزهای عید نوروز است .

ایرانی ها با پهن کردن سفره نوروزی و قراردادن هفت سین مخصوص که شامل هفت نعمت الهی که با حرف ((س)) آغاز می شود به استقبال سال جدید و آینده ای روشن می روند .

این هفت سین به شرح زیر است:

سمنو نماد زایش و بارورى گیاهان است.

سنجد نماد عشق و دلباختگى است.

سیب هم نماد بارورى است و زایش.

سبزه نماد شادابى و سرسبزى و نشانگر زندگى بشر و پیوند او با طبیعت است.

سماق و سیر نماد چاشنى و محرک شادى در زندگى به شمار مى روند.

سکه که نمادى از امشاسپند شهریور (نگهبان فلزات) است.

چنانچه مسلمانان قرآن، زرتشتیان اوستا و کلیمیان تورات را بر بالا ی سفره هایشان جای می دهند. بر سر سفره ی زرتشتیان درکنار اسپند و سنجد، « آویشن» هم دیده مى شود که به گفته موبد فیروزگرى خاصیت ضدعفونى کننده و دارویى دارد و به نیت سلامتى و بیشتر به حالت تبریک بر سر سفره گذاشته مى شود. شماره ی هفت در فرهنگ ایرانی از تقدس و پاکی بسیار بالایی بخوردار است که دارای جهان بینی (عرفان)وآیینی میباشد.

انتهای پیام/